Η αποθήκη είναι ο χώρος του Μύλου που παίζουνε τα μεγάλα ονόματα –αν εξαιρέσουμε περιπτώσεις σαν τους Cake- και έτσι οι Mercury Rev για άλλη μια φορά στη χώρα μας βολευτήκανε εκεί. Παραδόξως όμως είχανε τον μισό κόσμο απ’ ότι οι Cake, ποιος ξέρει, ίσως με καμιά διασκευή από πχ Boney M να το γεμίζανε το μαγαζί.

Κρύα αστεία κατά των Cake είναι αυτά, αγνοήστε τα και ας πούμε για την βραδιά των Mercury, της οποίας η εκκίνηση έγινε με τους Broken Seals . Δυστυχώς πρόλαβα μόλις τα δυο τελευταία κομμάτια τους που μου έδωσαν την εντύπωση μιας καλοδεμένης μπάντας με δουλεμένες συνθέσεις, ωραίες ιδέες και ζωντάνια στη σκηνή.

Με το πέρας την εμφάνισής τους είχαμε και δεύτερο support, τον αξιότιμο κύριο Nikki Sudden παρέα με το τέλειο κατακόκκινο σακάκι του και την ακουστική κιθάρα, μας είπε μερικά όμορφα τραγούδια και μας χαιρέτησε.

Και η ώρα του υδράργυρου έφτασε. Η οθόνη πίσω κάνει τα τεστ της. Και έπειτα γράφει The Show Is About To Begin. Όμως αντί για τους Rev τα ηχεία παίζουν Cocteau Twins και η οθόνη ένα slideshow από εξώφυλλα δίσκων που καθόρισαν την σύγχρονη μουσική, από Miles Davis μέχρι Talking Heads, διανθισμένα από φωτογραφίες των Mercury Rev.

Η μπάντα ανεβαίνει, πιάνει τα όργανα, ο Jonathan χαμογελάει παρανοϊκά, ο ήχος είναι σχεδόν άψογος, τα προβαλλόμενα επί της οθόνης επιτέλους έχουν νόημα, εικόνες και αποφθέγματα από φιλόσοφους μέχρι τον ΕΤ τον εξωγήινο. Και εκεί είναι που απλώνεται το μεγαλείο της μουσικής τον Mercury Rev. Βέβαια τα χρόνια της άγριας χαοτικής ψυχεδέλειας περάσαν ανεπιστρεπτί με την αποχώρηση του Baker, αλλά από τότε που ο Jonathan κρατάει τα ηνία ο ήχος τους έχει απλωθεί τόσο που καλύτερα έτσι.

Τα Deserter’s Songs και έπειτα κομμάτια τους με τον έντονο ορχηστρικό ήχο λειτουργούν σαφώς καλύτερα σε συναυλιακά πλαίσια, ο Grasshopper πάντα με τα γυαλιά ηλίου -ποιος νομίζει ότι είναι, ο Riddick?- αναπληρώνει τα έγχορδα με τον θόρυβο της κιθάρας του, υπάρχουν και τα samples βέβαια για να ακούμε και κανένα βιολί.

Ο Jonathan λατρεύει τη σκηνή, παίρνει άπειρες διαφορετικές γκριμάτσες, κινείται συνεχώς, διευθύνει τους υπόλοιπους, ερμηνεύει και ζωντανεύει τα κομμάτια τους για δώσει στο κοινό του ακριβώς ότι αυτό θέλει να δει, ίσως και λίγο παραπάνω: ένα show με τραγούδια στο επίκεντρο και στην περίμετρο, μια μπάντα που τα μέλη της στροβιλίζονται σαν πλανήτες γύρω του, αρμονία μέσα από το χάος και πάνω από όλα ήχους που θα γκρεμίσουν και το μυαλό εκτός από τα τύμπανά μας. Το μόνο μικρό μου παράπονο, κάτι από το Yerself Is Steem θα ήθελα.. Δεν πειράζει.. “Space Patrol, uh… it’s out there, I better get my pants back on. My mom is coming over”. Οβερ.

Γιώργος Γoργογέτας