RUINOLOGY #07 20/1/2006

ΟΔΗΓΩΝΤΑΣ ΥΠΟ ΕΠΗΡΕΙΑ

I Could Drive Forever. Όχι εγώ, κάπου το βαριέμαι, θυμάμαι όμως τον Bill Callahan από το Knock Knock των Smog του, μάλλον όμως στα μέρη του οι δρόμοι τον ευνοούν καλύτερα. Κολλήματα είναι αυτά, δεν έχουν λογική. Τα κολλήματα με τα συγκροτήματα είναι ακριβώς όπως με τις γυναίκες. Ότι βιώσεις πρώτα σου μένει μια ζωή. Η τουλάχιστον έτσι νομίζεις. Ή μάλλον καλύτερα έτσι θέλεις να νομίζεις. Και τα υπόλοιπα είναι αυτά που συνδέεις με διάφορες σημαντικές και μη στιγμές και περιόδους της ζωής σου. Και αν είσαι μουσικός δεν υπάρχει κάτι σπουδαιότερο από τα κομμάτια που φτιάχνεις ο ίδιος. Γι’ αυτό και οι Kraftwerk ακούγανε μόνο Kraftwerk και τίποτα άλλο. Απίστευτο πως αυτοί οι Γερμανοί σε μια δεκαετία φτιάξανε τα πάντα. Ειλικρινά τα πάντα. Και το χειρότερο είναι ότι πολλά σύγχρονα ακούγονται ακόμα υποδεέστερά από αυτούς. Στη συναυλία τους όμως τι κάνανε? Σίγουρα ως οπτικοακουστικό show ήταν απλά συγκλονιστικό και αψεγάδιαστο, αλλά ως προς τον παράγοντα live δεν ξέρω, ίσως πάνω στη σκηνή να κάνανε chat μεταξύ τους. Μαγκιά τους και να κάνανε.

Στις καλοκαιρινές διαδρομές είδα πολλά άλογα. Τα άλογα δεν είναι άλογα όντα. Έχουν μια δικιά τους παράξενη λογική. Ο David Tibet στους Current 93 έχει άπειρες ιστορίες για άλογα, οι Stones και οι Coil είχανε δικά τους άγρια άλογα, ο αγαπημένος serial killer στη Σιωπή των Αμνών τραγούδαγε Goodbye Horses γυμνος στον καθρέφτη του, kicking horse on broken hill δεν τραγούδαγαν οι GY!BE στην αποκορύφωση του F#a#ooκαι γυρνώντας πάλι στον αγαπημένο κύριο Smog, τον Bill δηλαδή, δεν έχω ακούσει ποτέ τέτοιες παρομοιώσεις όπως στο I Break Horses. Απίστευτα λόγια. Απίστευτα. Ούτε καν ο Cave δεν έχει πιάσει τέτοιο επίπεδο γραφής. Ψέματα, έχει. Αλήθεια, πως είναι δυνατόν ένα κομμάτι σαν το Train Song να ήτανε b-side στο Ship Song?Με ακάθαρτο το μυαλό μου θα μπορούσε κάποιος να βάλει τα κλάματα όταν το ακούει. Το τρένο έφυγε και ξεμένεις στο σταθμό με την απορία: Πόση ώρα έχει πουέ φυγε; Ηταν εκεί;Τι φορούσε; Είχε τα μαλλιά της δεμένα;Η τριπλή συλλογή με τα άπαντα σπάνια και δευτερόπλευρα των αιώνων του Nick Cave -και των Bad Seeds βέβαια- που κυκλοφόρησε στα μέσα της χρονιάς που έφυγε είναι πιο πολύτιμη από όλους τους δίσκους του μαζί, έτσι λέμε τουλάχιστον όταν ξεφεύγουμε από νηφάλιες καταστάσεις. Ειδάλλως η κατάληξη θα είναι μάλλον κάπου ανάμεσα στο Good Son και το Henry’s Dream. Μιλώντας για όνειρα είχα και εγώ ένα όνειρο ότι ο Trent πέρυσιθα έβγαζε καλό δίσκο, όμως το With Teeth θυμίζει μάλλον καλογυαλισμένη μασέλα. There is no fucking you, there is only me. Στίχος είναι αυτό; Το έλεγα για ανέκδοτο το καλοκαίρι. Πάνε οι εποχές του Broken, αλλά τουλάχιστον έμεινε πιστός σε ότι έλεγε τότε: I tried, I tried, I tried, I gave up. Αυτοί ήταν στίχοι. Και στόχοι ίσως.

