Όταν ο Lou Reed ξεκίνησε να παίρνει τον άγνωστο τότε Antony στις περιοδείες μαζί του, έβγαινε ο ίδιος στη σκηνή πριν το set του Antony και πρόσταζε το κοινό “Now shut up and listen!”. Σήμερα πλέον το κοινό του Antony, κάθε άλλο παρά μη υποψιασμένο είναι και την Κυριακή στις 27 Νοεμβρίου ο κόσμος που προσήλθε στο Λαϊκό Θέατρο του Βερολίνου ήξερε τι ακριβώς πήγαινε να δει και ποιες συνθήκες θα μεταμόρφωναν μία παράσταση σε εμπειρία ζωής. Εν ολίγοις, στο μία ώρα και κάτι set του Antony το κοινό έβγαλε τον σκασμό, σε σημείο που ήταν σαφώς προτιμότερο να αφήνεις τη μύτη σου να τρέχει υπό τους ήχους του “Cripple and the starfish”, παρά να ανοίγεις το πακέτο σου με τα χαρτομάντιλα.

Opening έκανε ένας εκ των Johnsons, o Kevin Barker , με την ακουστική του κιθάρα, ως Currituck Country, με ένα μικρό και συμπαθητικό folk-country set. Στο τελευταίο κομμάτι ζήτησε τη συνοδεία του Antony στο πιάνο και στα δεύτερα φωνητικά, ο οποίος εμφανίστηκε στη σκηνή βιαστικά και διακριτικότατα (σε σημείο που ο Kevin Barker δεν τον πρόσεξε καν, και ο Antony κουνούσε το χέρι του για να τον δει) και πήρε θέση πίσω από το πιάνο.

Εξίσου βιαστικά αποχώρησε ο Antony και αυτό δεν είχε να κάνει με το ότι δεν ήταν πάνω στη σκηνή για το κυρίως set. Ήταν προφανές ότι, αν και πλέον απολαμβάνει καθολικής αποδοχής, η εύθραυστη (αν και ογκώδης) ανδρόγυνη μορφή του Antony δύσκολα μπορεί να σταθεί με άνεση και στυλ απέναντι σε κοινό εκατοντάδων ανθρώπων.

Το ίδιο βιαστικά εμφανίστηκαν σε λίγο όλοι οι Johnsons, μαζί με τον Antony και πήραν τις θέσεις τους. Ο Antony πίσω από το πιάνο του με προφίλ προς το κοινό, φορώντας ένα υπερβολικά μακρύ πουλόβερ (μέσα στο οποίο έκρυβε τα χέρια του στα παρατεταμένα χειροκροτήματα του κοινού, σαν παιδάκι νηπιαγωγείου μετά το ποίημα για τη σημαία) ξεκίνησε κατευθείαν με το “My Lady story”. Με πάντα τα μάτια χαμηλωμένα πάνω από το πιάνο, απευθυνόταν στο κοινό μόνο με ντροπαλά “thank you” στο τέλος των τραγουδιών, χωρίς να ξεκολλήσει το βλέμμα του. Ένιωθες ότι δεν θα γυρίσει ποτέ προς το κοινό.

Μετά από κανένα 20λεπτο το θαύμα έγινε. Για πρώτη φορά ο Antony γύρισε το πρόσωπο του προς το κοινό, ακούστηκαν κάποια χειροκροτήματα, κάτι λίγες τσιρίδες, ο Antony ατάραχος στη θέση του, οι τσιρίδες μετατράπηκαν σε αμηχανία, η αμηχανία σε παγωμάρα…Ο Antony έστεκε ακίνητος με καρφωμένο το βλέμμα του προς το κοινό σαν να βρισκόταν σε άλλο κόσμο. Μέσα σε ένα λεπτό ένιωθες το πολικό ψύχος της διπλανής Rosa Luxemburg Platz να έχει εισβάλει στο Volksbunne. Και μέσα από το πολικό ψύχος, άγγελοι και αστέρια και η εισαγωγή του “Man is the baby”. H σπαρακτική ερμηνεία του Antony συνεχίστηκε με το υπέροχο cello της Julia Kent, το ψυχορράγισμα του ρυθμού και στη συνέχεια και πάλι παύση (κατά την οποία ακουγόταν μόνο η ανάσα του Antony) και το τελειωτικό ξέσπασμα με τον Antony να εκλιπαρεί “set my spirit free”…

