Primavera Sound 10, BARCELONA. 1st Day with ... Xx, PAVEMENT, FUCK BUTTONS, BIS and many more 9/6/2010

Primavera Sound 10

Barcelona

27^th to 29^thMay 2010

(πράξη 1^η)

Για κάποιον που παρευρίσκεται για πρώτη του φορά – καλή ώρα – στην πρωτεύουσα της Καταλονίας και στο συγκεκριμένο φεστιβάλ, το οποίο εφέτος έκλεινε δέκα χρόνια συνεχόμενης παρουσίας, είναι ολίγον τι δύσκολο να καταφέρει να συγκρατήσει τα κύματα ενθουσιασμού τα οποία προκαλεί ο εκρηκτικός συνδυασμός Βαρκελώνης – Primavera Sound Festival.

Το να μασουλάς τα κάθε λογής απίθανα tapas και να γεύεσαι τοπικούς οίνους και μπύρες, καθήμενος, για παράδειγμα, σε ένα από τα ωραιότερα ανοίγματα του κέντρου, όπου στο αριστερό σου χέρι υψώνεται το εκπληκτικό κτίριο του MACBA - Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης της Βαρκελώνης και στο δεξί σου χέρι διακρίνεται το πίσω μέρος του κτιρίου όπου στεγάζεται η CNT (η μεγαλύτερη ίσως αναρχοσυνδικαλιστική ομοσπονδία της πόλης), το λιγότερο που μπορεί να προκαλέσει σ’ ένα μόνιμο κάτοικο της κακόμοιρης Θεσσαλονίκης, είναι δονήσεις έντονου ενθουσιασμού και ταυτόχρονα θλίψης, για τα δικά μας καθέκαστα.

Η εξαιρετική δόμηση της πόλης, οι υπέροχοι σπάνια μποτιλιαρισμένοι και φαρδιοί δρόμοι της, τα μοναδικά πάρκα (με αποκορύφωμα αυτό του Guell), τα απίστευτα αρχιτεκτονικά δημιουργήματα που θαρρείς συναγωνίζονται μεταξύ τους για την αρτιότητά και την πρωτοπορία τους, οι συνεχείς πλατείες και τα ανοίγματα που ξεπετάγονται στο κέντρο της πόλης, με τα όμορφα καφέ να απλώνονται «ευγενικά», αλλά και τα πιο «εναλλακτικά» (έννοια που γενικότερα απέχει αρκετά απ’ την αντίστοιχη δική μας μικροαστική αντίληψη) μπαρ και club, οι πινελιές του Joan Miro, του Picasso, τα παραμυθένια δημιουργήματα του Gaudi, τα γοτθικά και μπαρόκ εκθέματα του MNAC, τα σύγχρονα πολιτιστικά δημιουργήματα του CCCB, το υπέροχο λιμάνι και η τεράστια παραλία, ο ήλιος, οι φιλικοί Καταλανοί και τόσα άλλα, μοναδικά και εξαντλητικά, προτού καν ξεκινήσει το εξαίρετο line up ενός εκ των σημαντικότερων ευρωπαϊκών φεστιβάλ.

Μετρό τώρα, κι εύκολη πρόσβαση, στο χώρο του San Miguel Primavera Sound 10. Τραμ, αστικά, ταξί ή ακόμη και ποδήλατα για τους πιο τολμηρούς, στη διάθεση του κοινού.

