ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΄78 ΚΟΡΕ ΥΔΡΟ 07/10/2009

Αναρωτιέμαι πόσο καιρό έχει ο καθένας μας να ξαπλώσει στο κρεβάτι του και να ακούσει έναν δίσκο από την αρχή ως το τέλος με τα ακουστικά του και όχι απλά να απολαμβάνει μουσικές από τον κρύο υπολογιστή που έχει πια κατακτήσει την καθημερινότητά μας..

Μετά από πολύ καιρό λοιπόν απόλαυσα ξανά τον τελευταίο δίσκο των Κόρε.Ύδρο. Είμαι σίγουρος ότι ήμουν από τους πρώτους που αγόρασε το νέο άλμπουμ μόλις κυκλοφόρησε αλλά τόσο καιρό δεν έκατσε να γράψω δυο λογάκια και να τα ανεβάσω στο διαδικτυακό μας εδώ περιοδικό για έναν και μοναδικό λόγο. Μερικές φορές κάποια πράγματα σε αγγίζουν τόσο μα τόσο βαθιά που δεν θες να τα μοιραστείς με άλλους, όχι από εγωισμό αλλά επειδή θες να μείνουν μέσα σου σιωπηλά και αγνά και να φωλιάζουν εκεί μέσα για πάντα. Ακούγεται κάπως το όλο concept μα αυτή είναι η δικιά μου αλήθεια. Μιας και λοιπόν ο αρχισυντάκτης μας με έκανε να νιώσω όμορφες τύψεις όταν μου ζήτησε με τον δικό του μαγευτικό τρόπο να γράψω για τον δίσκο αυτόν, έτσι λοιπόν άρχισα να σκέφτομαι ότι σε λίγο καιρό το 2009 θα τελειώσει και δεν θα υπάρχει μια κριτική από το άτρακτος για αυτό το υπέροχο άλμπουμ και βέβαια ο φταίχτης θα είμαι εγώ....τι όμορφα είπα.

Σήμερα λοιπόν πάτησα το play και άρχισα την ακρόαση του δίσκου που κυκλοφόρησαν πριν λίγους μήνες οι Κόρε.Ύδρο με τίτλο “ Όλη η αλήθεια για τα παιδιά του ’78 ”. Κατευθείαν από την εισαγωγή και το πρώτο κομμάτι “Το μόνο έγκλημα” αφουγκράζεται κανείς την διαφορετικότητα ετούτου του νέου δίσκου σε σύγκριση με τον προηγούμενο δίσκο τους “Φτηνή Ποπ για την Ελίτ” που έκανε μεγάλη επιτυχία και συζητήθηκε πάρα πολύ! Εδώ οι ήχοι από το βιολί και το φλάουτο σε κατακτούνε με το καλημέρα και οι ενορχηστρώσεις στο Π+Μ=Κ-Μ είναι πέρα για πέρα άψογες και ταξιδιάρικες που νομίζεις οτι ο George Martin των σκαθαριών πετάχτηκε για διακοπές στην Κέρκυρα και έβαλε το χεράκι του μέσα στο στούντιο.

Τί να πρωτοπώ....για το “ Όταν είμαι μαζί σου/όταν είσαι μαζί μου” αρκούμαι στο να υμνήσω μια πιανιστική μπαλλάντα που καταλήγει σε καταιγίδα με μια ηλεκτρική κιθάρα και ένα πιάνο να κλέβουν την παράσταση..με αποκορύφωμα όμως τον στίχο “στο λαιμό και στα χείλη μου γίνεται πίκρα η χαρά και γυρνάω στο κρεβάτι μου ξανά” από τις φωνές του Παντελή Δημητριάδη και της Λίλας Βλαχοπούλου που είναι απλά υπέροχες!

Εν συνεχεία, στο “Πρωινή διερώτηση (για να μην κάθομαι άνεργος)” έχουμε να κάνουμε με έναν μονόλογο περί της σημερινής εικονικής ευτυχίας που αντιλαμβάνεται η σημερινή κοινωνία με το τέλος του τραγουδιού να κρύβει άσσο στο μανίκι σπέρνοντας τραγουδιστά την ερώτηση για το αιώνιο μετά...

Θέλω να αναφέρω επίσης για το όγδοο κομμάτι του δίσκου, ένα μικρό μουσικό διάλλειμα με ένα έντονο ριφφάκι κιθάρας και καλοκαιρινούς ήχους από παιδιά που παίζουν στην θάλασσα, το οποίο μου έχει κλέψει την καρδιά και σίγουρα θα έχει περίοπτη θέση στο μελλοντικό μου μουσικό ταξίδι στον χώρο του ραδιοφώνου. Στο “Χωρίς επίκληση” η κραυγή του Παντελή στο ρεφραίν αλλά και η μεταμόρφωση μιας μπαλάντας με την συνοδεία του πιάνου σε ένα λαϊκό ζεϊμπέκικο της νέας μας εποχής με μια στιχουργική δομή που θα ζήλευαν πολλοί σημερινοί λαϊκοί στιχουργοί που έχουν μείνει στην εποχή του ’60, είναι τρανή απόδειξη πως η μουσική παιδεία της μπάντας είναι κάτι που θα ήθελαν όλοι να είχαν.

Πώς να μην αγαπήσεις στίχους όπως “Το Νοέμβρη δε θα είμαι εκεί που ερωτευτήκαμε, κι όλα θα είναι ίδια εκεί, το μπουφάν σου στην βροχή, κι όλα θα είναι ίδια εδώ, χάπια και ποδόσφαιρο” στο κομμάτι “13 μήνες σε 3 λεπτά” όταν χτυπά φλέβα στα εσώψυχα του καθένα που αντιλαμβάνεται έναν χωρισμό διαφορετικά από την πλειοψηφία του πλήθους. Ειδικά το δεύτερο μέρος του συγκεκριμένου τραγουδιού αποκτά μια μελωδική γραμμή και καταλήγει σε μια κατάθεση ψυχής ότι την μούσα του την σκέφτεται ακόμα..πώς θα γινόταν να μην, άλλωστε...

Θα κλείσω ετούτο το άρθρο μου λέγοντας ότι ο νέος δίσκος των Κόρε.Ύδρο, μάλιστα ο τρίτος τους και για αρκετούς πάντα ο τρίτος δίσκος είναι ο πιο σημαντικός για μια μπάντα, σε κερδίζει όχι με την πρώτη τυχαία ακρόαση του αλλά με την πρώτη αληθινή του ακρόαση. Τι εννοώ...δεν είναι ο δίσκος που θα σας κάνει χαλαρή παρέα....είναι ένας δίσκος για να στοιχειώσει τις σκέψεις σας και να ξαπλώσει δίπλα σας στο κρεβάτι και να σας πάρει αγκαλιά. Εκεί είναι η αλήθεια του, στην συντροφιά που δίνει....ίσως για αυτό τόσο καιρό να δυσκολεύτηκα να τον μοιραστώ με άλλους.....να με συγχωράτε όμως...

Αποχαιρετώ με το δίστιχο του τελευταίου κομματιού με τίτλο “Απολογισμοί”

“είναι στιγμές που τρελαίνομαι γιαγιά..

ειναι στιγμές που τρέμω γι’αυτόν τον κόσμο όταν θα λείπεις”

Καλή Ακρόαση σε όλους!

Τάσος Φιλόπουλος