MyBlogBook #45 11/11/2008

Παράβαση καθήκοντος…

Το ότι ξεκινώ σήμερα να γράφω αυτές τις γραμμές, αποτελεί πραγματικά μια παράβαση καθήκοντος ως προς τις άλλες μου δουλειές. Η αλήθεια είναι ότι οι Δευτέρες που συνήθως γράφω αυτά τα κείμενα δυσκολεύουν ολοένα και περισσότερο, αλλά έστω και έτσι, ακόμα και αυτή τη δύσκολη φορά, θέλω να είμαι συνεπής στο ραντεβού μου. Δεν έχουν μείνει και πολλά ακόμα. Εξάλλου, πάντα υπάρχουν οι αφορμές για να «βγάζω» τον εκνευρισμό μου. Να, όπως πριν λίγο: Δουλεύω στην περιοχή του Φοίνικα (Άι Γιάννης για αυτούς που μετακόμισαν πρόσφατα εδώ πέρα και δεν θέλουν να συνδέσουν το νέο κυριλέ διαμέρισμά τους με την κακόφημη ακόμα αυτή περιοχή…). Θέλησα εκτάκτως να βρω εισιτήριο τρένου IC για το δρομολόγιο των 10.13 αύριο το πρωί. Στην εποχή, όμως, του 2008 στην Ελλάδα δεν μπορώ να βγάλω εισιτήριο από το γραφείο μου: α) γιατί το site του ΟΣΕ δεν έχει on line πώληση, β) γιατί στο επίσημο τηλέφωνο του ΟΣΕ, το 1110, μπορείς να κάνεις κράτηση μέχρι 48 ώρες πριν το δρομολόγιο, γ) γιατί για να πάω στο σταθμό του ΟΣΕ πρέπει να διασχίσω ολόκληρη την πόλη. Έτσι, έκανα τηλεφωνική κράτηση με το ΚΤΕΛ. Αλλά αυτά τα έχω ξαναγράψει πριν μερικά MyBlogBook, μην επαναλαμβάνομαι…

Ω! μπάμα…

Διάβαζα το άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη στην Καθημερινή της Παρασκευής, με το οποίο την έπεφτε στον Ριζοσπάστη για την άποψη του τελευταίου ότι «ο Μπαράκ Ομπάμα πλασαρίστηκε από το αμερικανικό κεφάλαιο, για να εγκλωβιστεί η υπαρκτή και μεγάλη λαϊκή δυσαρέσκεια από την πολιτική της κυβέρνησης Μπους». ΟΚ, μπορεί να φαίνεται λίγο γραφική η άποψη, αλλά στις εποχές που ζούμε, εγώ δεν αποκλείω πως μπορεί και να έχει δίκιο ο Ριζοσπάστης. Εξάλλου, σε άλλο άρθρο, ο Ρούσσος Βρανάς στα Νέα της Τετάρτης υπενθυμίζει τις «ευεργεσίες» που έχουν κάνει στον πλανήτη οι δημοκρατικοί Κέννεντυ, Κάρτερ και Κλίντον, κλείνοντας με την εξαιρετική πρόταση «Τα θύματα της απελπισίας είναι πιο πολλά και από τα θύματα της αισιοδοξίας. Άδικα οι πνιγμένοι πιάνονται από τα μαλλιά τους». Εγώ, όμως, βρίσκω αλλού το λόγο για τον οποίο θα έπρεπε να χαρούν με την εκλογή του Ομπάμα οι «σύντροφοι» του ΚΚΕ. Για πρώτη φορά διαφάνηκε τόσο έντονα η αντίδραση της λαϊκής τάξης των ΗΠΑ στην υπάρχουσα κατάσταση. Για πρώτη φορά φάνηκε τόσο έντονα αυτό το τεράστιο κομμάτι του πληθυσμού, που τόσα χρόνια παρατηρούσε απαθές τις εξελίξεις εις βάρος του, να θέλει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Να εμπνέεται από έναν άνθρωπο, που μόνο δημιούργημα των τζακιών και των ΜΜΕ δεν είναι. Για πρώτη φορά ο αμερικάνικος λαός (και μη γελιόμαστε, και εμείς οι ίδιοι) είδαμε στο πρόσωπο του Ομπάμα (άσχετα αν και εγώ έχω εκφράσει κάποιους ενδοιασμούς) έναν από εμάς. Έναν άνθρωπο που μπορούμε να τον θεωρήσουμε της τάξης μας, άσχετα αν είναι ή όχι. Αυτή η λαϊκή «εξέγερση», λοιπόν, των πολιτών των ΗΠΑ έδειξε πώς πρέπει να λαμβάνουν οι πολίτες την πρωτοβουλία να ελπίσουν σε κάτι καλύτερο. Το πέτυχε αυτό ο τόσο υποτιμημένος από εμάς αμερικάνικος λαός στις ΗΠΑ. Το ΚΚΕ πρέπει να το προβληματίζει το ότι, όπως φάνηκε και από τις χθεσινές δημοσκοπήσεις, ο ελληνικός λαός δεν έχει καμιά διάθεση για τέτοιες εκπλήξεις. Τραμπαλίζεται εδώ και 50 χρόνια ανάμεσα σε δύο κόμματα, ανάμεσα σε δύο επίθετα. Ένας είναι ο εχθρός, «σύντροφοι», ο ελληνικός αποχαυνισμός… (δεν υπάρχει η λέξη αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ…)

