MyBlogBook #27 08/07/2008

Πλην-αυλίες

Μιλούσα τηλεφωνικά την Πέμπτη με τον Μιχάλη «Ρόδον FM» Εμμανουηλίδη (για να δείξω και τις γνωριμίες μου…) και ήρθε η συζήτηση, όπως πάντα, στις συναυλίες. Τον Μιχάλη τον βλέπω τώρα πια μόνο όταν αυτός κατεβαίνει στη Θεσσαλονίκη για να δει κάποιο live. Τον τελευταίο καιρό, η πόλη τού δίνει όλο και λιγότερες αφορμές για να το κάνει. Ταυτόχρονα, σκέφτομαι τον συναυλιακό οργασμό στην Αθήνα αυτό το καλοκαίρι και αναπολώ εκείνους τους Ιούλιους που όλο και κάποιο όνομα καταφέρναμε να προσελκύσουμε στη Θεσσαλονίκη πριν ή μετά τη συναυλία του στην Αθήνα. Φέτος, όπως και όλη η χειμερινή περίοδος που πέρασε, τα πράγματα είναι χείριστα. Κανένα από τα μεγάλα ονόματα της πρωτεύουσας, ακόμα και τα metal, δεν θα έρθουν για συναυλία. Ακόμα και ο Manu Chao, με χιλιάδες φανατικούς εδώ και εξασφαλισμένη επιτυχία όπως πριν μερικά χρόνια, δεν έρχεται. Έτσι, ενώ σχεδόν παντού στον κόσμο η δισκογραφία παραπαίει, αλλά τουλάχιστον «ρεφάρει» από την τεράστια ζήτηση για συναυλίες, στη Θεσσαλονίκη η ζήτηση πέφτει συνεχώς και στον ένα αλλά και στον άλλο τομέα. Οπότε, η προσφορά για συναυλιακή ψυχαγωγία από τους διοργανωτές (οι οποίοι έχουν μείνει δραματικά λίγοι και με λιγότερη όρεξη προφανώς) είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη. Η Θεσσαλονίκη, λοιπόν, συμπεριφέρεται με μια home-made οικονομική θεωρία στην αγορά των διοργανωτών συναυλίας. Αποζητά αγορές πλήρους ανταγωνισμού, αλλά καταλήγει σταδιακά από το ολιγοπώλιο στο μονοπώλιο και τελικά στο… κανενο-πώλιο…

Κι άλλο τηλεφώνημα…

Την ίδια μέρα, πάλι στο τηλέφωνο, μιλούσα με τον συντάκτη του Atraktos, τον Χάρη Αποστολόπουλο. Ο Χάρης παρακολούθησε στη θέση μου τη συναυλία της Sharon Jones με τους Dap Kings στο Gagarin την Τετάρτη 2 Ιουλίου 2008. Μου έλεγε το ότι «έπαθε πλάκα» από την ενέργεια που εκλυόταν από τους εννιά μουσικούς και παρέσερνε σε τρελό χορό τους σχετικά λίγους παρευρισκόμενους. Ουσιαστικά ήταν έκπληξη γι αυτόν το ότι όλος ο κόσμος χόρευε, όλος ο κόσμος χτυπούσε τα πόδια του στο ξύλινο δάπεδο του Gagarin για να ξαναβγεί το συγκρότημα και για άλλο encore.Η πικρία μου που δεν κατάφερα να κατέβω στην Αθήνα, όπως αρχικά είχα κανονίσει, μεγάλωσε… Η επιλογή μου να μην πάω να τους δω στο Jazz Café του Λονδίνου την Παρασκευή 18 Απριλίου 2008, τη μέρα που έφτασα στην αγγλική πρωτεύουσα, με κάνει να νευριάζω με τον εαυτό μου… Βέβαια, το Gagarin δεν περίμενε από εμένα ή άλλους θεσσαλονικείς για να γεμίσει. Οι Αθηναίοι όμως δεν τίμησαν αυτή τη μεγάλη τελικά συναυλία. Ε, τα γνωρίζουμε πια τα πράγματα. Τέτοια live είναι πρωτόγνωρα για τη χώρα μας, στην οποία «βασιλεύει» ακόμα είτε ο μεταλλικός φανατισμός, είτε ο alternative κλαψομουνισμός… Στην Ελλάδα η soul, το funk και άλλες τέτοιες μουσικές, είναι συνώνυμες με τον συμβιβασμό, με την ενηλικίωση και την υποταγή στο σύστημα. Οπότε, εμείς οι «ασυμβίβαστοι» έλληνες δεν πρόκειται να «μασήσουμε» και να τις ακολουθήσουμε…

«Έχεις κάτι να προτείνεις;»

