MyBlogBook #40 07/10/2008

Τι 30, τι 40, τι 50…

Έγραφα την προηγούμενη εβδομάδα ότι το MyBlogBook δεν έχει σκοπό να συνεχίσει επ’ άπειρον να δημοσιεύεται. Το σκεφτόμουνα αυτό σχεδόν από την αρχή της εβδομαδιαίας συγγραφής του. Οπότε, σήμερα, με αφορμή και τη συμπλήρωση 40 «τευχών», θεωρώ αναγκαίο να ξεκαθαρίσω το «πρόγραμμά» μου, όπως αυτό το αποφάσισα σχεδόν από το 10ο MyBlogBook: η εβδομαδιαία μου αυτή στήλη θα συνεχίσει να υφίσταται μέχρι να συμπληρώσει 50 εμφανίσεις. Αυτό θα γίνει -αν συνεχίσω να τηρώ μέχρι τότε ευλαβικά την σταθερότητα που είχα μέχρι τώρα- την Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008. Εκείνη την Τρίτη σκοπεύω να παρουσιάσω και τα αγαπημένα μου άλμπουμ για το 2008. Είναι η πρώτη φορά που θα κάνω κάτι τέτοιο τόσο νωρίς. Συνήθως τα παρουσιάζω μετά τις 15 Γενάρη. Μια εβδομάδα νωρίτερα, στις 9 Δεκέμβρη, θα κάνω μια αποτίμηση της πορείας του MyBlogBook στο Atraktos και μια περίληψη του τι παρουσίασε όλη τη χρονιά του 2008. Αλλά έχουμε καιρό μέχρι τότε.

Τι 60, τι 70, τι 80…

Τίτλοι τέλους και για το club Liebe στο Μύλο. Τo club που πέρυσι τέτοιες μέρες αναλάμβανε να ζωντανέψει τον παρηκμασμένο χώρο του Club του Μύλου, φέρνοντας στη Θεσσαλονίκη dj και μουσικούς μιας πιο σκεπτόμενης, ας πούμε, electronica. Δεν ξέρω γιατί έκλεισε, ούτε μπορώ να πω πως θα μου λείψει, μιας που δεν ανήκω στο κοινό που επιλέγει τέτοια club για την διασκέδασή του. Θα προτιμούσα, όμως, να υπάρχει εκεί στη θέση του και φέτος και να έχω την ελπίδα πως μπορεί να φέρει και καλλιτέχνες που να ταιριάζουν λίγο περισσότερο στα γούστα μου, παρά να επιστρέψουμε ξανά στην παλιά κατάσταση. Ποια είναι αυτή; Το ιστορικό club του Μύλου, το οποίο έχει φιλοξενήσει μερικές από τις καλύτερες συναυλίες που έχουν γίνει στην πόλη, στο οποίο μια ολόκληρη γενιά έχει «ενηλικιωθεί» μουσικά, να μετατρέπεται τώρα σε Μύλος Stage και να παίζουν εκεί μέσα ξανά καλλιτέχνες όπως ο Βαγγέλης Γερμανός και ο Λάκης Παπαδόπουλος. Όλη η… νέα φουρνιά της ελληνικής μουσικής, δηλαδή. Άντε, φέρτε μας και τον –κυβερνητικό- Κώστα Τουρνά…

Μόνο ένα;

