Acoustic Ladyland, 27/11/2005 Academy 3, Manchester, 7/12/2005

Acoustic Ladyland, Academy 3, Manchester,

27 Nov 2005

Δεν υπάρχει λόγος να αμφιβάλει κανείς για το κατά πόσο μετα-Hendrix είναι η εποχή που διανύουμε. Επίσης, δεν είναι το μέσο ακρόασης ή ο τρόπος απόκτησης –λάθος λέξη- εύρεσης του καλλιτεχνικού προιόντος που πρέπει να απασχολεί, αλλά το ίδιο το προιόν [του οποίου η παρασκευή μόνο άμοιρη των παραπάνω δεν είναι. Προσωπικά, βλέπω συσχετισμό μεταξύ εμπορικής επιτυχίας της άρρεν μπι(γκ μπράτσα και κωλάρες) και των ικανών αποθήκευσης και αναπαραγωγής μουσικών αρχείων κινητών τηλεφώνων, χωρίς όμως να μπορώ να αποδείξω τίποτε αν δεν έχω πχει λιγάκι].

Από μουσικής άποψης, αν ξαφνικά αποφασίσεις ότι το ποδόσφαιρο δεν έχει να σου πει και πολλά πλέον -έχοντας πεισθεί μετά από χρόνια ότι αυτό που μετράει (και μετριέται) σ’έναν αγώνα, το σκορ δηλαδή, ήταν, είναι, και θα είναι πιθανολογικά, τόσες πολλές φορές το ίδιο, που νοιώθεις το μυαλό σου να μαραίνεται με την ιδέα- αλλά όπως και νάχει δε μπορείς να ξεκόψεις τόσο εύκολα, θα μπορούσες τουλάχιστο να βεβαιωθείς για το ότι η μουσική που ακούς δεν είναι μια λευκή ισοπαλία.

Τι είναι αυτό που κάνει τον περισσότερο κόσμο να μη θέλει να σηκωθεί το πρωί; Στα σίγουρα δεν ξέρω, αλλά πέρα από άλλους λόγους είναι η εξουθενωτική επανάληψη δραστηριοτήτων. Όταν λοιπόν, λανβάνοντας υπόψη το αρνητικό προηγούμενο της αργοπορίας στο γκιγκ των Dirty Three, που είχε ως αποτέλεσμα να χάσουμε (καποια άλλη λέξη για το χάσουμε μπορεί να προτείνει κάποιος;) το μισό σετ του Josh Pearson, καταπληκτικός singer-songwriter, πάντα με ένα ανέκδοτο στο τσεπάκι, και γιατί όχι(;), αφού θυμάμαι ένα, ας το πω: Πάει ένα παπάκι στον ανθοπώλη. Θάθελα μερικές μπανάνες. Λυπάμαι, αλλά δεν έχω μπανάνες, μόνο λουλούδια πουλάω, ανθοπώλης είμαι. Φεύγει το παπί, αλλά αργότερα επιστρέφει. Έχεις μήπως τίποτα μπανάνες; Ρε συ, αφού σε είπα, λουλούδια έχω, όχι φρούτα, πήγαινε σε παρακαλώ. Την κάνει το παπ, σε λιγάκι όμως ξανασκάει. Παίζουν τίποτα μπανάνες; Πλάκα με κάνεις ρε; Λοιπόν, αν ξαναεμφανιστείς στο μαγαζί και ζητήσεις μπανάνες θα σε καρφώσω σ’αυτόν εδώ τον τοίχο. Το μπούλο το παπί, και πιο μετά νάτο πάλι. Έχεις μήπως μερικά καρφιά; Καρφιά; Όχι, δεν έχω καρφιά. Καλά, μπορείς να μου βάλεις τότε μερικές μπανάνες; Όπως ξεκίνησα να λέω, όταν φτάνεις νωρίς για να δεις ένα σαπόρτ και αυτό αποδεικνύεται τόσο βαρετό όσο το ξύρισμα για παράδειγμα, σένα χώρο που είναι και ψιλοάδειος πέρα από τους κολλητούς της μπάντας, τότε αναρωτιέσαι, γιατί η κοινή γνώμη περί δημιουργικότητας αφορά εξολοκλήρου τον παράγοντα της μυστηριώδους αυτής έμπνευσης και επιδίδεται σε αναλύσεις απλουστευμένης ψυχολογίας, αγνοώντας την συνειδητά υποσυνείδητη διαδικασία υποταγής σε νόρμες που διέπουν τη δημιουργία;

Οι Greenbags κούρασαν με ορθόδοξα ενορχηστρωμένες rock/soul μπαλάντες τους, οι οποίες σίγουρα όμως θα ήταν ικανές νεα τους ανοίξουν πόρτες σε φεστιβάλ και περιοδικά υπάρχοντα για να στηρίζουν τη μη πρωτοπορία (βλ. ΝΜΕ και Glastonbury). Ο τραγουδιάρης πιτσιρικάς είχε ελαφριά βραχνάδα και φυσικά την προσοχή όλων, όσων δηλαδή δεν ενδιαφέρονταν για τις φτωχές κιθαριστικές αναζητήσεις του έτερου καθήμενου μάγκα, αφού ελάχιστος χώρος είχε μείνει για drummer - ευ(τυ/νου)χισμένος έδειχνε με το ρόλο του μετρονόμου που του έδωσαν οι μπαμπάδες φροντ μεν. Οι low-tempo συνθέσεις τους θα μπορούσαν ακόμη να τους εξασφαλήσουν έναν καλό βαθμό σε εξετάσεις του τμήματος pop μουσικής σε κάποιο κολέγιο ή πανεπιστήμιο, αφού όλοι τους έδειξαν να είναι καλοί μουσικοί χωρίς όμως ενδιαφέρουσες ιδέες. Εξαίρεση αποτέλεσε ένα μόνο κομμάτι, του οποίου η δομή δεν ήταν προβλέψιμη. Οι τόνοι ανέβηκαν, και η εναλλαγή δυναμικών ευνόησε τη δραματικότητα.