Ο Antony έδειχνε να ξέρει πολύ καλά να διαχειριστεί την ένταση της συναισθηματικής φόρτισης στην αίθουσα και σε κάποια σημεία που αυτή άγγιζε επικίνδυνα επίπεδα, φρόντιζε να ελαφρύνει κάπως την ατμόσφαιρα, όπως με την εισαγωγή του “Guests” του Leonard Cohen. Αποκάλυψε ότι αποφάσισε να διασκευάσει το “Guests” και ενώ βρισκόταν στην Αυστραλία, σε εκδήλωση στα πλαίσια του film του Lian Lunson “Ι am your man”, το οποίο διαπραγματεύεται το βίο του Leonard Cohen. Εκεί είχε την τύχη να φιλήσει τον Nick Cave (μετά από ένα χαμόγελο και μικρή παύση αποκάλυψε ότι ήταν απλώς ένα “cheek to cheek” kiss) καθώς και την Beth Orton στα χείλη, κάτι που ήταν μοναδική εμπειρία, μιας και ήταν η πρώτη φορά που έκανε κάτι τέτοιο με κορίτσι…

Οι στιγμές χαλαρότητας στην αίθουσα ήταν απελπιστικά λίγες και πώς να είναι αλλιώς, όταν ο Antony προσπάθησε να πει λίγα πράγματα για το πώς ήταν η ζωή του στη Νέα Υόρκη όταν ήταν εικοσιενός…κόμπιασε, το μετάνιωσε και ουσιαστικά μας διηγήθηκε την ιστορία του μέσα από το “I fell in love with a dead boy”. Συνέχεια στις θλιβερές ιστορίες με το “Hope there’s someone” και δεύτερη κατά σειρά σπαρακτική ερμηνεία του Antony, με τους υπόλοιπους Johnsons να τον κοιτάζουν στα μάτια, καθηλωμένοι και τυλιγμένοι γύρα από τα έγχορδά τους, από τα οποία ξεκόλλησαν για να συνοδέψουν μόνο τον επίλογο του κομματιού.

Ο Antony κατευθύνει με μοναδικό τρόπο τους υπόλοιπους οι οποίοι παρακολουθούν τις διαρκείς κινήσεις του πίσω από το πιάνο. Για να βγει η υπέροχη αυτή φωνή συμμετέχει ολόκληρο το σώμα του με σπασμωδικές κινήσεις και στις στιγμές κορύφωσης θυμίζει περισσότερο πουλί που φουσκώνει για να κελαηδήσει δυνατότερα από τα άλλα.

Αλλά με την ίδια ευκολία που κουμαντάρει την μπάντα του ο Antony μπορεί να οργανώσει σαν ορχήστρα ένα κοινό 800 ατόμων. Αφού μας εξήγησε πως με δύο απλές κινήσεις του χεριού του θα πρέπει να τον συνοδεύσουμε με μακρόσυρτα μμμμ, ξεχωριστά αγόρια από κορίτσια, τραγούδησε acapella ένα από τα καινούρια κομμάτια του, το “Trust your mother”. Ο συνδυασμός πέτυχε τέλεια και ο Antony μας ευχαρίστησε.