Εκεί μέσα, στο Μύλος Stage δηλαδή, το οποίο πια δεν έχει την ντισκόμπαλα του Liebe στην οροφή του, έκανε ποδαρικό για τη συναυλιακή χρονιά ο Ψαραντώνης. Προσήλθα στο χώρο το Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2008 με μισή καρδιά. Ήξερα το σκηνικό που θα είναι στημένο και δεν ενθουσιαζόμουν με την ιδέα. Αλλά, δυστυχώς, αν δεν κάνω λάθος αυτός είναι και ο μόνος τρόπος για να δει κανείς ζωντανά τον ιδιόρρυθμο μουσικό στη Θεσσαλονίκη. Έτσι έπαιξε και στην Αίγλη τον Ιούνιο. Πώς; Με τα τραπεζάκια και τις καρέκλες μπροστά στη σκηνή, τα μπουκάλια ουίσκι και κρασί επάνω τους και τους «πουράτους» και τις κοκέτες να δημιουργούν για τους εαυτούς τους το «κουλτουριάρικο» άλλοθι της βραδιάς, πριν πάνε να ξεχαρμανιάσουν στα «πολιτιστικά» κέντρα της γειτονιάς. Αυτό θεωρώ πως είναι λάθος του Ψαραντώνη και είναι από τα πρώτα μείον που του έβαλα στη βραδιά. Έτσι, οι ομιλίες και τα κινητά πήγαιναν σύννεφο, η παγοθήκη έσπαγε (όχι τον πάγο) τη σιωπή που έπρεπε να δημιουργηθεί στις πολλές φορές του πρώτου μέρους που ο κρητικός καλλιτέχνης τραγούδησε χωρίς τη συνοδεία μουσικών οργάνων, και οι φρουτοσαλάτες πήγαιναν και έρχονταν, για να κατεβαίνει καλύτερα το οινόπνευμα, μην πνιγείς κιόλας με τις «κραυγές» του κρητίκαρου. Μπορεί σπίτι σου να μην αγοράζεις φρούτα, αλλά άμα δεις τον Ψαραντώνη να μην το «σβουρίξεις» το ακτινιδιάκι να πάρεις τη βιταμίνη σου; Στο μουσικό μέρος, διαφωνώ με την επιλογή του Ψαραντώνη να ερμηνεύσει μόλις ένα κομμάτι από την τελευταία δουλειά του με τον Αγγελάκα. Ένιωσα ότι δίστασε να παίξει ζωντανά σε αυτό το σκηνικό τα δύσκολα τραγούδια του δίσκου. Έτσι, επέλεξε ένα σετ αρκετά ρυθμικό, με πολλές αναφορές στην «χορευτική» κρητική παράδοση. Για μένα, όμως, αυτό που με έκανε να ασχοληθώ μαζί του τον τελευταίο καιρό ήταν κατά βάση το πείραμα που έκανε με τον Αγγελάκα. Τα τραγούδια του χορού, ειδικά όταν αυτός δεν τραγουδάει με το ιδιαίτερο στυλ του, δεν έχουν και μεγάλη διαφορά από άλλες κρητικές παραδοσιακές μπάντες που μπορεί να βρει κανείς στο νησί, όπως απέδειξε παλιότερα και ένα ντοκιμαντέρ της σειράς «Οι μουσικοί του κόσμου» του Λεωνίδα Αντωνόπουλου. Διαφωνώ επίσης με την επιλογή του να αφήσει αποκλειστικά τους θεατές να τραγουδήσουν τα all time classic της κρητικής μουσικής και αυτός να μη τα ερμηνεύσει σχεδόν καθόλου. Παρακολουθούσα για πρώτη φορά συναυλία του Ψαραντώνη και δε μου λέει πολλά το να ακούω το Ήτανε μια φορά, ή το Πότε θα κάνει Ξαστεριά, από τους θεατές, οι οποίοι τα τραγουδούσαν όπως τα ερμήνευσε αυτά τα κομμάτια ο αδερφός του, ο Νίκος ο Ξυλούρης, πριν πάνω από 30 χρόνια, από τον οποίο και τα έμαθε (ο κόσμος). Εγώ ήμουν εκεί για να ζήσω την ιδιαίτερη ερμηνεία του Ψαραντώνη. Και δεν την έζησα. Συμφωνώ με την επιλογή του να δώσει αρκετό χώρο στη Νίκη Ξυλούρη και την πολύ ωραία φωνή της. Τον παραδέχτηκα πάντως, που πάνω στη σκηνή είναι πραγματικά αυθόρμητος και απρόβλεπτος, δίνοντας συνεχώς οδηγίες στους μουσικούς του (πραγματικοί ήρωες που τα βγάζουν πέρα με το σχεδόν άρρυθμο σετ του), σταματώντας απρόσμενα τα κομμάτια και παίζοντας με νεύρο πολλές από τις μουσικές του. Κατά τα άλλα, στα μη μουσικά, το club είχε μερικές αλλαγές που τις εκτίμησα, όπως το κεντρικό μπαρ που πήγε αρκετά πίσω και άνοιξε πολύ χώρο κοντά στην είσοδο, το παλιό μπαρ αριστερά που έφυγε, καθώς και τη συμπαθή «εξέδρα» δύο σειρών στον επάνω όροφο. Συμπερασματικά, καλή εμπειρία για να γράψω μια παράγραφο 559 λέξεων στο σημερινό MyBlogBook…