Ξεγλυστρώντας χρονικά από το δώρο-έκπληξη, λέγε με σαπόρτ(α), και αισθανόμενος μια θέρμη και ζεστάδα στην καρδιά με αφορμή τους Dub ήχους απ’το Πϊέι, κοίταξα γύρω μου τον κόσμο που είχε πυκνώσει, μεταξύ τους και δυο πιτσιρικάδες περί τα 12-13, υπό την επιτήρηση γονέων, οι οποίοι άνθρωποι κοιταζαν κι αυτοί τριγύρω, πιθανόν σκεφτόμενοι, έρε γαμώτο κυριακάτικα. Τα τρία πρώτα κομμάτια, ισοπεδωτικά, χωρίς γεια σας, ευχαριστώ και τέτοια. Σαν να περιμένεις να δεις πρωινό καφέ (υπάρχει ακόμη;) και να σκάνε live οι Melt Banana.

Οι Acoustic Ladyland είναι τέσσερεις: Drums, ηλεκτρομηχανικό keyboard synth, τενόρο σκουριασμένο(;) σαξόφωνο, ηλεκτρικό μπάσο. Η μουσική τους είναι punk σε ότι αφορά το ρυθμικό κομμάτι, ίσως τη διάρκεια αλλά σε καμία περίπτωση τη δομή των κομματιών, ενώ δεν είναι λόγω της ενορχήστρωσης των συνθέσεων. Χαρακτηρίζονται jazz κουαρτέτο, αλλά δε νομίζω, αφού κάποια κομμάτια τους οι Franz Ferdinand θα τους πωνανπί για να τα έχουν οι ίδιοι, ενώ άλλα θα μπορούσες να τα παίξεις σε μπαρ καπάκι μετά από motorhead (εκτός φυσικά κιαν είσαι της σχολής john peel, οπότε θα τα έπαιζες μετά από οτιδήποτε άλλο).

O φορέας μελωδίας είναι πνευστός. Τα θέματά του τώρα αν τ’αποσπάσουμε από το περιβάλλον τους, ίσως να θύμιζαν μουσική τίτλων για το paradise island. Αλλά ακόμη κι έτσι, το πιο πιθανό είναι ο λυρισμός τους και η τάση τους να παρακμάζουν να στοίχειωναν το νησί, καθώς εδώ έχουμε έναν πρώην νικητή του βραβείου νεου jazz μουσικού Pete Wareham με έφεση στο ξεστρατίζειν εις ελευθέρους αυτοσχεδιασμούς.

Οι τελευταίοι συνοδεύονται συνήθως από καταρακτώδες drumming από τον Seb Rochford, υποψήφιο για 2 jazz βραβεία φέτο, και θωρυβώδεις ηλεκτρικές ερωταπαντήσεις από τους λοιπούς. O Tom Cawley στα πλήκτρα, επίσης κάτοχος του παραπάνω βραβείου, προσέθεσε εκείνου του είδους την υφή που μου θύμισε τον ηλεκτρονικό δυναμισμό των Trans AM, ενώ παράλληλα έπαιξε κρυφτό με pop, funk, και dance μοτίβα με τη λογική που το κάνουν οι Μouse on Mars.

Είναι καλό να ξέρει κανείς ότι οι μουσικοί της μπάντας είναι ιδιαίτερα πολυπράγμονες, και μέλη της Fire collective, πολυμελούς καλλιτεχνικής ομάδας με έδρα το Λονδίνο, που στοχέυει στο να προωθεί τη δημιουργικότητα και τον πειραματισμό δια μέσου της ποικιλομορφίας. Ζωντανή εμφάνιση μιας ειδικά συνταγμένης ορχήστρας από μουσικούς της κολεκτίβας, περιλαμβάνουσας τα ¾ των Ladyland, είχα την τύχη να παρακολουθήσω τον προηγούμενο μήνα. Πραγματικά ενθουσιώδης jazz, δεχόμενη παρεμβολές από bossa και salsa εώς βαλκανικές τρομπέτες, παιγμένη με ακρίβεια κλασικής μουσικής. Ως εκ τούτου, μου έκανε εντύπωση που είδα τους ίδιους υψηλού επιπέδου μουσικούς να ανεβάζουν ταχύτητες, πιο χαλαροί, αλλά με την ίδια μουσική δεινότητα.

Υπόψη ότι ο πρώτος δίσκος της μπάντας βασίστηκε σε μια προσπάθεια του σαξοφωνίστα Pete Wareham να ερμηνεύσει Hendrix. Εμείς ακούσαμε κυρίως το δεύτερο (2005) alboom Last chance to disco, όπου βρίσκεις κομμάτια με τίτλους Ιggy και Ludwig Von Ramone.

Τέλος, η δασκάλα που πληρώνει τα παιδάκια για να κάνουν ησυχία δεν δείχνει να έχει συνείδηση του εγκλήματος που διαπράτει.

Προτεινόμενες ιστοσελίδες:

www.acousticladyland.com

www.f-ire.com//bands/bands.php

http://bbc.net.uk/dna/collective/A3971135

Ανδρέας Αλεξανδρίδης