CAKE 12/11/2005 Αποθήκη, Μύλος 25/11/2005

Μπαίνοντας στον Μύλο για να πάω στους κέικ στρίβω αριστερά και κατευθύνομαι προς το Ξυλουργείο, οπότε και με φωνάζουν λέγοντας μου ότι η συναυλία είναι στην Αποθήκη. Βλέποντας την υπέρ-γεμάτη έπεσα απ’ τα σύννεφα, έλεγα ότι θα ήμασταν χαλαρά στο Ξυλουργείο, αλλά μάλλον δεν έχω ιδέα για το τι εστί Cake. Τίποτα δηλαδή δεν εστί, αλλά τουλάχιστον είναι πολύ δημοφιλείς και αυτό προφανώς οφείλεται στις πανέξυπνες διασκευές που κάνουν.

Έτσι λοιπόν σαρδελοποιημένοι στην αποθήκη απολαύσαμε το κέικ, αν και η συνταγή του ήταν πολύ απλή. Ίσως και οι ίδιοι κάπως δεν θέλουν να γίνουν συγκρότημα διασκευών και παίξανε μόνο δυο, μάλιστα το I Will Survive που περίμενε ανυπόμονα ο κόσμος στο τέλος του encore. Τα Distance και Frank Sinatra εκτελεστήκανε άψογα και κεφάτα και ως συνήθως το δικό μου αγαπημένο απουσίαζε από το set, στην προκειμένη περίπτωση το Friend Is A Four Letter Word (πανέξυπνοι στίχοι μπαγάσα ΜcRea). O αγαπητός frontman με το καπελάκι του ήταν υπέρ του δεόντως ομιλητικός και κάπου είπε ότι τώρα θα παίξουμε ένα κομμάτι σε ¾ γιατί δεν βγαίνουν πια κομμάτια σε τέτοιο χρόνο. Σιγά που δεν βγαίνουν… Αμέσως μου ήρθε στο μυαλό το Moonbeams των The For Carnation, ίσως ότι πιο υπέροχο αργόσυρτο τρία τέταρτα έχει βγει. Καμιά σχέση με το βαλσάκι που παίξανε οι Cake δηλαδή. Άσε που το να κάνει ο ΜcRea τον τροχονόμο και να λέει πότε θα χειροκροτήσουν οι αριστεροί και πότε οι δεξιοί (της αντίστοιχης πλευράς του χώρου εννοώ) ήταν αρκετά κουραστικό, λες και ήμασταν στην κατασκήνωση και παίζαμε “Δες ποιος χειροκροτεί πιο δυνατά!!!”

O κιθαρίστας όμως ήταν απολαυστικός, είχε μάτια μόνο για την κιθάρα του και χωρίς να φλυαρεί (μουσικά εννοούμε) χτύπαγε τα ριφάκια του και τις βρωμιές του και μην τα πολυλογούμε, αλλά ότι αξίζει στο κεικ αυτό δεν είναι ούτε οι ευφάνταστες τρομπέτες ούτε η cool φωνή, είναι οι εξάχορδες πινελιές αυτού του τρελαμένου τύπου. Κατά τα άλλα ωραίο το κέικ, αλλά λίγη φαριν-απ παραπάνω να είχε θα φούσκωνε καλύτερα.

Γιώργος Γoργογέτας