 |
|
|
|
BILLY ELLIOT
|
(Θέλω να δω μια ταινία ανθρώπινη, συγκινητική και ζεστή. Πληρεί αυτά τα κριτήρια το Billy Elliot ή να προτιμήσω κάτι πιο ελαφρύ όπως ας πούμε το Hannibal;) Η υπόθεση είναι λίγο πολύ γνωστή. Ο Billy δεν είναι ο πρώτος που πρέπει να αγωνιστεί για το δικαίωμά του να χορεύει. Προηγήθηκαν η Jennifer Grey στο Dirty Dancing και η Jennifer Beals στο Flashdance. Η διαφορά όμως είναι ότι ο Billy είναι παιδί (11 χρονών και φτωχός) και ξέρει να παίζει καλύτερα από αυτές. Μεγαλώνει σε ένα σπίτι όπου προορίζεται να γίνει ανθρακωρύχος και κυριαρχούν οι βαρετές προκαταλήψεις του τύπου «ο χορός είναι μόνο για γυναίκες». Έτσι, η αγάπη του για το χορό θα σκοντάψει πάνω σε έναν αδελφό και έναν πατέρα που προτιμούν να τον δουν να εξασκεί τις φιγούρες του πάνω στο ρινγκ του μποξ παρά στη σκηνή της Βασιλικής Ακαδημίας στο Λονδίνο. Για σύμμαχο του έχει μια δασκάλα του χορού Julie Walters που διακρίνει αμέσως το ταλέντο του. Αν λοιπόν θέλετε να ξεφύγετε λιγάκι από το θέαμα σερβιρισμένων μυαλών κι άλλων grotesque σκηνών, που προσφέρει απλόχερα ο σύγχρονος κινηματογράφος θυσιάζοντας την αισθητική μας στο βωμό του φθηνού εντυπωσιασμού, πετύχατε διάνα! (Το ίδιο όμως απλόχερα ο κινηματογράφος μας προσφέρει γελοία παραμύθια όπου η θέληση κερδίζει και οι καλοί παίρνουν αυτό που θέλουν στο τέλος. Μήπως να το ξανασκεφτώ για το Hannibal;) Η ταινία δεν είναι τόσο επιφανειακή ώστε να ξεχωρίζει καλούς και κακούς χαρακτήρες. Η αντίδραση της οικογένειάς του είναι δικαιολογημένη. Ζώντας στη Θατσερική Αγγλία , βρίσκονται στη δίνη μιας απεργίας στην αβεβαιότητα του «τι θα ξημερώσει αύριο». Έτσι, δεν έχουν την πολυτέλεια να ονειρεύονται, ούτε να αφήσουν το παιδί να ονειρευτεί. Ένα μέλλον στα ορυχεία όμως δεν είναι στα σχέδια του μικρού Billy, ο οποίος επιστρατεύει όλο το θάρρος και τη δύναμή του και πάει κόντρα στις προκαταλήψεις και μάλιστα σε μια ηλικία και μια κοινωνία όπου οι συνομήλικοι του θεωρούν επιτυχία το να καταφέρουν να κοιτάξουν κάτω από τη φούστα των συμμαθητριών τους. (Και που είναι το κακό μ´ αυτό; Τέλος πάντων, εκτός από την παντελή έλλειψη ερωτικών σκηνών και λουτρών αίματος έχει κανένα άλλο αρνητικό η ταινία;) Η ταινία δυστυχώς στο τέλος κάνει μια ανατροπή που ο ρεαλιστής θεατής δύσκολα θα χωνέψει. Μετά από μια αυθόρμητη επίδειξη του ταλέντου του γιου του, ο πατέρας κάνει στροφή 180 μοιρών στις απόψεις του και αποφασίζει να στηρίξει την επιλογή του. Το ίδιο ενθουσιασμό επιδεικνύει τελικά και ο αρχικά επιθετικός αδελφός και τελικά από «μάτσο» ανθρακωρύχοι μετατρέπονται σε μια νύχτα σε προστάτες των καλών τεχνών! Η σκηνή όμως όπου