«Τι γράφεις και γράφεις, αφού πάλι για συναυλίες θες να πεις»…

Όντως, αλλά δεν φταίω εγώ! Οι καταστάσεις στη Θεσσαλονίκη με υποχρεώνουν… Θέλει για παράδειγμα ο διοργανωτής των Animal Collective να κάνει τη συναυλία σε έναν σχετικά άνετο χώρο, δε βρίσκει, και καταλήγει στο χωρητικότητας 2500 ατόμων Principal. Στη συναυλία πηγαίνουν 250. Έρχεται η Μόνικα, ο διοργανωτής έχει σε αυτές τις δύσκολες εποχές την πολυτέλεια να διαλέξει αντί του Stage του Μύλου την Αποθήκη που είναι σχεδόν διπλάσια, αλλά αυτός προτιμά το Stage και βάζει και τραπέζια που μειώνουν στο μισό τη χωρητικότητα. Στη συναυλία εμφανίζονται 1000 και παραπάνω άτομα, τα 500 μένουν απέξω. Ή, όπως φωνάζει στον κόσμο ένας από τη διοργάνωση εκείνο το βράδυ «Θα εξυπηρετήσουμε πρώτα τα τραπέζια. Μετά μπαίνετε με δική σας ευθύνη…». Τα συμπεράσματα δικά σας. Φεύγοντας παρατηρώ τα μιλούνια νέων ανθρώπων που σπεύδουν στα παρακείμενα στο Μύλο «πολιτιστικά κέντρα» χωρίς καν να οσφραίνονται το τι έχει γίνει στη συναυλία της Μόνικα. Ο έλληνας δεν πρόκειται να αλλάξει τη «σκυλέ» συμπεριφορά του εις τον αιώνα τον άπαντα και εμάς μας πείραξε το δικαιολογημένο hype των 1000 ατόμων για τη Μόνικα…

Αλλού είναι το πρόβλημα…

Στο ότι είμαστε των υπερβολών. Στο ότι λίγες συναυλίες έχουν τεράστια ζήτηση για εισιτήρια (Roisin Murphy, Thievery Corporation, Monika) ενώ οι υπόλοιπες πάνε άπατες. Δεν υπάρχει μέση λύση. Κάποτε πηγαίναμε στο Μύλο για ένα μικρομεσαίο ξένο όνομα και τα 450 εισιτήρια μας φαίνονταν λίγα. Τώρα πάμε και αν έχει 150 εισιτήρια μας φαίνεται σούπερ. Κάπως έτσι χάνουμε ευκαιρίες να δούμε ωραία γκρουπ που τουλάχιστον μέχρι την Αθήνα φτάνουν (αλλά δεν κόβουν και πολλά εισιτήρια ούτε εκεί όπως έγραφα και την προηγούμενη εβδομάδα). Δεν ξέρω ακόμα αν θα έχουμε την τύχη να δούμε στη Θεσσαλονίκη τους Red Snapper, οι οποίοι θα βρίσκονται στην Αθήνα στις 24 Γενάρη του 2009. Όμως, το τρίο από τη Μεγάλη Βρετανία έχει κυκλοφορήσει ένα πολύ συμπαθητικό άλμπουμ εδώ και μερικές μέρες, το A Pale Blue Dot (Lo Recordings, 2008) που κάνει ουσιαστική την επανένωση και επαναδραστηριοποίησή τους και αναγκαία την παρακολούθηση συναυλίας τους. Βρήκα συμπαθητική και πρωτότυπη τη συσκευασία του cd: digipack με μια οπή στο εξώφυλλο και στο οπισθόφυλλο που από μέσα της περνά εκείνη η πλαστική «κλωστή» που έχουν οι ετικέτες των ρούχων που αγοράζουμε (αλήθεια, πώς τη λένε;!), μόνο που εδώ συγκρατούνται οι μικρές ετικέτες του άλμπουμ, δηλαδή τα τραγούδια, το λογότυπο του γκρουπ και μια άλλη αδιευκρίνιστου χαρακτήρα. Βρήκα θετική την ποικιλομορφία των ήχων. Δυναμική τζαζ στο Brickred, afrobeat στο Lagos Creepers, rockabilly στο Wanga Doll, dub στο Moving Mountain. Δεν με ενθουσίασε το γεγονός, πως αν και πρόκειται για mini album, περιέχονται και δύο remix κομματιών των οποίων, όμως, βρίσκονται μέσα και οι αυθεντικές εκτελέσεις. Γιατί δεν τις αφήνεται ρε παιδιά για τα 12ιντσά σας;

• Την Τρίτη 18 Νοεμβρίου το MyBlogBook #46.
• Για σχόλια πατάς πάνω στο όνομά μου και μου στέλνεις e-mail.

* Η πρώτη φωτογραφία προέρχεται από το www.flickr.com. Η τρίτη από το www.efestivals.co.uk. Το εξώφυλλο από το www.amazon.co.uk.

Κώστας Παπασπυρόπουλος