Ο Pat Martino τον οποίο κάποτε μπέρδευα με τον Frank Marino γεννήθηκε πριν από 60 χρόνια. Έχοντας κυκλοφορήσει ποιοτικότατους jazz δίσκους και συνεργαστεί με τέρατα σαν τον Stanley Clarke στο απόγειο της καριέρας του παθαίνει ανεύρυσμα και αφού έκανε ένα σωρό εγχειρήσεις με ολική αμνησία κατάφερε να ξαναμάθει κιθάρα! Απίστευτα πράγματα για το τι κάνει η θέληση ενός ανθρώπου.

Το Ξυλουργείο γέμισε ασφυκτικά από φίλους της jazz για να απολαύσουν τον ζωντανό αυτό θρύλο. Βγήκε στις 22.20 έπαιξε για 2 ώρες ακριβώς συνθέσεις από όλη την καριέρα του με ένα δεκάλεπτο διάλειμμα μας άφησε με το σαγόνι κάτω και αποχώρησε σαν κύριος και χαμογελαστός. Εγώ προσωπικά δεν έχω ξαναδεί άνθρωπο επί 2 ώρες να μην κουνιέται καθόλου σε όρθια θέση και να παίζει επί 2 ώρες με τέτοια ταχύτητα όπως ο Malmsteen. Ειλικρινά τέτοια άνεση στην ταστιέρα δεν έχω ξαναδεί ίσως δεν θα το ξαναδώ ποτέ μου. Μόνο στην τηλεόραση τον BB King έχω δει να έχουν τα δάχτυλα του τέτοια άνεση στην ταστιέρα αλλά αυτός θα μου πεις είναι σαν να την έχει παντρευτεί την κιθάρα στα 81 του. Τέτοιο shock ειλικρινά είχα πολύ καιρό να πάθω. Φαντάζομαι όσοι ήταν εκεί που πολλοί από αυτούς θα ασχολούνται και με τη μουσική θα συμφωνούν μαζί μου. Ανυπέρβλητος.

Η μπάντα που τον συνόδευε ήτανε 3 τύποι που δεν είχανε ούτε τα μισά του χρόνια και όμως δεν σταμάτησαν λεπτό να ακολουθούν τον θρύλο. Ειδικά ο drummer Scott Robinson όποτε ήθελε ξεσάλωνε αποσπώντας τον θαυμασμό και του ίδιου του Martino.

Ευχαριστούμε τον σύλλογο των φίλων της jazz που μας χάρισε άλλον έναν μεγάλο καλλιτέχνη μετά τον Scott Henderson 10 μήνες πριν. Ας ελπίσουμε να έρθουν και άλλοι μεγάλοι καλλιτέχνες τους χρειάζεται το μάτι μας όχι τίποτα άλλο δηλαδή.

Θοδωρής Angus