Μια μικρή εκδήλωση νοσταλγίας προς το 46ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 7/12/2005

«Δεν μπορώ, να σου πω, πως θα υπάρχεις αύριο, μέχρι την αυγή…»
Μια μικρή εκδήλωση νοσταλγίας προς το 46^ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Νοσταλγία. Σπουδαία λέξη, είτε σε παραπέμπει στα Παπαδιαμαντικά μονοπάτια των παιδικών σου χρόνων, είτε στη γνωστή ταινία- όσο να ναι ταιριάζει ο Ταρκόφσκι σε φεστιβαλικό κλίμα. Ο τελευταίος γύρισε την ομότιτλη ταινία του όταν γεννιόμουν και τώρα, εικοσιδύο χρόνια μετά ,η νοσταλγία του με έχει κυριεύσει. Μη βιαστείτε να μου πείτε ότι υπερβάλω, το έψαξα και εγώ. Ξέρω πολλές λέξεις που θα ταίριαζαν σε ένα politically correct κείμενο για το φεστιβάλ: χιλιάδες μέτρα σελιλόιντ, αψηφώντας το τσουχτερό κρύο, ορκισμένοι cinefil ,μπλα μπλα μπλα , μπορώ να σου πω και τις ειδήσεις αν θες. Οι ταινίες είναι ωραίες, πολύ ωραίες. Αλλά εκείνο το αίσθημα, εκείνο με τους άλλους, δεν συγκρίνεται ούτε με αυτόγραφο απ΄τον Francis. Εγώ, εσύ, κι όλοι οι γνωστοί λοιπόν. Πρωί, βράδυ, ξημερώματα, ίδια πρόσωπα, είναι που είναι μικρή η πόλη- πάντα το έλεγα- με το φεστιβάλ γίνεται τοσοδούλα.

Προσπαθώ να καταλάβω αν θέλω να το αφήσω πίσω μου σαν μια γλυκιά μνήμη, ή όχι ακόμα. Η αλήθεια είναι ότι έχω και ένα σχετικά ισχυρό άλλοθι. Οι μεταφεστιβαλικές προβολές μου φωνάζουν και με προκαλούν όπως οι σειρήνες τον Οδυσσέα. Τους λέω πως πρέπει να επιστρέψω στους φυσιολογικούς ρυθμούς της ζωής (αν μπορώ ας κάνω κι αλλιώς), μα το βλέπω στο τέλος να παραδίνομαι. Μεταξύ μας, εσύ θα άφηνες τόσο εύκολα πίσω σου τα φεστιβαλικά κρασιά στην αποθήκη; Ή μήπως δεν γούσταρες τελικά το glam rock σαββατόβραδο που πέρασες παρέα με τους Xaxakes στην αρχή του φεστιβάλ, εκεί, προτού καταλάβεις ότι η Αντουανέτα Αγγελίδη καλέ μου, δεν κάνει για εσένα. Και μετά από τέτοια ξενύχτια και hangoverika στομάχια, πώς θα μπορούσες να ξεχάσεις τον πρώτο καφέ της ημέρας στο-πάμε για τη θέα- μουσείο φωτογραφίας; Χωρίς Θόδωρο Αγγελόπουλο και Μέρες του 36’ λοιπόν, βάλε άλλα δέκα και έγινε 46. Γιατί το πιο παγωμένο μα συνάμα ζεστό φεστιβάλ των τελευταίων χρόνων είχε νούμερο 46.

Έπεσε λοιπόν η αυλαία; Άναψαν τα φώτα;Όπως προδίδει και ο τίτλος της τελευταίας μου ταινίας, την τελευταία μέρα του φεστιβάλ, κρυμμένη σε ξένες αίθουσες, νομίζω πως θα ήθελα λιγάκι ακόμα. Επειδή όμως αρνούμαι πεισματικά τον χαρακτηρισμό της ρομαντικής-και δεν σκοπεύω να αλλάξω τωρα- φεστιβάλ είναι, τι κι αν φύγει, θα ξανάρθει. Κι όσο για αυτούς που φεύγουν μαζί του, κάτι μου λέει πως και του χρόνου, αυτοί που μ’ αγαπούν, θα πάρουν το τρένο (για Θεσσαλονίκη). Εξάλλου, αν και κουρέλια μετά από τόσες ταινίες, τραγουδάμε ακόμα!!

Υ.σ. : Η μη αναφορά στη νέα διοίκηση του φεστιβάλ κρίθηκε ηθελημένη.

Ειρήνη Καραχρήστου

Atraktos.Net