CAKE in Athens 11/11/2005 GAGARIN 205 16/11/2005

Αφράτο Cake αχνιστό!

Πολλοί οι πεινασμένοι που βρέθηκαν στο Gagarin για βραδινή λιχουδιά. Πάρα πολλοί. Έδωσα μάχη για μια φωτογραφία!

Οι πιστοί προσήλθαν για να δουν και να ακούσουν ένα συγκρότημα αρκετά ιδιαίτερο, με χαρακτηριστικό ήχο (χρήση τρομπέτας και τον τραγουδιστή McCrea που σχεδόν απαγγέλλει παρά τραγουδάει) και που μετράει σχεδόν 15 χρόνια ζωής. Οι Cake επίσης συνηθίζουν να κάνουν κάποια διασκευή διάσημου τραγουδιού στους δίσκους τους και αυτή να γίνεται επιτυχία (I will Survive, Perhaps, Perhaps, Perhaps).

Οι καλοί μας αυτοί αμερικανοί από το Σακραμέντο δε ξέχασαν τίποτα πίσω και απλόχερα μας πρόσφεραν ένα πανέμορφο πρόγραμμα που μάγεψε. Ο McCrea είχε πάντα δυό λόγια για εισαγωγή στα τραγούδια του, η φωνή του σταθερή και με αυτήν την ειρωνική αλλά και συχνά λυπημένη χροιά που καταφέρνει να σε αγγίξει και ταυτόχρονα να σε κρατήσει σε απόσταση. Τα υπόλοιπα μέλη μίλησαν μόνο μέσα από τη μουσική τους και ιδιαίτερα ο τρομπετίστας Di Fiore είχε πολλά να πει! Φοβερός.

Στα ενδιαφέροντα σημεία του show ήταν μερικά που μας είπε ο leader του συγκροτήματος.

Ενδιαφέρον και ανθρώπινο ήταν το εξής: καθώς έλεγε κάτι σχετικό με κάποιο τραγούδι, κόβει τη φράση του στη μέση και αναρωτιέται φωναχτά ¨Γιατί κάναμε τόσο καιρό να έρθουμε στην Ελλάδα; Επειδή είμαστε χαζοί; Όχι! Επειδή οι υπεύθυνοι της δισκογραφικής μας εταιρείας μάς είπαν να μην έρθουμε ποτέ στην Ελλάδα, ότι δεν έχουμε κοινό εδώ, ότι δεν πρέπει να ασχοληθούμε καθόλου με τους Έλληνες!¨. Κατά κάποιο τρόπο ζήτησε συγγνώμη, μας ευχαρίστησε στα ελληνικά πολλάκις κι εμείς συγχωρήσαμε και το πάρτυ συνεχίστηκε.

Άλλο ένα ενδιαφέρον ήταν το ότι αναφέρθηκε στους αμερικανούς ως ‘chicken shit nation’ ή αλλιώς ‘έθνος χέστηδων’ κάτι που χειροκροτήθηκε δεόντως. Μπράβο του πάντως γιατί είχε και το αστείο και το - συχνότερα - σοβαρό σχόλιο, επεδίωξε την επαφή με το κοινό και μας πήρε στα σοβαρά παρά τις επιφυλάξεις των μάνατζερ.

Συγχαρητήρια όμως και στο ακροατήριο! Παρατεταμένα χειροκροτήματα και συμμετοχή του κόσμου στο τραγούδι και στα παιχνίδια που έκανε ο McCrea.

Όλα τα κομμάτια ακούγονταν σαν χιτάκια που έπρεπε να γνωρίζουμε και να χορέψουμε όλοι. Περιέργως ήταν οικείοι ήχοι ακόμα κι όταν ήταν κάτι μεταξύ country και jazz ή μιλούσαν για καταστάσεις μακρινές από τις δικές μας. Οι μεγάλες δε επιτυχίες τους έτυχαν θερμότατης υποδοχής και αποδοχής ενώ οι διάσημες διασκευές τραγουδήθηκαν απ’ όλους. Ο κόσμος έδειξε την ευχαρίστησή του κυρίως στα Love You Madly, Short Skirt/Long Jacket, The Distance, Frank Sinatra, Never There, Jesus Wrote A Blank Check και φυσικά στο Comfort Eagle.

Το κυρίως πρόγραμμα έκλεισε λίγο πριν τα μεσάνυχτα, μετά από 1 ώρα περίπου μουσικής. Το επιβελημένο encore του δεν ήταν αρκετό και κατόπιν εντονότατης λαϊκής απαίτησης (κι ενώ στα ηχεία του Gagarin έπαιζε ελαφριά μουσικούλα για να καταλάβουμε ότι τέρμα τα δίφραγκα) οι Cake ξαναβγήκαν για μια τελευταία φορά.

Συμπέρασμα: ο ορισμός της επιτυχημένης συναυλίας με τον καλό ήχο, τα όμορφα τραγούδια, τους σωστούς μουσικούς και την αλληλεπίδραση με το (ζωντανότατο και εύθυμο την Παρασκευή) ακροατήριο.

Αριστοτέλης Ζ.