CAMERA OBSCURA, FIVE STAR HOTEL , KAPPA 29/10/2010 BLOCK 33, Θεσσαλονίκη 04/11/2010

Είναι στιγμές που πραγματικά αναρωτιέμαι, το κατά πόσο είναι φυσιολογικό, σωστό ή επιθυμητό αν προτιμάτε, να διανύεις το 2010, μια εποχή που στην εύθραυστη ηλικία της εφηβείας μου έμοιαζε αρκετά μακρινή και φουτουριστική, και παρόλο τούτο να διασκεδάζεις σ’ ένα κλάμπ, ακούγοντας μπάντες που παίζουν μουσική της δεκαετίας του ’60 από τη μια, και του ’80 – άντε βαριά βαριά του ’90 – από την άλλη. Είναι τόσο δυνατό το δέσιμό μας με το παρελθόν και τόσο ισχυρό το συναίσθημα της νοσταλγίας που μας κρατάει δέσμιους με αλλοτινές εποχές, παρέχοντάς μας μαζοχιστικά οικεία ακούσματα; Ή μήπως τα ωραία πράγματα και τα τραγούδια χωρίς ημερομηνία λήξης, κινούνται στο χωροχρόνο ανεξάρτητα από το έτος που διανύουμε; Ρητορικά ερωτήματα και σκέψεις, που μάλλον δεν επιδέχονται μονολεκτικές και ασφαλείς απαντήσεις.

Όπως και να ‘χει, λίγο μετά τις 21:30 μας βρήκε το βράδυ της Παρασκευής να περιμένουμε έξω από το Block 33, την ίδια ώρα που ο Kappa, είχε ήδη ξεκινήσει ως πρώτο support την παρουσίαση του “Sack Of Dreams”. Καθότι τελευταία στιγμή έφτασε η πληροφορία ότι θα εμφανιζότανε πριν από το live των Γλασκωβέζων, δεν κατάφερα δυστυχώς να ακροαστώ ούτε λεπτό κάτι από το εναρκτήριο πιάτο της βραδιάς και η είσοδος με βρήκε την ώρα που ετοιμαζότανε το επίσης εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενο group των Five Star Hotel.

Με τον συναυλιακό χώρο σιγά σιγά να γεμίζει κόσμο και το πενταμελές σχήμα των Five Star Hotel να ξεκινάει την δική του παρουσίαση, με έμφαση - προφανώς - στο “This Sound”, πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ τους, που εδώ και λίγο καιρό κυκλοφορεί από την On Stage, με βρίσκω να περιφέρομαι… off stage (sic?), περιμαζεύοντας αλκοολούχα - και μη - ροφήματα, χαιρετισμούς, κουβέντες, εικόνες των γύρω παρευρισκομένων. Εάν σε δυο – τρεις μήνες με ρωτήσει κανείς, πώς σου φανήκανε οι Five Star Hotel στο live τους, έχω την αίσθηση ότι και τότε δε θα γνωρίζω την απάντηση που θα μπορούσα να μοιραστώ. Κιθάρες, πλήκτρα, μπάσο, ντραμς, αγγλικός στίχος από έναν τραγουδιστή που λες και τον βάλανε τιμωρία, να στέκει μπροστά από τους θεατές. Άραγε, μαθήματα κινησιολογίας δε διδάσκουν στα indie ακροατήρια; Πάντως, όπως και να ‘χει, οι Five Star Hotel σχετικά συμπαθείς, στέκονται αξιοπρεπέστατα επί σκηνής, αλλά έχω την αίσθηση ότι χρειάζεται να ξεπεράσουν και να υπερπηδήσουν τα ακούσματα και τις επιρροές που τους στοιχειώνουν. Νομίζω ότι και στην Αγγλία να παρευρεθεί κάποιος αυτή τη στιγμή, τόση βρετανική νοσταλγία δε νομίζω να συναντήσει (πόσο μάλλον ν’ αντέξει).

Κι ερχόμαστε τώρα στο κυρίως μενού της βραδιάς, με το ρολόι να κινείται κάπου μεταξύ 23:25 και 23:35 εάν ενθυμούμαι καλά. Οι δυο δεσποινίδες της παρέας κεντρικά - δεξιά επί της σκηνής, πλήκτρα, τρομπέτα, ντραμς και ένα αλησμόνητο ντουέτο στο αριστερά μέρος, με τους ογκώδεις Kenny McKeeve και Gavin Dunbar (κιθάρα – μπάσο αντίστοιχα) να φέρνουν περισσότερο σε μέλη των Bloody Beetroots Death Crew 77 ή των Slipknot, παρά σε μουσικούς μιας εύθραυστης και ηλιόλουστης ποπ κομπανίας. Ατυχές βέβαια το γεγονός ότι η Tracyanne Campbell προσπαθούσε να βγάλει τη βραδιά κρυωμένη και αρκετά κουρασμένη, καθότι άρρωστη όπως και η ίδια μας πληροφόρησε, αυτό όμως σε καμιά περίπτωση δεν στάθηκε εμπόδιο στο να μη κυλήσει σχετικά ομαλά η όλη συναυλία. Εκπλήξεις φυσικά και ποπ εκρήξεις που θα σε στείλουν σε κάποιο άλλο παράλληλο σύμπαν δεν είχαμε, αλλά κανείς δε νομίζω να έφυγε δυσαρεστημένος ή με αρνητικά συναισθήματα από το χώρο, όπου οι συμπαθέστατοι Camera Obscura δίνανε το πρώτο τους live επί ελληνικού εδάφους.

Όσον αφορά το tracklist τώρα της βραδιάς, έχω την αίσθηση ότι εστιάστηκε κατά κύριο λόγο στα δυο τελευταία τους άλμπουμ, με το “My Maudlin Career” να έχει ασφαλώς την τιμητική του, ωστόσο, είχαμε κι ένα μικρό πέρασμα από τις πρώτες τους δουλειές, τότε που ακόμη τους χαρακτηρίζανε ως το μικρό αδερφάκι των Belle And Sebastian. Ρομαντισμός, ζεστές μελωδίες, γλυκύτητα και χαρωπές στιγμές που αρκετοί θα θέλανε να χουνε περισσότερη διάρκεια, όμως κάπου εκεί γύρω στις 12:30, μετά κι από ένα encore, άρχισε ο κόσμος να παίρνει το δρόμο προς την έξοδο. Κι όσο και αν ακόμη λαχταρώ, ν’ αποχωρώ σιγοτραγουδώντας το “…but love I couldn’t hold it…”, με τα έγχορδα - που ποτέ δεν ήρθανε - του “French Navy” να διασχίζουν χαρωπά τον αέρα, το “…what does this city have to offer me?...” από το “Let’s Get Out Of This Country” δε λέει να ξεσφηνώσει από το μυαλό μου.

http://vimeo.com/11954678

www.camera-obscura.net

www.myspace.com/cameraobscuraband

Άρης Μπούρας