Πέμπτη, 1^η μέρα του φεστιβάλ, και λίγο πριν τις 18:00 πλησιάζουμε το χώρο. Πλήθος κόσμου από νωρίς, κατευθύνεται προς την επιβλητική και εντυπωσιακή είσοδο, όπου το σκούρο μπλε ενός κτιρίου – το οποίο για κάποιο λόγο μου θυμίζει τεράστιο…σφουγγάρι – ξεπροβάλει και μένει να κρέμεται στο δεξί μέρος μας, ενώ περνάμε από ένα - χαλαρό θα έλεγα – έλεγχο από τους σεκιουριτάδες. Αφήνουμε το Rockdelux Auditori και κατευθυνόμαστε προς την περιοχή όπου συλλέγονται τα εισιτήρια και τα πάσης φύσεως passes. Μπρασελέ του φεστιβάλ στο δεξί – κατά προτίμηση - χέρι και γρήγορη πρόσβαση στον κυρίως χώρο του Primavera. Ελάχιστη ουρά και δίχως την παραμικρή ταλαιπωρία είσοδος. Πρώτη εικόνα, τα δεκάδες περίπτερα με T-Shirt, τσάντες, δίσκους, cd, κονκάρδες, καπέλα και ότι άλλο μπορούν να διατεθούν για τους Primaveristas από ανεξάρτητα label και πωλητές. Ο καιρός καλός, ο κόσμος ευδιάθετος, φιλικός.

Όπως και οι εκ Γλασκόβης Bis, οι οποίοι ανοίγουν μια εκ των δυο μεγαλύτερων σκηνών του φεστιβάλ. Το stage της “San Miguel”, μεγαλειώδες, εκτείνεται στο αριστερό χέρι αφότου κανείς εισέλθει, και διαθέτει μάκρος όπου μπορεί να φιλοξενήσει χιλιάδες κόσμου. Γρασίδι στο βάθος και κόσμος – προνοητικός – καθήμενος απολαμβάνοντας τον ήλιο που αρχίζει να κάνει παιχνίδι με τα πρώτα σύννεφα. Οι πιο φανατικοί, γεμίζουν το χώρο μπροστά από τους Bis, οι οποίοι θυμήθηκαν ότι υπάρχουν και προσφέρουν ένα μάλλον διασκεδαστικό και σχετικά αδιάφορο σετ τραγουδιών. Συμπαθητικοί πέρα από αυτό και αξιοπρεπείς κατά τ’ άλλα, μας αποζημιώνουν με το σούπερ hit “Eurodisco” και μας στέλνουν κατευθείαν προς τη συλλογή κουπονιών, για τη δυνατότητα αγοράς πάσης φύσεως αλκοολούχων ποτών. Η μοναδική ίσως μεγαλούτσικη ουρά, που θυμάμαι να συνάντησα σ’ ολόκληρο το φεστιβάλ. Ωστόσο, ο κόσμος υπομονετικός, δίχως ίχνος γκρίνιας, εξυπηρετείται σχετικά γρήγορα.

Κι ερχόμαστε σ’ ένα ακόμη από τα ουκ ολίγα εντυπωσιακά που συναντάει κανείς στο φεστιβάλ. Την ώρα που προχωράω κάτω από μια τεράστια κι εντυπωσιακή σάλα, έρχομαι αντιμέτωπος με δεκάδες γαστρονομικές προκλήσεις – προσκλήσεις. Αναλογίζομαι πότε έφαγα τελευταία φορά και τι επακριβώς σε «αντίστοιχο» ελληνικό μουσικό φεστιβάλ. Δε θυμάμαι. Δεκάδες παγκάκια, τραπεζοκαθίσματα εκτείνονται μπροστά μου. Σάντουιτς, κρέπες, κεμπάπ, πίτσες, hot dog, μεξικάνικα, tapas και ότι άλλο δε πρόλαβα να φάω στο 3μερο του φεστιβάλ εκτείνονται στην αίθουσα. Επαναπαύομαι μ’ έναν espresso και κατευθυνόμαστε προς το stage του “Pitchfork” λίγα μέτρα παραπέρα, μοναδικό σκεπαστό (πέραν του Auditori) και με πολύ δυνατό ήχο (προφανώς λόγω της στέγης). Οι αμερικανοί πιτσιρικάδες Surfer Blood παίζουν δυνατά, ένα σύνηθες indie pop-rock υβρίδιο, ενδιαφέρον μεν, αλλά όχι τόσο για να μη μας κερδίσει, όσο είναι ακόμη νωρίς, η απογευματινή βόλτα – γνωριμία με τους χώρους του φεστιβάλ. Η πρόσβαση απ’ τη μια σκηνή στην άλλη είναι εύκολη, σχετικά γρήγορη, ο πολυεπίπεδος χώρος όπου φιλοξενούνται όλες οι σκηνές, βοηθάει στον να μην εμπλέκεται ο ήχος μεταξύ αυτών (με μικρές εξαιρέσεις, μάλλον όμως αμελητέες θα έλεγα).