Εκεί κάπου η βραδιά φαινόταν να οδηγείται στο τέλος, αλλά τα καλύτερα ακόμη δεν είχαν έρθει. Αφού εξέφρασε την απεριόριστη εκτίμηση που τρέφει στον Moondog (ο οποίος είχε την τιμητική στο Volksbuhne πριν την έναρξη του live) έκλεισε το καπάκι του πιάνου και ανακοίνωσε ότι θα ερμηνεύσει το “All is loneliness” του Moondog. Αφαιρώντας πλήρως την ενορχήστρωση της αυθεντικής version και κρατώντας απλά το ρυθμό χτυπώντας τα δάχτυλα του στην ξύλινη επιφάνεια του πιάνου, ο Antony όρισε μέσα σε ένα τρίλεπτο την απεραντοσύνη της ομορφιάς της λιτότητας, γύρισε τη μουσική στη θεμελιώδη βάση της, στον ήχο της καρδιάς που νιώθει το μωρό στην κοιλιά της μητέρας του, στον ήχο της θάλασσας και του αέρα, στο μοναχικό κλάμα του σκύλου απέναντι στο φεγγάρι, που ενέπνευσε άλλωστε και τον δημιουργό του “All is loneliness”…μία καθαρτική εμπειρία που ολοκληρώθηκε με το κοινό να έχει μείνει καρφωμένο στις θέσεις τους, τις ανάσες να έχουν στριμωχτεί βαθιά στα στομάχια και το ξύλινο πάτωμα του Volksbuhne να έχει φύγει χιλιόμετρα κάτω από τα πόδια μας. Ο Antony αντιλαμβάνεται τι έχει προκαλέσει, πλησιάζει το μικρόφωνο και με ένα “it’s ok now” σαν τη μαμά που παρηγορεί το μικρό της, δίνει το σύνθημα για να βγουν οι ανάσες από τα στομάχια και το κοινό, όρθιο πλέον, να ξεσπάσει στο πιο μακρόσυρτο χειροκρότημα της βραδιάς. Ακολούθησαν και άλλα και “Cripple and the starfish”, και “Twilight” και “Fistful of love” (με την Julia Kent στο ρόλο του Lou Reed), πάντα πιο λιτά σε σχέση με τις αρχικές εκτελέσεις, με παύσεις μεγαλύτερης διάρκειας, το κοινό ουσιαστικά να απογειώνει το live με τη σιωπή του και τον Antony να ξέρει πώς να χτίσει το set με βάση αυτή τη σιωπή.

Βιαστικά όπως εμφανίστηκαν οι Johnsons έτσι και έφυγαν από τη σκηνή, με το κοινό φυσικά στις θέσεις τους να χειροκροτά μέχρι να ξαναβγούν. Και πάλι Lou Reed στον επίλογο με το υπέροχο “Candy says” και αυτή την φορά ο επίλογος ήταν οριστικός. Το κοινό βέβαια δεν τα παρατούσε τόσο εύκολα, παρά το ότι άναψαν τα φώτα και άρχισε εκ νέου να ακούγεται η μουσική του Moondog. Χρειάστηκε να βγει 2-3 φορές ο Antony πίσω από την μεγάλη κουρτίνα της σκηνής και να χειρονομεί “Go away!” “Go home!” θυμίζοντας τον Graham Chapman στο “Life of Brian” που από το μπαλκόνι του σπιτιού του προσπαθούσε να διώξει τα πλήθη που είχαν μαζευτεί για να τον λατρέψουν, περνώντας τον για τον Ιησού.

…Βγήκα στην παγωμένη νύχτα του Βερολίνου και κατευθύνθηκα βιαστικά στην πρώτη pub, έβγαλα το σημειωματάριο μου και άρχισα να κρατώ σκόρπιες σημειώσεις και σκέψεις. Σκέφτηκα να βασιστώ στις σημειώσεις μου για αυτό το κείμενο, αλλά τελικά λογοκρίθηκαν αυστηρότατα, γιατί κοιτώντας τες μια βδομάδα μετά, τρομάζω από το πόσο προσωπικές και συναισθηματικά φορτισμένες είναι. Άλλωστε, μόλις είχα δει live τους Antony and the Johnsons…

Γιώργος Γαλάνης