ο πατέρας (Gary Lewis) εξηγεί στον αδελφό την αλλαγή αυτή (και την απόφαση του να απέχει από την απεργία για να βοηθήσει οικονομικά τον Billy) είναι μια από τις πιο δυνατές και συγκινητικές που είδαμε ποτέ! Τέτοιες σκηνές (όπως και αυτή που δείχνει τους σκυθρωπούς εργάτες να κατεβαίνουν στα υπόγεια ορυχεία μετά τη λήξη της απεργίας) είναι που την κάνουν να ξεχωρίζει από μια αμερικάνικη. Σ´ αυτό φυσικά συμβάλουν και οι ερμηνείες από όλο το casting των άγγλων ηθοποιών που έχουν μια παράδοση στο να φέρνουν στα μέτρα τους και την πιο δύσκολη ερμηνεία. (Α, το casting! Do tell, please!) Τελικά στη σημερινή εποχή τα παιδιά γεννιούνται με μια φυσική κλίση στο nitendo και την ηθοποιία! Δεν εξηγείται αλλιώς πως η μεγάλη οθόνη έχει κατακλυστεί από παιδιά θαύματα.. Ένα από αυτά είναι και ο (Jamie Bell) που στα 14 του χρόνια (η πραγματική του ηλικία) βρέθηκε να είναι πρωταγωνιστής και χορευτής και μάλιστα τα καταφέρνει μια χαρά και στα δύο! Το ταλέντο και η εκφραστικότητά του σε κάνουν να θέλεις να τον υιοθετήσεις. Τι κι αν, όταν προσπαθεί να εξηγήσει στα μέλη της κριτικής επιτροπής τι αισθάνεται όταν χορεύει, κοιτάει με υγρά μάτια το ταβάνι ωσάν το Βασιλάκη Καίλα; Εμείς του τα συγχωρούμε όλα! Δεν θα συγχωρέσουμε όμως το σκηνοθέτη που έχει στα χέρια του τον «εθνικό θησαυρό της Αγγλίας» (Julie Walters) όπως την έχουν αποκαλέσει οι συμπατριώτες της και δεν την εκμεταλλεύεται σωστά! Δυστυχώς η κ. Walters περιορίζεται στο να καπνίζει ασταμάτητα και να δίνει συμβουλές του τύπου "σήκωσε το κουλό σου πιο ψηλά" στις κακόμοιρες μαθήτριές της. Οι σκηνές με τον πρωταγωνιστή είναι λιγότερες απ´ όσες έπρεπε (εξάλλου αυτή είναι που διακρίνει το ταλέντο του και τον παροτρύνει να το εξασκήσει) αλλά τις παίζει με τέτοια δύναμη που έφτασε φέτος να διεκδικεί το δεύτερό της Oscar! Από την ταινία φυσικά δεν λείπει και ο γνωστός σε όλους μας gay character στο πρόσωπο του καλύτερου φίλου του πρωταγωνιστή (Stuart Wells), ο οποίος μάλιστα είναι ερωτευμένος μαζί του. Αν και οι κινηματογραφικοί gays τείνουν να γίνουν περισσότεροι από τους πραγματικούς, εν τούτοις η απολαυστική ερμηνεία του Wells δεν θα σας αφήσει αδιάφορους. Θα ξεχωρίσετε επίσης και την Nicola Blackwell με το μπλαζέ ύφος, που υποδύεται την κόρη της δασκάλας και η οποία επίσης γουστάρει (ω, τι έκπληξη!) τον πρωταγωνιστή. Χμ, δύσκολη επιλογή για τον Billy! Ηθοποιοί: Jamie Bell, Julie Walters, Jamie Draven, Gary Lewis, Stuart Wells, Nicola Blackwell Σκηνοθεσία: Stephen Daldry Σενάριο: Lee Hall Παραγωγή: Jonathan Finn, Greg Bernman Official Site: http://www.billyelliot.com/
Αργύρης Παπαποστόλου |
Cinefreak
