RAGLAND JOHN CONVERTINO SOMMERWEG/PENGUIN 14/11/2005

Ο JOHN CONVERTINO είναι ένας μουσικός με μακρά και ουσιαστική θητεία στην αμερικάνικη ροκ σκηνή. Πρώτα στους Giant Sand και κατόπιν και έως σήμερα στους επίσης αγαπητούς Calexico . Είναι επίσης γνωστό πως η ηγετική φυσιογνωμία των Giant Sand, o Howe Gelb είναι και περίφημος πιανίστας. Είναι ίσως γνωστό ή αντιληπτό πως αρκετές φορές πολλοί καλλιτέχνες ακολουθούν την μοναχική οδό για να καταγράψουν ιδέες, που δεν μπόρεσαν να ενσωματώσουν στα συγκροτήματα που συμμετέχουν. Κάπου εκεί κινούμενοι από εσωτερική παρόρμηση και πιθανόν και ξέχωρα από «εμπορικούς» στόχους κάνουν ένα solo album είτε για να ξεθυμάνουν, είτε για να δώσουν νέο ύφος στο βιογραφικό τους, είτε για να εκφράσουν απλώς συναισθήματα που τα θεωρούν κατάδικά τους, και δεν «ταιριάζει» να μπούνε στα καλούπια μιας μπάντας.

Είναι πολλά τα παραδείγματα όπου οι μοναχικές αυτές απόπειρες χαρακτηρίζονται από ήσυχο πράο ήχο, και μάλιστα αρκετές φορές πολύ πιο διαφορετικό από το ύφος της μπάντας όπου συμμετέχουν. Θυμίζω εδώ 2 πρόσφατα παραδείγματα, ένα του Chris Eckman των Walkabouts (που όμως θύμιζε κάτι από τη μπάντα) και αυτό και πιο χαρακτηριστικό αυτό του Dustin O Halloran των Devics. Νομίζω πως η απόπειρα του Ο Halloran είναι πολύ κοντά σε αποτέλεσμα με αυτή του Convertino. Πρώτα ο δίσκος ragland είναι όλος ινστρουμένταλ και δεύτερον το πιάνο κι εδώ κυριαρχεί. Βέβαια τις επιδόσεις του Convertino στο πιάνο δεν τις ήξερα, αλλά μην νομίζετε δεν έχει απαρνηθεί και την τέχνη των κρουστών. Τα κρουστά είναι κι εδώ παρόντα, σε πολύ πιο απόμακρο…χώρο, κύρια παιγμένα αν αντιλαμβάνομαι καλά με βουρτσάκια. Κάπου πιο «σύνθετα και εκρηκτικά» τα τύμπανα ακούγονται στο bell curve.

Ο όλος ήχος έχει πολλά τζαζ στοιχεία, εν μέρει ατμοσφαιρικά, πάρα πολλές ανάπαυλες «πειραματικού ή σκεπτικιστικού χαρακτήρα». Σε μερικά επίσης σημεία που πιο «μεθοδικά και στρωτά» κτυπιούνται τα πλήκτρα, θα μπορούσες να πεις πως ακούς και εν μέρει κλασική μουσική. Τα πλήκτρα που κουνιούνται σε όλο το εύρος…του πιάνου, άλλοτε με αφαιρετικό ύφος και άλλοτε με εκρηκτικά συναισθηματικό, σαν ο καλλιτέχνης να σκύβει και να συνομιλεί μαζί τους, όπως στο end thee.

Κατά τη γνώμη μου, υπάρχει πολύ εσωστρέφεια σε αυτό το άλμπουμ, που αν και τροφοδοτεί πάρα πολλά πράγματα, κι έχοντας τα φόντα για κάτι πολύ ατμοσφαιρικό, νομίζω ότι δυσκολεύεται να προσπεράσει το προσωπικό ύφος, ώστε να αφεθεί και να δώσει σπουδαία πράγματα…απόλυτα προσαρμοσμένα με το μοναδικό ύφος της Arizona. Έτσι δεν μπορείς να μιλήσεις για scenic παρομοιάσεις, αλλά μόνο για βαθυστόχαστες μελαγχολικές εξάρσεις. Κομμάτια πανέμορφα όπως το piston και το when mass was said in latin, μπορούν να σε συγκινήσουν.

Αντικειμενικά όμως, αν δεν υπήρχε το βιογραφικό του «πρότερου σπουδαίου μουσικού βίου», εύκολα θα προσπερνούσες αυτόν τον δίσκο. Αν επίσης δεν παιζόντουσαν όλα τόσο χαμηλότονα, ίσως να έβγαιναν και πιο φανερά post στοιχεία. Αλλά σε έναν δίσκο που ο Convertino βάζει για εξώφυλλο ένα σκίτσο με το πρόσωπο του πατέρα του από το 1964, τότε νομίζω ότι δηλώνει από την αρχή ότι αυτό είναι μια προσωπική υπόθεση, που μας την εκθέτει, καλοπροαίρετα, αλλά χωρίς ποτέ να απομακρύνεται από τους εσωτερικούς του στόχους.

Κυριάκος Σκορδάς