VIEWER FROM A BLACK STAR INFIDELITY Run Devil Run Records 17/1/2006

Υπάρχει ένα μπαρ στη Θεσσαλονίκη του οποίου ο κεντρικός τοίχος πίσω από τη μπάρα, αντί για τα ράφια με τα ποτά, απεικονίζει μια φωτογραφία από το Ritual de lo Habitual των Jane’s Addiction (η πληροφορία προέρχεται από τους εργαζόμενους του μπαρ!). Η φωτογραφία αυτή, για όσους δεν έχουν το δίσκο ή δεν έχουν επισκεφθεί το συγκεκριμένο μπαρ, απεικονίζει άλλα ράφια, αυτά ενός παντοπωλείου σε αμερικάνικη πόλη, τα οποία είναι γεμάτα από πάσης λογής προϊόντα. Ένα από αυτά, ένα κοντόχοντρο κυλινδρικό δοχείο που πιθανόν να περιέχει λαδομπογιά, έχει ετικέτα που αναγράφει “Run Devil Run” ! Εικάζεται, λοιπόν, πως ο Νικόδημος Τριαρίδης και η παρέα του, ως θαμώνες του θεσσαλονικιώτικου αυτού μπαρ, εμπνεύστηκαν από αυτή τη φωτογραφία το όνομα της ιδρυθείσας μέσα στο 2005 δισκογραφικής εταιρίας τους: rundevilrun…

Η Run Devil Run Records είναι μια από τις 2-3 δισκογραφικές που δημιουργήθηκαν στη Θεσσαλονίκη μέσα στη χρονιά που πέρασε. Στο δελτίο παρουσίασής της, οι ιθύνοντές της αναφέρουν πως “…δημιουργήθηκε για να καλύψει ένα κενό κυρίως συναισθηματικό αλλά ταυτόχρονα και πολύ πρακτικό: Την αδυναμία μας ως καλλιτέχνες για αυτοδιαχείριση και αυτοδιάθεση των δημιουργιών μας…”. Αποφεύγουν να τοποθετηθούν στο εάν η RDR ήρθε να καλύψει και κάποιο συγκεκριμένο μουσικό κενό, αλλά καλώς τελικώς πράττουν μιας που οι τέσσερις ως τώρα κυκλοφορίες της διαφέρουν αρκετά μεταξύ τους.

Η κοινή συνισταμένη των τεσσάρων δίσκων της εταιρίας είναι τα εξαιρετικά εξώφυλλά της, τόσο ως προς τη συσκευασία, όσο και ως προς τη γραφιστική αντίληψη. Τα δισκάκια περιέχονται σε ένα πολύ όμορφο πακέτο το οποίο είναι μεγαλύτερο σε διαστάσεις από αυτές ενός συνηθισμένου cd και λίγο μικρότερο από ένα επτάιντσο βινύλιο. Το digipack αυτό ανοίγει στη μέση σαν βιβλίο, ενώ το cd περιέχεται σε όμορφα διακοσμημένο φάκελο ο οποίος είναι τοποθετημένος μέσα στο δεξί μέρος της συσκευασίας. Κοινή συνισταμένη αποτελεί επίσης και η πολύ καλή παραγωγή που έκανε σε όλα τα άλμπουμ ο Νικόδημος Τριαρίδης , αλλά αν επιμένετε και για ένα καθαρά μουσικό κοινό χαρακτηριστικό αυτού του κουαρτέτου των κυκλοφοριών, τότε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η μουσική τους ως ψυχαγωγική popular τραγουδοποιία. Ας δούμε τα πράγματα πιο αναλυτικά:

Το Booo των Los Tromos (RDR 001) χαρακτηρίζεται από την πολυποίκιλη αναφορά του σε διάφορα είδη και μουσικά σχήματα που προέρχονται από τις ΗΠΑ και σημάδεψαν την πορεία της μουσικής τις τελευταίες πέντε δεκαετίες. Εδώ υπάρχει το γκαραζιάρικο ορχηστρικό Spoon, το αλά Pixies Feels Like A Dream , το αλά Sonic Youth Fever , ενώ πολλούς πόντους κερδίζουν στα morriconica ορχηστρικά τους Home, When The Wind Blows και My Ass συμπεριφερόμενοι ως πιο σκληροί Calexico. Οι θεσσαλονικείς Los Tromos απαρτίζονται από δύο μέλη των Λουδίας, χωρίς να τους χαρακτηρίζει όμως η χαβαλέ αισθητική των δεύτερων, τον κιθαρίστα των De Facto, ενώ στα φωνητικά έχουν το Νικόδημο Τριαρίδη . Ε, κάθε δισκογραφική που σέβεται τον εαυτό της κυκλοφορεί πρώτα το συγκρότημα του ιδιοκτήτη της…

