MyBlogBook #30 29/07/2008

Πάμε σαν άλλοτε, πάμε σαν τώρα…

Είναι μερικά πράγματα για τα οποία έχω μνήμη «ελέφαντα»…Μπορεί να ξεχνάω στο λεπτό ονόματα ανθρώπων που μου γνωρίζουν κάποιοι, μπορεί συχνά να μη συγκρατώ χρηστικές και «άχρηστες» ιστορίες που μου εξιστορούν φίλοι, όμως είναι κάποια άλλα, όπως ημερομηνίες και αριθμούς, τα οποία τα κρατώ στη μνήμη μου με παροιμιώδη ακρίβεια… Τι θυμήθηκα, λοιπόν, αυτή τη βδομάδα; Ότι στις 3 Αυγούστου 2008 συμπληρώνονται ακριβώς 20 χρόνια από τότε που ο τότε δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Σωτήρης Κούβελας, άνοιξε το δεύτερο δημοτικό ραδιόφωνο της πόλης, τον FM 101 (το πρώτο ήταν το FM 100). Δεν μπόρεσα να ελέγξω στο ίντερνετ για το αν έχω δίκιο ή όχι, καθότι ο σταθμός δεν έχει website! Οπότε αν κάνω λάθος, με ενημερώνετε…Ο FM 101, για τους μη γνωρίζοντες, ήταν, όπως οι παραγωγοί του διατείνονταν, ο πρώτος σταθμός εν Ελλάδι που έπαιζε 24 ώρες την ημέρα ξένη μουσική, αν και έχω την εντύπωση ότι τους είχε προλάβει για λίγο ο τότε Club FM 107,4. Είναι σίγουρο, όμως, ότι ο FM 101 ήταν ο πρώτος και ίσως ο μοναδικός μέχρι και τώρα που είχε 24ωρο ζωντανό πρόγραμμα με ξένη μουσική. Ακόμα και εκείνα τα απίστευτα 4 με 7 το πρωί… Στον FM 101, λοιπόν, έκαναν πολλοί και διάφοροι εκπομπή που με τον τρόπο τους επηρέασαν μέρος του μουσικού μου γούστου και πολλών ακόμα της γενιάς μου. Αρχικά, ας πούμε, ήταν ο Αντώνης Κανάκης με το «Τι ακούει η Θεσσαλονίκη»… Θυμάμαι να αφήνω την παρέα μου στις «αλάνες» της γειτονιάς 1 παρά το μεσημέρι, για να πάω να στηθώ δίπλα στο ραδιόφωνο για το τρίωρο 1 με 4. Αν νομίζετε ότι ο Κανάκης έπαιζε τότε τις μουσικές που παίζει τώρα στον Imagine (όποτε παίζει…), τότε ζητήστε του να σας δώσει καμιά κασέτα από εκείνα τα τρίωρα… Μετά, ήταν ο Κομνηνός και «Η άλλη όψη του νομίσματος». Όποτε μιλούσε για να πει το τραγούδι που μετέδωσε (και που συνήθως με εξίταρε), απαιτούσα απόλυτη ησυχία στο σπίτι, μη τυχόν χάσω κανένα όνομα από τα παντελώς άγνωστα που έπαιζε. Μετά, ήταν ο Σημαντήρας και τα «Διαμάντια». Απίστευτα, γερμανικά τρίωρα! Όταν έκανε 1-4 το ξημέρωμα, καθόμουν συχνά μέχρι τις 3 για να μπορέσω να απολαύσω τις ατάκες του και τη μουσική του. Όταν έκανε 4-7 το πρωί, συχνά ξυπνούσα από τις 6 και κάτι για να μπορέσω να ακούσω την τελευταία ώρα και μετά να πάω σχολείο. Υπήρχαν και άλλοι τους οποίους άκουγα περισσότερο ή λιγότερο (ούτως ή άλλως, το ραδιόφωνό μου ήταν πάντα κολλημένο σε αυτή τη συχνότητα και έκλεινε σπάνια), όπως για παράδειγμα ο Πορτοκάλογλου, με το πορτοκαλί παιχνίδι, στο οποίο είχα συμμετάσχει αρκετές φορές. Πού θέλω να καταλήξω με όλα αυτά; Σε δύο πράγματα: πρώτον, ότι ο FM 101 ήταν ό,τι ήταν γιατί δεν είχε επινοηθεί ακόμα το playlist και οι παραγωγοί έπαιζαν κατά βάση αυτό που ήθελαν από τις δισκοθήκες τους (στα «λάθη» του στήριξε την ανάπτυξή του ο Star Fm για να φτιάξει αργότερα το έκτρωμα των playlist 50 τραγουδιών και να σβήσει τον 101 από το χάρτη). Δεύτερον (και γι αυτό ανέφερα μόνο αυτά τα 4 ονόματα και όχι παραγωγούς όπως ο Χατζηπροδρόμου, ο Καπετανίδης, ο Μαυρόπουλος, ο Ζήγρας, ο Γεωργίου, ο Σωτηράκης, ο Βαλαβάνης, ο Μπαμπαλής) στο ότι το «εναλλακτικό» ραδιόφωνο και της σημερινής Θεσσαλονίκης επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό ακόμα από τους παραπάνω 4 (σε τέτοιο μάλιστα που ακόμα να διαμορφώνουν τα μουσικά γούστα των νέων γενιών). Αλλά αυτό, όπως είχα γράψει και στο MyBlogBook #2, είναι πρόβλημα της γενιάς μου και όχι φταίξιμο δικό τους…

