PLAYING THE ANGEL DEPECHE MODE 30/11/2005

Νέο άλμπουμ για το supergroup που πολύ ήσυχα, σχεδόν αθόρυβα, κλείνει 25 χρόνια από τη στιγμή της δημιουργίας του. Playing The Angel ο τίτλος του, με 12 κομμάτια αναφερομενα στους βασικούς προβληματισμούς του group (την…αγάπη, τον έρωτα, το θάνατο και γενικότερα όλη την πορείά της ζωής μέσα από τα σκοτεινά της μονοπάτια, αλλά και τις αναλαμπές της).

Το 1^ο τραγούδι το ονόμασαν A pain that I’m use to και είναι το καλωσόρισμα για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Γεμάτος ήχος, με έντονο πλέον το στοιχείο της κιθάρας και των drums. Δημιουργούν έτσι την ατμόσφαιρα που ένας οπαδός των Depeche Mode γνωρίζει πολύ καλά. Μέσα στις τόσες μουσικές τους αναζητήσεις, χρόνια τώρα, το συναίσθημα που αποπνέει από τον συνδυασμό της μουσικής και των λυρικών τους παρέμεινε αναλλοίωτο. Είναι η σφραγίδα τους, η μουσική τους ταυτότητα.

Το John the revelator ακολουθεί για να ξαφνιάσει με το δυναμισμό του και την ένταση του. Εξαιρετική δεύτερη φωνή από τον Martin Gore. Ένα από τα κορυφαία κομμάτια του δίσκου είναι κατά την άποψή μας το suffer well, με πολλά ανεβάσματα, αλλά και πτώσεις στην έντασή του. Σίγουρα με το ρυθμό που έχει και το στίχους του θα γίνει το αγαπημένο πολλών. Πάντα κυνικοί οι Depeche στα θέματα τους μας το θυμίζουν και στο suffer well. To the sinner in me είναι ένα ατμοσφαιρικό κομμάτι με χαμηλό ρυθμό, που πάντα οι DM είχαν στα LP τους.

Το precious έρχεται σαν πρώτη επιτυχία του άλμπουμ και είναι και για πολλούς το κορυφαίο τους, Μεγάλη ωριμότητα επιδεικνύουν στο συγκεκριμένο κομμάτι, που σίγουρα θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη όλων. Το macro είναι ένα κομμάτι, που το τραγουδά ο Martin Gore, που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το μουσικό θέμα σε ένα ψυχολογικό θρίλερ! Γενικά τραγούδι για λίγους. Παρόμοια κατάσταση και στο I want it all, που το ερμηνεύει ο David Gahan, με την πιο μπάσα φωνή του, βαραίνοντας ακόμη περισσότερο την ατμόσφαιρα.

Με το nothing’s impossible οι Depeche Mode μας πηγαίνουν πίσω τουλάχιστον 2 δεκαετίες, μουσικά εννοείται, Αυτό είναι και το πιο «μαύρο» κομμάτι του δίσκου, όπου γενικότερα επικρατεί η μελαγχολία! Εξαιρετική η ερμηνεία του Grahan με τη μοναδική «μεταλλική» φωνή του. Το Introspectre είναι ένα ινστρουμένταλ κομμάτι, από αυτά που σε ηρεμούν, ενώ το Damaged People, σαν εισαγωγή μας θυμίζει το άλμπουμ Construction time again του 1983.

Πάνω που έχουν ηρεμήσει τα πράγματα έρχεται το Lillian για να μας ταρακουνήσει! Oh Lillian τραγουδά ο Gahan και συνεχίζει…look what you’ve done, you’ve stripped my heart in the name of fun! Πολύ πρωτότυπο ως τραγούδι, θα συγκινήσει ερωτευμένους (και μη), Oh Lillian!!! Το άλμπουμ κλείνει με το the Darkest Star, ένα απαισιόδοξο κομμάτι που θα ενισχύσει ή θα συγκινήσει όσους πάσχουν από κλειστοφοβία.

Θα χαρακτηρίζαμε τη νέα δουλειά των depeche mode ως μια από τις καλύτερες τους, δείχνοντας τη μεγάλη τους ωριμότητα και συνεχίζοντας να εξερευνούν νέα μουσικά μονοπάτια. Το συγκρότημα βρίσκεται ήδη στην Αμερική, στο πλαίσιο προώθησης του δίσκου, ενώ από τα μέσα Ιανουαρίου 2006 θα ξεκινήσει την ευρωπαϊκή του περιοδεία. Περιμένουμε με ανυπομονησία να τους δούμε στην Touring the Angel βόλτα τους!

Αλέξης Κολέσης

Atraktos.Net