Ο Rakias είναι ο γνωστός Ράκιας Κόκιος της Καθόδου των Μυρίων. Το άλμπουμ του με τίτλο Street Parade (RDR 002) τον επαναφέρει στην αγαπημένη του αισθητική των δρόμων και των πλατειών των μεγαλουπόλεων. Τον θυμάμαι από τότε που έπαιζε με την κιθάρα του στην πλατεία Ναυαρίνου και στη συνέχεια που μετέφερε τα τραγούδια του στις ραδιοφωνικές εκπομπές του Νίκου Λουκίδη αποδεχόμενος ουσιαστικά την ταυτότητα του καλλιτέχνη που δημιουργεί την τέχνη του στο δρόμο. Στα δώδεκα κομμάτια του πρώτου προσωπικού του δίσκου ο Rakias ανανεώνει το στυλ του σε σχέση με τους δίσκους των Μυρίων, γίνεται πιθανώς ο έλληνας Manu Chao, και τραγουδά μερικούς εμπνευσμένους στίχους ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, τα πολυκαταστήματα, τις τράπεζες και όλους τους υπόλοιπους «σκοτεινούς» οργανισμούς που αποσκοπούν στη συσσώρευση του χρήματος και αντιπροτείνει βόλτες με άσπρες citroen, μπύρες με ωραίες παρέες και παρελάσεις αγάπης δημιουργώντας ουσιαστικά το κατάλληλο soundtrack για τις διαδηλώσεις του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ. Χωρίς να είμαι λάτρης της αισθητικής αυτής, δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι ο Rakias τα καταφέρνει μια χαρά στο Street Parade .

Με τους Scab Level γνωριζόμαστε από τις αρχές της δεκαετίας του 90 όταν ακόμα ήταν στα σκαριά η δημιουργία του γκρουπ, ενώ έντονες είναι οι μνήμες που έχω από τις αρχές της δεκαετίας που διανύουμε όταν κι εγώ, μέσω των ελάχιστων δυνατοτήτων που είχα, προσπαθούσα να κάνω γνωστά τα demo τους. Πολλά από τα τραγούδια που βρίσκονται μέσα στο Peaches (RDR 003) τα έχω ακούσει σε εντελώς διαφορετική μορφή τα προηγούμενα χρόνια και μπορώ να γράψω πως με στενοχωρεί η ska μορφή που έχουν πάρει. Οι Scab Level αναμειγνύουν μέσα στο δίσκο τους ska, reggae, πανκ, ροκ και alternative ήχους φτιάχνοντας έναν από τους πιο διασκεδαστικούς δίσκους της εν έτει 2005 ελληνικής δισκογραφίας. Το υλικό τους χαρακτηρίζεται από την ανομοιογένεια του ήχου του, αλλά αυτό μάλλον ήταν στόχος του γκρουπ. Οι δυνατές στιγμές του Peaches είναι τα Lora (αφιερωμένο στην γραφίστρια του γκρουπ, η οποία σχεδίασε και το εξώφυλλο του Rakia ), Just Between Us και Hairdresser’s Dream , αλλά στις ξεσηκωτικές συναυλίες τους γίνεται χαμός σε όλα τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου…

Κι αν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όλοι οι παραπάνω είναι γνωστοί από κάπου, οι άγνωστοι σε μένα Infidelity από το Κιλκίς κάνουν τη μεγαλύτερη έκπληξη από τις τέσσερις κυκλοφορίες της νεοσύστατης εταιρίας. Χωρίς να προσφέρουν κάτι το καινοτόμο, στο άλμπουμ τους με τίτλο Viewer From A Black Star (RDR 004) συμπυκνώνουν όλες τις επιρροές τους από τον alternative ήχο των 90’s. Στο εναρκτήριο Secret Spell θυμίζουν τους Muse, στο In my dream τους Radiohead και στο Breathe τους Bokomolech, αλλά πάντα με έναν τρόπο που αναδεικνύει τις ικανότητες του γκρουπ στο δύσκολο τομέα της σύνθεσης, αφού τα περισσότερα τραγούδια ξεπερνάνε κατά πολύ το μέτριο. Δεν αποφεύγουν κάποιες χρόνιες κακοτοπιές των ελληνικών ξενόγλωσσων σχημάτων, όπως η μέτρια εκφορά του αγγλικού λόγου ή οι υπερβολικοί στίχοι, αλλά τόσο απλά και όμορφα alternative pop κομμάτια όπως το So jazz in my mind και το ορχηστρικό Miles Behind είχα καιρό να ακούσω.

Εν κατακλείδι οι τέσσερις παραπάνω κυκλοφορίες της Run Devil Run Records χωρίς να πρωτοπορούν ιδιαίτερα στο τομέα της μουσικής, αλλά με μεγάλη καινοτομία τα θαυμάσια εξώφυλλα, αποτελούν ένα ελπιδοφόρο ξεκίνημα τόσο γι αυτό που στοχεύει η ίδια η εταιρία, όσο και για τους ίδιους τους καλλιτέχνες της που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κυκλοφορούν μέσω αυτής την πρώτη τους δουλειά. Στη θέση σας, και έχοντας υπόψη μου την ιδιαίτερα χαμηλή τιμή με την οποία πωλούνται στα δισκοπωλεία, θα επένδυα έστω και σε ένα από τα τέσσερα, έστω και μόνο για το digipack…

Κώστας Παπασπυρόπουλος