Τέτοιες καλές συναυλίες πάντως, εκτός από την ύψιστη ψυχαγωγία που προσφέρουν στο κοινό, καταφέρνουν να ωθήσουν τους λιγότερο μυημένους που ήταν εκεί, να ψάξουν, να μάθουν και να ακούσουν πράγματα που ομοιάζουν με τον συγκεκριμένο ήχο. Για να συμβάλλω σε αυτή την επιμόρφωση, με τις λίγες μου γνώσεις, έχω να προτείνω σήμερα μια συλλογή που αρμόζει τόσο σε μυημένους, όσο και σε αμύητους με τη soul, τη funk, την electronica, τα breaks και το freestyle. Η Unique είναι μια γερμανική εταιρία που συμπληρώνει φέτος 20 χρόνια λειτουργίας (εγώ την έμαθα πέρυσι με τους Regal και τους AIFF) και ειδικεύεται στους παραπάνω χώρους. Για να γιορτάσει αυτά τα 20 χρόνια αποφάσισε να ξεκινήσει μια σειρά με συλλογές υπό τον γενικό τίτλο This Is DJ’s Choice (Unique, 2008). Ο στόχος είναι να αναθέτει σε DJs (προφανώς) να διαλέγουν κομμάτια με ανάλογο προς την εταιρία ήχο, όχι όμως απαραίτητα που να συμπεριλαμβάνονται στον κατάλογό της. Εδώ, επιλέγει να κάνει την αρχή σε αυτή τη σειρά ένα δίδυμο DJ από την Ελβετία, οι Soulinus & Pun. Αυτοί διαλέγουν 13 κομμάτια, από τα οποία τα 7 είναι ακυκλοφόρητα (σημαντικό αυτό) παραδίδοντας μια 55λεπτη συλλογή που κυλάει τόσο ενημερωτικά, όσο και ψυχαγωγικά. Δεν είναι βέβαια και κάτι που σε κάνει να μένεις με το στόμα ανοιχτό. Αλλά εγώ βρίσκω ουσιαστικό το ότι μέσω μιας καλής αισθητικά παραγωγής μπορώ να συναντηθώ με τη μουσική των ισπανών The Sweet Vandals, σε ένα τραγούδι που θα μπορούσε να ανήκει και στη Sharon Jones, ή με τα breaks των Tombee και Beatfanatic. Βέβαια, τι νόημα μπορεί να έχουν πια οι συλλογές όταν ο καθένας μέσω του downloading μπορεί να κάνει οποιαδήποτε συλλογή μόνος του; Ειδικά μάλιστα αν το cd κοστίζει και αρκετά χρήματα… Εκτιμώ πως η απάντηση και η μόνη λύση σε τέτοιου είδους ζητήματα είναι η ποιότητα και η αισθητική: αν εμπιστευόμαστε αυτόν που κυκλοφορεί τη συλλογή, είμαστε πεπεισμένοι για το γούστο του και για τις καλές προτάσεις του, τότε έχει νόημα η αγορά της. Θεωρώ, έστω και με τη μικρή μου εμπειρία με τη Unique, πως τα παραπάνω τα πληροί μια χαρά με τις κυκλοφορίες της.

«Ναι, μωρέ, αλλά τίποτα πιο συνηθισμένο;…»

Τώρα, αν είσαι όντως «ασυμβίβαστος», υπάρχουν πάντα δίσκοι του alternative χώρου που έχουν στοιχεία διαφορετικά από τον υπόλοιπο σωρό. Ειδικά, μάλιστα, όταν αυτοί οι δίσκοι είναι «μπολιασμένοι» με εξω-alternative επιρροές, τότε ακόμα καλύτερα. Για παράδειγμα, η Shara Worden. Είχα αναφερθεί σε αυτήν πάλι στο MyBlogBook #17, όταν και την είχα δει ζωντανά στο Λονδίνο. Η Shara (χρόνια φιλαράκια…), που ηχογραφεί ως My Brightest Diamond, έχει φωνή όπερας και έτσι την είχε χρησιμοποιήσει στην αρχή της μουσικής της καριέρας. Όταν, όμως, βαρέθηκε και αποφάσισε να ασχοληθεί με κάτι πιο «ελαφρύ», το οπερετικό στοιχείο της φωνής δεν μπορούσε να αποκλειστεί από την ερμηνεία της. Έτσι, και ενώ μουσικά παραπέμπει σε πρώιμη Cat Power και λιγότερο δυναμική PJ Harvey, ερμηνευτικά προσφέρει κάτι διαφορετικό και ενίοτε συναρπαστικό. Το δεύτερό της άλμπουμ με τίτλο A Thousand Shark’s Teeth (Asthmatic Kitty, 2008) ξεκινά λίγο σαν το ντεμπούτο της (ειδικά το πρώτο single Inside A Boy είναι σαν να ανήκει εκεί) αλλά εξελίσσεται και γίνεται και αρκετά περιπετειώδες στη συνέχεια. Τα έγχορδα δίνουν μια κλασική χροιά στο άλμπουμ, αλλά είναι τα ηλεκτρονικά στοιχεία που κάνουν τη διαφορά. Αλλά και οι συνθέσεις ακούγονται πιο ολοκληρωμένες, δείγμα μιας γυναίκας με ταλέντο και με γνώση του τι θέλει να κάνει. Εξαιρετικό το To Pluto’s Moon, με το “noise” τελείωμα, πολύ όμορφο το From The Top Of The World, πολύ γλυκό το Bass Player. Στα συν και η ύπαρξη κωδικού στο cd για free downloading μιας demo version κάποιων κομματιών της. Αν συνεχίσει έτσι, τα επόμενα χρόνια θα γίνει Our Brightest Diamond…

• Ακριβώς 6 μήνες συμπληρώνει σήμερα το MyBlogBook. Τρίτη 8 Ιανουαρίου του 2008 είχε πρωτοεμφανιστεί στο Atraktos.net!
• Μέχρι τώρα το MyBlogBook είχε βγει από Θεσσαλονίκη, Λονδίνο και Καρδίτσα. Σήμερα βγαίνει από το δροσερό και πανέμορφο Περτούλι Τρικάλων!
• Από τη Θεσσαλονίκη το επόμενο στις 15 Ιουλίου 2008, στα μισά του καλοκαιριού. Θα είναι το #28.
• Για σχόλια πατάς πάνω στο όνομά μου και μου στέλνεις e-mail.

* Η πρώτη φωτογραφία προέρχεται από το www.myspace.com/sharonjonesandthedapkings. Το πρώτο εξώφυλλο από το www.unique-rec.com. Η δεύτερη φωτογραφία και το δεύτερο εξώφυλλο από το www.myspace.com/mybrightestdiamond.

Κώστας Παπασπυρόπουλος