Επόμενη στάση, η σκηνή που αναλαμβάνει το free press “Vice”, όπου οι Ισραηλινοί Monotonix παρουσιάζουν ένα χαοτικό live, με την τρέλα και το rock’n’roll να πηγαίνουν παραμάσκαλα. Σκληρός ήχος, τσιρίδες, κι ένας τραγουδιστής να ορμάει στο κοινό, αφήνοντας σε να αναρωτιέσαι τι στο καλό κάνουν αυτοί οι τύποι απογευματιάτικα. Μετά από 2-3 track νιώθω ότι δε μπορώ ν’ ακολουθήσω τα γκάζια και το vibe του live και κατευθυνόμαστε για κάτι πιο χαλαρό.

Στη δεύτερη μεγαλύτερη ίσως σε μέγεθος σκηνή του φεστιβάλ, αυτή που σπονσοράρει η Ray-Ban, μας περιμένουν οι Wave Pictures, οι οποίοι αποτελούν συμπαθές background άκουσμα για την πρώτη San Miguel μπύρα, μέγα χορηγό του φεστιβάλ και αντικαταστάτρια της – πιο εύγεστης νομίζω - Estrella, έτσι για την ιστορία. Κιθαριστική ποπ βρετανικής προέλευσης, δίχως να ενθουσιάζει όμως ιδιαίτερα.

Με το ρολόι να δείχνει 20:10, ήδη αρκετός κόσμος συγκεντρώνεται για να παρακολουθήσει τον τρελο MarkE. Smith και την μπάντα του. Οι Fall μαζεύουν αναπάντεχα (?) αρκετό κόσμο στη “San Miguel” και αφιερώνουμε ένα 20λεπτο και σ’ αυτούς. Για τη τιμή των όπλων που λένε. Ο Mark E. Smith ακούγεται αγέραστος, σαρδόνιος όπως πάντα, ενώ ο ήχος είναι καλός, η μπάντα του δεμένη. Έλα όμως που πλησιάζει η ώρα όπου θα εμφανιστεί ένα από τα super hype των ημερών, κι αποφασίζουμε να φύγουμε, ώστε να βρεθούμε σε πλεονεκτική θέση.

Η “Ray-Ban” ετοιμάζεται, φοράει τα καλά της, και ο κόσμος γεμίζει γρήγορα γρήγορα τη σκηνή. Είναι η πρώτη φορά ίσως που νιώθω ο ένας να είναι πάνω στον άλλο. Το ψιλόβροχο έχει ήδη ξεκινήσει, τα σύννεφα γκριζοκόκκινα, θαρρείς κι αυτά εκεί, ώστε να συνδράμουν στην όλη ατμόσφαιρα και να προσδώσουν αυτό το κάτι μαγικό στ’ όλο hype της μπάντας. 21:15 και έχει αρχίσει ελαφρώς να σκοτεινιάζει. The Xx και “Intro” για τους πιτσιρικάδες από το Λονδίνο, που προκαλούν με την είσοδο τους και μόνο επιφωνήματα ενθουσιασμού. Κιθάρες αργόσυρτες, θλιμμένες, φωνητικές εναλλαγές όμοιες με του ντεμπούτου άλμπουμ τους. Μαυροντυμένοι, με τους προβολείς να δίνουν ονειρικά χρώματα και τη τριμελής μπάντα να ξέρει πως να κινηθεί, ανάμεσα στους ήχους, τα μπιτ των drum machine και τα φώτα, νομίζω ότι άρεσαν αρκετά, δικαιολογώντας μάλλον το ντόρο γύρω από το όνομά τους. Μοναδικοί μη ενθουσιασμένοι, όσοι βρισκόταν μακριά από τη σκηνή, καθότι οι The Xx συγκέντρωσαν χιλιάδες κόσμου, και σίγουρα το υποτονικό της μουσικής τους αρμόζει σε ολίγον πιο «μαζεμένους» χώρους. Ας είναι, για το fan club των μπροστινών σειρών, ήταν σίγουρα μια από τις πρώτες σημαντικές στιγμές του φεστιβάλ.