Ιδιωτική πρωτοβουλία ή κρατική επιχορήγηση;

Διάβαζα την Πέμπτη στα Νέα για την ακύρωση του υπόλοιπου προγράμματος του Φεστιβάλ της Μονής Λαζαριστών μέχρι το τέλος του καλοκαιριού, μετά από απόφαση που πήρε ο νομάρχης, ο οποίος είναι και πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρίας «Μονή Λαζαριστών». Δεν ξέρω αν έχει δίκιο ή όχι για τα χρήματα που λέει ότι χρωστάει το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος προς τη Μονή με αποτέλεσμα να υπάρχουν οικονομικές δυσχέρειες, αλλά είναι εκτιμώ δίκαιες οι αντιδράσεις των καλλιτεχνών που ετοιμάζονταν εδώ και καιρό για το φεστιβάλ Τζαζ plus 02 που θα ελάμβανε χώρα 28 με 30/7. Να κάνεις πρόβες, να καλείς μουσικούς από την Αμερική (όπως ο Nicky Scopelitis) και τελευταία στιγμή να σου ανακοινώνουν πως ακυρώνονται οι εκδηλώσεις. Αφήστε που θα έδινε και μια ανάσα στη πολιτιστική ανυπαρξία της Θεσσαλονίκης. Εύχομαι, πάντως, ότι ο νομάρχης θα είχε την ίδια ευαισθησία και στην περίπτωση που αντί των Mode Plagal, του Φλώρου Φλωρίδη και του Μπάμπη Παπαδόπουλου, ήταν να παίξει ο Χατζηγιάννης… Ευτυχώς, πάντως, που στο Sani Festival (αποκλειστικά ιδιωτικό) δεν έχουν τέτοια προβλήματα. Έτσι, όταν το Σάββατο 26 Ιουλίου ξεκινήσαμε να πάμε να δούμε τους Tinariwen ο μόνος μας φόβος ήταν μην ξεκινήσει να βρέχει. Αλλά ακόμα κι αν έβρεχε, θεωρώ ότι θα ήταν αδύνατο να μας αποσπάσει από τη μουσική ευδαιμονία που ζήσαμε με το συγκρότημα από το Μάλι. Οι Tinariwen (Λόφος Σάνης, 26.07.2008) έδωσαν ένα δίωρο απολαυστικό και ιδιαίτερο live, με εκείνον τον ρυθμό που νιώθεις ότι μπορεί να σε υπνωτίσει, αλλά σε φέρνει σε μια διαρκή κίνηση και χορό χωρίς να το καταλαβαίνεις. Τα της ερήμου blues τους είναι μοναδικά, οι παραδοσιακές φορεσιές τους με τουρμπάνι απρόσμενες, και το δεύτερο Sounds of The World, όπως ονομάζεται αυτή η ενότητα του Sani Festival, απέκτησε πλήρες νόημα με αυτή την οκτάδα μουσικών. Και επιτέλους, σημαντικό μέρος του κόσμου βρέθηκε όρθιο μπροστά στη σκηνή (μαζί τους και εγώ) αδιαφορώντας για το «πρωτόκολλο» του φεστιβάλ που μας θέλει καθισμένους. Οι συναυλίες αποκτούν νόημα μόνο κοντά στους μουσικούς…