Καλύτερο και πιο αγαπημένο κομμάτι της περσινής χρονιάς (διότι δίσκο δεν έχω) θεωρώ το The Tunnel του Richie Hawtin από το ομώνυμο single. Εντεκάμιση λεπτά σκοτεινού κλειστοφοβικού γραμμικού υπόγειου techno στα πρότυπα του παλιού Detroit. Το ακριβέστερο και πιο περιγραφικό soundtrack όταν τρέχεις μέσα σε τούνελ, με το φινάλε να σε χτυπάει απότομα όπως το φως στην έξοδο.Η αργόσυρτη εξέλιξη του θα πρέπει να μπει ως μάθημα για κάποιον που θέλει να ασχοληθεί με την ηλεκτρονική χορευτική μουσική. Αυτό που πάντα θαύμαζα στον αξιότιμο κύριο Hawtin ήταν ότι πάντα είχε εκπληκτικές μπασογραμμές (είτε λεγόνταν Hawtin, Plastikman, Cybersonik και ότι άλλο χρησιμοποιεί) πάνω στις οποίες έχτιζε τα πάντα.Από τον υπόλοιπο κόσμο τώρα -με μια πρόχειρη εκτίμηση- οι καλύτερες μπασογραμμές (μπασομελωδίες, μπασολούπες, αυτό τέλοσπάντων) που έχω ακούσει και έχουν κολλήσει στα υπόγεια του φλοιού μου είναι: Ιnsects/Juno Reactor, X-Cowboy/Mogwai, Pulse State/ Future Sound Of London, Infection/Tokyo Mask, Reflection/Tool, Consumed/Plastikman, 1920/Manmademan και φυσικά το αξεπέραστα απλοϊκό μα και εθιστικό ανεβοκατέβασμα του μπάσου του Waters στο Careful With That Axe Eugene των Pink Floyd. Από τα ωραιότερα μουσικά γεγονότα του καλοκαιριού ήτανε η επανένωση των Floyd, έστω και για μισή ώρα. Πραγματικά μου φάνηκε απίστευτο το να βλέπω ξανά τον Waters να πιάνει το μπάσο του μαζί με τους άλλους, να ερμηνεύει για πρώτη φορά το μισό Wish You Were Here και το Comfortably Numb να βρίσκει ξανά την παρανοϊκή χροιά στα κουπλέ του. Αυτή που υπήρχε και στα υπόγεια του Amused To Death, του προσωπικότερου προσωπικού δίσκου του. Κρίμα που λίγοι το έχουν ανακαλύψει αυτό. Έχει βέβαια τα ίδια κολλήματα αλλά εκεί τουλάχιστον τα έχει βρει με τον εαυτό του.

Ξεκίνησα με άλογα, θα κλείσω με γάτες. Δυο γυναικείες φωνές με έχουν μαγέψει όλα αυτά τα χρόνια (τρεις ίσως αν βάλουμε και την δικιά μας Κατερίνα Κυρμιζή, κρίμα που χάθηκε, μάλλον θα έχει παντρευτεί...), μια η εκ των κοκτώ διδύμων Frazer και η άλλη η Chan Marshall. The Greatest, το single από το επερχόμενο album της: “Once I wanted to be the greatest, no wind of waterfall could stall me, and then came the rush of the flood, stars of night turned deep to dust”. Το κοριτσάκι του Dear Sir και του Myra Lee μεγάλωσε, δεν άλλαξε συνήθειες, ομόρφυνε κι άλλο, η φωνή του έγινε ακόμα πιο τρυφερή, καπνίζει μανιωδώς Parliament Lights, ίσως και Cooper όταν δε βρίσκει, επιμένει στην σαρακοφαγωμένη Danelectro του με τον ένα και μονό μαγνήτη αλλά πλέον τη συνδέει στο φορητό του Mac. “Once I wanted to be the greatest, two fists of solid rock, with brains that could explain any feeling.” Ίσως και να τα κατάφερε.

Γιώργος Γoργογέτας