I’m A Bird Now Antony & The Johnsons Secretly Canadian 2/12/2005

Είναι μερικές φωνές που σε αφήνουν άφωνο. Κι είναι μερικές φορές που ξέρεις πόσο σημαντικός είναι ένας δίσκος, από τις πρώτες κιόλας στροφές. Πριν ακόμα τελειώσει το πρώτο κομμάτι, έχεις γίνει κομμάτια κι είναι κάτι που δεν μπορείς να παλέψεις. Κι ούτε θέλεις να παλέψεις. Αφήνεις απλά την τύχη σου στα χέρια του καλλιτέχνη -για κάποιο περίεργο λόγο τον έχεις κιόλας εμπιστευτεί- και επιτρέπεις στον εαυτό σου να παραιτηθεί. Κάνεις μια θέση πιο ’κει, αφήνοντας χώρο στον καναπέ. Βάζεις ποτό για δύο κι ας μην περιμένεις κανέναν. Το δράμα που εκτυλίσσεται από τραγούδι σε τραγούδι είναι το ίδιο το δράμα της ύπαρξης. Ή, μια έμμεση διαδικασία μεταμόρφωσης, απελευθέρωσης, αποδέσμευσης από αυτό που είσαι σε κάτι που δεν είσαι, που θα γίνεις.

Εκεί έγκειται και όλη η μαγεία του δίσκου. Ο αρχικός φόβος μιας ενδιάμεσης κατάστασης "Between light and nowhere" γίνεται σιγουριά για το τι θ’ απογίνει "One day I’ll grow up, I’ll feel the power in me/ One day I’ll grow up, of this I’m sure" για να καταλήξει στην τελική μεταμόρφωση "I’m A Bird Now". Η διαδικασία φυσικά δεν είναι ανώδυνη. Περνάει αναγκαστικά από στιγμές μετάνοιας, Forgive me, Let live me/ Set my spirit free και από στιγμές απόγνωσης, What can I do/ When she’s calling my name/ She’s crying/ Mama, Help me to live.

Κομμάτι-κομμάτι ο ακροατής γίνεται μάρτυρας μιας παράστασης, μετατοπισμένης από τη σκηνή στα παρασκήνια. Εκεί όπου ο καλλιτέχνης οφείλει να βρει την ισορποπία ανάμεσα στην εφήμερη λάμψη και τον πλήρη αφανισμό. Εκεί που ξεβάφει το μακιγιάζ κι αποκαλύπτεται το αληθινό του πρόσωπο. Διαδικασία που μέσω της ταύτισης υπαγορεύεται και στον ακροατή. Ώσπου ό,τι περιττό, ακόμα και το ίδιο το σώμα, εξ’ ου και οι πάμπολες σαδομαζοχιστικές αναφορές του Antony, να εξαλειφθεί προς τιμήν μιας μάλλον ραγισμένης παρά ατόφιας καρδιάς.

Η μουσική μεταφράζει αυτή την απογύμνωση με τον πιο σεμνό και κλασσικό τρόπο. Με τον συνδυασμό δηλαδή πιάνου-φωνής που συνοδεύεται από μια διακριτική μπάντα εγχώρδων και ντραμς. Η αφαιρετική τακτική φτάνει στο αποκορύφωμα της, με την ανατριχιαστική ερμηνεία της ερμαφρόδιτης Julia Yasuda, με την ιαπωνική προφορά, στο Free At Last. Η Julia στέλνει ταυτόχρονα το τραγούδι με σήματα Μορς και η συνοδεία της μπάντας υφαίνει ένα απαλό μουσικό πέπλο στη σιωπή για ένα ακόμα τραγούδι, μέχρι να τελειώσει ο δίσκος. Την αυλαία, ή μάλλον την πόρτα του νοσοκομείου, όπου νοσηλεύεται η Candy Darling του εξωφύλλου (η πιο λαμπρή κι αγαπημένη drag του Andy Warhol), κλείνει ανεπαίσθητα το Bird Gerhl. Ύστατο αντίο για την ίδια την Candy Darling και όλους όσοι χάθηκαν πρόωρα, θύματα κάποιας ανίατης αρρώστιας.

Ποτέ σκοπός της ποπ κουλτούρας δεν ήταν τα μαθήματα ταπεινότητας. Ο Antony όμως και η παρέα του απεχθάνονται την αλαζονεία της φθηνής πόζας άνευ περιεχομένου. Αυτό βέβαια δεν αναιρεί το παιχνίδι ρόλων. Ο Antony έχει υπηρετήσει τα underground νεοϋορκέζικα καμπαρέ από τις αρχές του 90 που μετακόμισε στην κατ’ εξοχήν αμερικάνικη μητρόπολη από την Καλιφόρνια. Για πολλά χρόνια έβγαινε στη σκηνή σαν drag queen persona με το όνομα Fiona Blue και προσπαθούσε να συγκινήσει μεθυσμένα μεταμεσονύκτια πλήθη. Όταν ο Lou Reed τον ανακάλυψε μέσω της πρώτης του ηχογράφησης το 2001 έγινε αμέσως φαν και τον προσκάλεσε να συνεργαστεί μαζί του στον δίσκο του Raven και σε ζωντανές εμφανίσεις. Η Laurie Anderson σύντροφος του Lou Reed θα πει για τη φωνή του Antony ότι είναι σαν ν’ ακούς τον Έλβις για πρώτη φορά, δυο λέξεις και σου έχει ραγίσει την καρδιά. Στο I’m A Bird Now συμμετέχουν εκτός του Lou Reed που απαγγέλει τους πρώτους στίχους και υπάγράφει με την κιθάρα του το Fistfull Of Love, ο Devendra Banhart στο Spiralling, και ο Rufus Wainwright στο What Can I Do? Ακόμα περιέχεται το ντουέτο του Antony με τον τραγουδιστή που τον έκανε να θέλει να γίνει τραγουδιστής, Boy George. Οι φωνές τους, στο You Are My Sister, αλληλοσυμπληρώνονται τόσο αρμονικά, που αν δεν προσέχει κανείς, μπερδεύεται για το ποια φωνή ανήκει σε ποιον.

Το ταλέντο του Antony έχει πια αναγνωριστεί διεθνώς εφόσον στέφθηκε νικητής του Mercury Award για το δίσκο της χρονιάς. Πέρα όμως απ’ όλα αυτά το I’m A Bird Now είναι ένας δίσκος προσωπικής κάθαρσης και σωτηρίας.

Σπύρος Σιμωτάς

Atraktos.Net