Λίγο μετά τις 22:00 και η πρώτη μεγάλη στιγμή έρχεται νομίζω και για τα άδεια μας στομάχια. Ούτε οι πιτσιρικάδες αμερικανοί Smith Westerns που παίζανε εκείνη την ώρα στη σκηνή του “Pitchfork”, αλλά ούτε και οι βετεράνοι συμπατριώτες τους Superchunk, στάθηκαν ικανοί ως ονόματα, για να μας κρατήσουν μακριά από την «αρένα» με τα πάσης φύσεως γαστρονομικά καλούδια. Άλλωστε, το φετινό Primavera, είχε αμερικάνικο indie rock να φάνε και οι κότες, μια-δυο απώλειες δε νομίζω να μας κακόπεφταν ιδιαίτερα.

Μετά από μερικά λεπτά ανάπαυσης, και τα καθιερωμένα ραντεβού με τις χημικές τουαλέτες αλλά και τα σημεία περισυλλογής αλκοολούχων υγρών, αποφασίζεται μετα μεγάλης δυσπιστίας και περισυλλογής, να παρευρεθούμε ενώπιων μιας ακόμη μπάντας που απολαμβάνει ένα ιδιαίτερο hype τον τελευταίο καιρό. Το ρολόι δείχνει 23:00, και ένα από τα μεγάλα αυτή τη περίοδο ονόματα της Domino Records αναλαμβάνει τη σκηνή του Pitchfork. Ακόμη σε μεγάλο δίλημμα, που αποκλείω τους αγαπητούς Broken Social Scene (οι Tortoise που και αυτοί εμφανίζονταν την ίδια ώρα στη σκηνή του ATP δε νομίζω ότι μ’ εξιτάρουν ιδιαίτερα, καθότι συχνοί επισκέπτες της χώρας μας), αρχίζω σιγά σιγά να παρασύρομαι από το αρκετά ενδιαφέρον πλασάρισμα των Wild Beasts. Οι κιθάρες συνυπάρχουν με τα synth ομοιόμορφα, οι φωνές ακούγονται πραγματικά ιδιαίτερες και χωρίς υπερβολικούς θεατρινισμούς. Ήχος στιβαρός, συνθέσεις που αναδεικνύονται ακόμη περισσότερο με την πολύ καλή σκηνική παρουσία των Βρετανών. Το σετ τελειώνει και τα περισσότερα κομμάτια που προέρχονται από το “Two Dancers”, αφήνουν μια πολύ γλυκιά επίγευση, εκτοξεύοντάς μας στη σκηνή που εδώ και ώρα παίζουν οι Broken Social Scene.

Τρία με τέσσερα κομμάτια πρέπει να προλάβαμε από την κομπανία των Καναδών, οι οποίοι μάζεψαν μάλιστα και πάρα πολύ κόσμο, επωφελούμενοι σίγουρα και από το γεγονός ότι στην άλλη μεγάλη σκηνή γινότανε το sound check ενόψει Pavement. Η μπάντα από το Toronto με πολύ δεμένο ήχο πρόλαβε να μας κερδίσει μονομιάς, φανερώνοντας ότι μόνο τυχαία και ανάξια λόγου δεν ήταν η επιστροφή τους. Κρίμα που δεν είχαμε κι άλλο χρόνο μαζί τους.

