 |
|
|
|
Ο,ΤΙ ΑΠΟΜΕΙΝΕ ΑΠ’ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ
|
Ήταν σίγουρα μια από τις πιο αναμενόμενες επιστροφές του 2003. Θυμάμαι, στις 2 Δεκεμβρίου βρέθηκα σε δύο δισκάδικα και ερχόταν κόσμος και έψαχνε για το νέο άλμπουμ των Διάφανων Κρίνων (τελικά ενημερώνονταν ότι θα ερχόταν την επόμενη μέρα στη Θεσσαλονίκη). Ο κόσμος συνεχίζει να παθιάζεται λοιπόν με το γκρουπ από την Αθήνα που είναι πια μια σταθερή αξία στον χώρο της ελληνικής σκηνής.
Η δικιά μου σχέση μαζί τους ποια είναι, όμως; Η αλήθεια είναι ότι περίμενα ένα στραβοπάτημα. Όχι, ότι το ήθελα, αλλά στα χρόνια έλλειψης μουσικής έμπνευσης που ζούμε, σκεφτόμουνα ότι και τα Κρίνα θα συμπαρασυρθούν. Τι άλλο να βγάλουν μετά από τρία άλμπουμ στα οποία τα έχουν παίξει όλα! Όμως, το Ό,τι Απόμεινε Απ’ Την Ευτυχία κατάφερε να με διαψεύσει. Όχι, γιατί είναι το άλμπουμ που μας συστήνει κάποια διαφορετικά Διάφανα Κρίνα και το οποίο θα κάνει να ακούγονται τα προηγούμενα τρία ως ξεπερασμένα, αλλά γιατί είναι μια δουλειά που δείχνει πως οι πέντε μουσικοί συνεχίζουν να ψάχνονται, να δοκιμάζουν νέες τεχνικές, να δουλεύουν με άλλους ανθρώπους και να προσπαθούν συνεχώς να τελειοποιήσουν τον χαρακτηριστικό πια ήχο τους. Ε, αυτό το γεγονός στην Ελλάδα της προχειρότητας εμένα με ικανοποιεί.
Αυτό που γουστάρω στα Διάφανα Κρίνα είναι ότι ακούνε μουσική, ακούνε τι παίζεται στη διεθνή σκηνή, το αφομοιώνουν και το περνάνε όμορφα μέσα στις δικές τους μουσικές. Για παράδειγμα, το ξεκίνημα με τις Μνήμες Του Νερού θυμίζει έντονα το ξεκίνημα του cd 1 του Lift Your Skinny… των GYBE. Οπότε έχουμε μέσα τον post rock ήχο. Το ίδιο περίπου συναντάμε και σε ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου, το Κάθε Τι Που Ανασαίνει. Το τραγούδι όμως που με εντυπωσίασε και αποδεικνύει αυτή την αφομοίωση είναι αυτό που κλείνει το δίσκο, Το Τραγούδι Της Βάλιας Και Του Λύκου. Είναι το κομμάτι που φέρνει τα Διάφανα Κρίνα στον ήχο της Αγρύπνιας του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Folkίζων ήχος, στίχοι του Χρίστου Ρουμελιωτάκη για λύκους (ζωντανό, που είναι χαρακτηριστικό στη θεματογραφία του λαρισαίου μουσικού) και πνευστοί αυτοσχεδιασμοί κατά τα πρότυπα των αυτοσχεδιασμών της Αγρύπνιας. Εξαιρετικό κομμάτι! Δεν θα με εξέπληττε και μια συνεργασία των δύο πλευρών στο μέλλον.
Κατά τα άλλα υπάρχουν στο δίσκο και πράγματα που έχουμε συνηθίσει από τα Κρίνα. Ρυθμικές και μελαγχολικές στιγμές σε σωστές δόσεις, με της Δις Τζούλια να ξεχωρίζει στις πρώτες και το El Hombre Solo στις δεύτερες, που δείχνει και πάλι, όπως και στον προηγούμενο δίσκο, την αγάπη των Κρίνων για τον ήχο της αμερικάνικης ερήμου. Αυτό που παρατηρώ είναι ότι οι σπαρακτικές στιγμές στην ερμηνεία του Ανεστόπουλου είναι πια λιγότερες ενώ οι στίχοι παραμένουν στο ίδιο υψηλό επίπεδο. Τέλος, και τα πιο σημαντικά στοιχεία, στην παραγωγή του δίσκου βρίσκονται πια οι – συνδεδεμένοι με κάποιες από τις κορυφαίες κυκλοφορίες της ελληνικής σκηνής – θεσσαλονικείς Χρήστος Χαρμπίλας και Τίτος Καργιωτάκης, καθώς και το γεγονός ότι η μουσική είναι ηχογραφημένη μια και έξω (μόνο τα φωνητικά έχουν υποστεί επεξεργασία). Τα δύο αυτά στοιχεία αποδεικνύουν ότι τα Διάφανα Κρίνα δεν ακολουθούν μια συγκεκριμένη συμπεριφορά σε κάθε δίσκο τους αλλά συνεχίζουν να ψάχνονται, τελικά να ανανεώνονται και να μην μας κουράζουν.
Το Ό,τι Απόμεινε Απ’ Την Ευτυχία είναι το άλμπουμ που θα ικανοποιήσει κάθε φίλο των Διάφανων Κρίνων. Είναι σε θέση να φέρει και κάποιους νέους στο συγκρότημα. Τους φαντάζομαι όλους να αποστηθίζουν και πάλι του ξεχωριστούς στίχους του Ανεστόπουλου και του Ροδοστόγλου και να τους τραγουδάνε στις συναυλίες τους στην Ελλάδα. Πάλι θα περάσουμε καλά με τα τραγούδια της παρέας από την Αθήνα!
Κώστας Παπασπυρόπουλος |
Local