Τρελά Gusta-v…

Αν είσαι κολλημένος με τους Stereolab, αλλά θέλεις επιτέλους να ξεκολλήσεις. Αν αγόρασες τον τελευταίο δίσκο τους και δε σου άρεσε. Αν έχεις μόνο 15 ευρώ διαθέσιμα για cd και σκέφτεσαι να τα διαθέσεις είτε στους Stereolab είτε σε κάτι άλλο, τότε σου έχω την κατάλληλη πρόταση. Τη λένε Eva Jantschish, ηχογραφεί ως Gustav και εδώ και λίγο καιρό κυκλοφόρησε το δεύτερο cd της με τίτλο Verlass die Stadt (Chicks on Speed Records, 2008). Μουσικά, οι αναλογίες δεν είναι πολλές με τους Stereolab. Αρκεί όμως η εξής μια. Εξίσου εμπνευσμένη ιδιόρρυθμη ποπ. Εκεί έχεις αγγλογαλλικούς στίχους, εδώ αγγλογερμανικούς. Εκεί έχεις ευρωπαϊκή ποπ από την Αγγλία, εδώ από την Αυστρία. Εδώ, όμως, έχεις κυρίως μια φρέσκια καλλιτέχνιδα που τα κάνει όλα και καλά (γράφει τη μουσική και τα τραγούδια, τραγουδάει, κάνει την παραγωγή, παίζει ένα σωρό μουσικά όργανα) και σου δίνει την ευκαιρία να διαπιστώσεις πως και εκτός των συνηθισμένων επιλογών, υπάρχουν καλλιτέχνες που μπορεί να χαθούν στο σωρό των νέων κυκλοφοριών αδυνατώντας να τους ανακαλύψεις περιμένοντας απλά για τη νέα κυκλοφορία του αγαπημένου σου και πολυγραφότατου μετά από τόσα χρόνια γκρουπ. Οπότε, «άφησε την πόλη» (όπως προτρέπει και το εξώφυλλο), βάλε στα ακουστικά τα από ποπ ως καμπαρέ κομμάτια της Eva από τη Βιέννη και ζήσε μερικές από τις πιο όμορφες φετινές μουσικές στιγμές. Ιδιαίτερα εκείνο το Happy Birthday στο τέλος…

• Δηλαδή έπρεπε να γίνει όλο αυτό το οικονομικό κραχ για να πάρει τα πάνω του το δολάριο;…
• Την Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2008 το MyBlogBook #41.
• Για σχόλια πατάς πάνω στο όνομά μου και μου στέλνεις e-mail.

* Η πρώτη φωτογραφία αποτελεί το πρώτο λογότυπο της στήλης, σχεδιασμένο από εμένα. Η δεύτερη προέρχεται από το trainstorming.blogspot.com. Η τρίτη από το www.zeit.de. Το εξώφυλλο από το www.chicksonspeed-records.com.

Κώστας Παπασπυρόπουλος