…όπου και θα ξαναείμαι αν…

… είτε το Reworks που έρχεται στις 20 Σεπτέμβρη, ή το επόμενο Springfesten το Μάη του 2009 αποφασίσουν να φέρουν το συγκρότημα Lulu Rouge. Οι Lulu Rouge είναι ένα δίδυμο dj από την Κοπεγχάγη της Δανίας, ο Thomas (T.O.M.) Bertelsen και ο Torsten (Buda) Jacobsen. Το Bless You (Music for dreams, 2008) είναι το ντεμπούτο τους. Δεν μπορώ να γράψω ότι σχετίζομαι ιδιαίτερα με την deep techno και dub που παρουσιάζουν σε αυτό το άλμπουμ, όμως για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο το cd τους με κέρδισε. Το Bless You έχει ουσιαστικά δύο κατευθύνσεις, που φαντάζομαι ότι αποκαλύπτουν και τα γούστα του διδύμου. Ξεκινά με ένα down tempo techno κομμάτι, το Melankoli και συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο και λίγο πιο άγρια με το Lulu’s Theme και τη συμμετοχή του (από όσο ξέρω μάστορα στο είδος του) Anders Trentemoller, αλλά στην εξέλιξη αγγίζει τον ήχο του λονδρέζικου dubstep, ειδικά στα Runaway Boy, Pitch Black και End of the Century. Το χαρακτηριστικό του άλμπουμ είναι τα επεξεργασμένα ηλεκτρονικά του, ιδιαίτερα στη dubstep πλευρά του δίσκου, αλλά και κάποιες απρόσμενες ενορχηστρωτικές επιλογές, όπως η μελόντικα στο τέλος του Runaway Boy. Μπορεί το εξώφυλλο του δίσκου να θυμίζει «Το Παιδί» των αδερφών Νταρντέν, όμως, εν αντιθέσει με τη χωρίς μουσική αυτή ταινία, το Bless You των Lulu Rouge προσφέρει ένα 52λεπτο πλήρους μουσικής απόλαυσης.

Με έναν Sparro, δυο…

Απόλαυση είναι και το ντεμπούτο άλμπουμ του αυστραλού Sam Sparro. Απόλαυση, αλλά με εκείνη τη χαλαρή διάθεση, όταν δε σε ενδιαφέρει ο δίσκος που ακούς να εκπληρώνει όλα τα απόλυτα και στριφνά κριτήριά σου. Ειδικά, μάλιστα, τώρα που το καλοκαίρι βρίσκεται κοντά στο αποκορύφωμά του (πλάκα πλάκα, κάτι παραπάνω από δύο εβδομάδες έχουν μείνει). Ο δίσκος του, που απλά ονομάζεται Sam Sparro (Universal, 2008) έχει μάλιστα και μερικά στοιχεία που μπορούν να ικανοποιήσουν εμάς τους «δύσκολους» (τρομάρα μας) ακροατές. Έχει έντονα στοιχεία από τα 70’s, ιδιαίτερα από disco και funk, έχει αρκετή soul, ενώ στο Black and Gold, το διαμάντι του, ξεκινά σαν ρεμίξ στους Depeche Mode. Και στο Sick θυμίζει λίγο New Order. Πώς τα συνδυάζει ο μπαγάσας;… Κατά τα άλλα, είναι ένα άλμπουμ με αισθητική καλοκαιρινού club ή beach bar, με έντεκα κομμάτια που θα μπορούσαν να παιχτούν άνετα σε ένα βράδυ (εκτός από το Waiting for time και το κρυφό κομμάτι στο τέλος). Καλοκαιρινή απόλαυση λοιπόν… Τώρα, το ότι ο Sam Sparro φαίνεται να είναι ο απόλυτος ποζεράς, όπως δείχνει και η παραπάνω εικόνα, τι να κάνουμε… Ήταν σίγουρο ότι θα έβρισκα κάτι για να «ξινίσω»…

• Το MyBlogBook συνεχίζει κανονικά και τον Αύγουστο. Την άλλη Τρίτη, 5 Αυγούστου 2008, έρχεται η συνέχεια νούμερο 31!
• Για σχόλια πατάς πάνω στο όνομά μου και μου στέλνεις e-mail.

* Η πρώτη φωτογραφία είναι τραβηγμένη από τη Βασιλική Παπαχρήστου. Η δεύτερη και το πρώτο εξώφυλλο προέρχεται από το www.myspace.com/lulurougesoundsystem. Η τρίτη και το δεύτερο εξώφυλλο από το www.myspace.com/samsparro.

Κώστας Παπασπυρόπουλος