Άλλη μια μεγάλη και σπουδαία επιστροφή του φεστιβάλ κι ένα από τα πιο πολυσυζητημένα reunions των τελευταίων ετών, είχαμε επίσης την τύχη να δούμε φέτος στη «Βασίλισσα» της Καταλονίας. Από τις μπάντες τις πολύ ιδιαίτερες και σημαντικές για τα 90’s, από αυτές που οριοθέτησαν τoν όρο indie pop και rock στην απέναντι πλευρά του ατλαντικού, οι Pavement, μετά από δέκα χρόνια επιστρέφουν στη σκηνή – και πιο συγκεκριμένα της “San Miguel” – συγκεντρώνοντας πλήθος κόσμου. Κεφάτοι, με τον Stephen Malkmus να μη χάνει από το πέρασμα των χρόνων διόλου, παρουσιάζουν ένα σετ τραγουδιών, που στην ουσία αποτελεί το best μιας πραγματικά τεράστιας μπάντας. “Gold Soundz”, “Stereo”, “In The Mouth A Desert”, “Two States”, “Spit On A Stranger”, “Unfair” μερικά ενδεικτικά μόνο από τα κομμάτια που αν θυμάμαι καλά συγκράτησα, ενώ στα “Here” και “Range Life” η συγκίνηση, για μια μπάντα που προσωπικά πήγε χρονικά πακέτο με την εφηβεία μου, έφτασε απλώς στο αποκορύφωμα. Αγαπημένη μπάντα κι ένα κοινό που φαινόταν ότι αγαπάει ιδιαίτερα τους Pavement, ακολουθώντας τους στίχους και τις παιχνιδιάρικές τους μελωδίες. Άλλωστε, γενικότερα, οι Ισπανοί φαίνεται ότι γουστάρουν αμερικάνικο indie rock.

Κλείνοντας η σκηνή της “San Miguel” για τη 1^η μέρα, οδήγησε πλήθος κόσμου στη διπλανή “Ray-Ban” όπου μόλις είχαν ξεκινήσει οι Βρετανοί FuckButtons. Το ντουέτο στεκούμενο ανάμεσα σε πλήθος μηχανημάτων και χωρίς να κοιτάει καθόλου το κοινό (ένδειξη όχι υπέρμετρου ψωνισμού, αλλά μάλλον απλής ταπεινότητας θα έλεγα), αμφιβάλλω αν έχει αίσθηση του τεράστιου κοινού που απλώνεται μπροστά του. Πραγματικά Ολύμπιοι, με τεράστιο ήχο και με τα ντεσιμπέλ να αγγίζουνε το maximum, κινούνται ανάμεσα στον πιο χορευτικό ηλεκτρονικό ήχο και το θόρυβο που αγγίζει και τα βαθύτερα κύτταρα του εγκεφάλου. Στα “Surf Solar” και “Olympians”, με το φεγγάρι να ξεπροβάλει και τη μεσόγειο θάλασσα να εκτείνεται στο βάθος, έχεις την αίσθηση ότι κινείσαι σ’ ένα παράλληλο σύμπαν. Μεγάλη στιγμή, που δυστυχώς η σωματική κούραση δεν μας επιτρέπει να γευτούμε σ’ ολόκληρο το εύρος της.

Μετά τους Fuck Buttons, οι κατά τ’ άλλα εξαίρετοι βερολινέζοι Moderat (δηλαδή οι Modeselektor με τον Apparat), έχεις την αίσθηση ότι επρόκειτο για electro pop σχηματάκι της σειράς. Ωστόσο, η σκηνή του Vice σχεδόν γεμάτη με πλήθος clubbers ξεσηκώνετε εύκολα με την έναρξη του “A New Error”. Βαρύ μπάσο, αργόμπιτο ξεκίνημα, και τρεις φιγούρες που το στήσιμο τους, μπροστά από τα laptop, μου θυμίζει τους συμπατριώτες τους και «πατεράδες» Kraftwerk. Ωραίος χορευτικός electro-techno ήχος, αλλά κάπου εκεί οι δυνάμεις μας εγκαταλείπουν. Κρίμα, γιατί δεν καταφέρνουμε ν’ ακούσουμε τις αέρινες μελωδίες και την εύθυμη χορευτική ποπ των Ισπανών Delorean. Κι αύριο μέρα είναι όμως…

Για την 2η μέρα διάβασε εδώ

Για την 3η μερα διαβασε εδώ

http://www.primaverasound.com

Άρης Μπούρας