DOWN IN ALBION BABYSHAMBLES ROUGH TRADE 24/1/2006

Είναι μερικοί δίσκοι, γύρω από τους οποίους έχει δημιουργηθεί τόσος θόρυβος, έχουν γραφτεί τόσα πολλά πριν καλά καλά κυκλοφορήσουν –και το χειρότερο είναι ότι τα περισσότερα από αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τη μουσική. Κάθε εποχή όμως έχει τους stars της ,τα celebrity ζευγάρια της, τις περιπέτειες με τα ναρκωτικά. Έτσι είναι. Όταν όμως φτάνει στα χέρια σου το πολυσυζητημένο album και προσπαθείς να καθαρίσεις το κεφάλι σου από όλα αυτά που έχουν μαζευτεί μέσα του και σε έχουν γεμίσει λανθασμένες προσδοκίες, αυξημένες ή μειωμένες , ε τότε τα πράγματα γίνονται κομματάκι δύσκολα. Βέβαια υπάρχει και η εύκολη λύση: “Ποιοι Babyshambles Με τις μαλακίες του NME θα ασχολούμαστε τώρα;” Εγώ πάντως διάλεξα την πρώτη διαδρομή,προσπάθησα να ακούσω τη μουσική.

Η σχέση μου με αυτόν τον τύπο δεν ξεκίνησε με τις καλύτερες των προϋποθέσεων. Όταν βγήκε το πρώτο των Libertines συνάντησε τη σχεδόν παγερή αδιαφορία μου, ούτε καν μπήκα στον κόπο να το ακούσω. Η αναγγελία του δεύτερου album δε μου έκανε τίποτα. Δε ξέρω το λόγο αλλά για αρκετό καιρό, από όσα είχα ακούσει εδώ και εκεί, τους θεωρούσα μία βαρετή μπάντα. Ως που κάπου μέσα στο 2004 άκουσα το “Can’t Stand Me Now”, ένα από τα καλύτερα τραγούδια που ήρθαν από το νησί τα τελευταία 4-5 χρόνια. Είχε περάσει πολύς καιρός (από πότε άραγε…;) που ένα group έλαμπε σαν supernova μέσα από την παρακμή ,τους τσακωμούς, το χάος . Κάτι υπήρχε εκεί πέρα .Αγόρασα το album , κόλλησα με το μεγαλύτερο μέρος και δεν ένιωσα και πολύ καλά όταν έμαθα τα νέα για τη διάλυσή τους .Γιατί ξέρετε, λίγα πράγματα είναι πιο λυπηρά από μία χαμένη ευκαιρία. Βέβαια η περίπτωσή τους δεν ήταν ακριβώς μία χαμένη ευκαιρία. Σε επίπεδο δημοσιότητας σίγουρα όχι. Σε καλλιτεχνικό όμως; Ή μήπως εκεί ακριβώς έγκειται η γοητεία τους; Σα πολύ το φιλοσοφήσαμε…

Μη ξεχνάμε καταρχήν ότι αυτό είναι το album που περιέχει το καλύτερο ,το πιο αλήτικο, το πιο υπέροχα αλαζονικό single της χρονιάς ,που δεν είναι άλλο από το –ήδη θρυλικό και …μυθικό-“ Fuck Forever ”. Εδώ να σημειώσω ότι αξίζει να κατεβάσετε και μία άλλη εκτέλεση, αρκετά πιο ωμή, που κυκλοφορεί στο internet, ηχογραφημένη στη ραδιοφωνική εκπομπή του Zane Lowe στο Radio 1.

Η πρώτη πεντάδα που ανοίγει το δίσκο, με το ελαφρώς αδύναμο “La belle et la bete” να μειονεκτεί ,σπάει κόκαλα. Στο “A’Rebours” ο Doherty εξομολογείται σε μία ανεβαστική σύνθεση τα συναισθήματα που του δημιουργεί η κατάστασή του, τα “The 32^nd Of December” και “Pipedown” έχουν κολλημένη πάνω τους τη μαγική στάχτη των Libertines και μπαίνουν χαλαρά στα highlights της πορείας του.

Το θέμα βέβαια με το “ Down In Albion ” είναι ότι για κάθε “A’ Rebours” και “The 32^nd of December” υπάρχει και ένα “Sticks and Stones” ή ένα “Up The Morning” ,που σε κάνουν να βαριέσαι τη ζωή σου.

Προχωρώντας βρίσκουμε το γνωστό στους φίλους του group “Killamangiro” το οποίο προηγείται του συναισθηματικού και ηχητικού δυναμίτη που ακούει στο όνομα “8 Dead Boys”. Και φυσικά δε δίνω δεκάρα για το αν και εδώ (όπως και στα περισσότερα σημεία του album) ο Doherty δεν μπορεί να τραγουδήσει και αντί αυτού ουρλιάζει.

Και εκεί που ακούς τα τραγούδια, σου έρχεται ένα “Pentonville” και σε στέλνει αδιάβαστο. Τι είναι αυτό τώρα; Ξέρετε τι έκανε εδώ; Έβαλε έναν παλιό του φίλο από τη θητεία του στη φυλακή, ως The General μας συστήνεται, να τραγουδάει στίχους πάνω σε έναν reggae ρυθμό! ΟΚ, πλάκα έχει ,μου άρεσε!

Από εκεί και πέρα τολμώ να πω πως υπάρχει ουσιαστικά ένα κομμάτι(άντε και με το ζόρι το “Loyalty Song”) και αυτό δεν είναι άλλο από το “Albion”. Μία εικόνα της Γηραιάς Αλβιώνας μέσα από τα μάτια και τους στίχους ενός ανθρώπου που στα 16 του είχε βραβευθεί από το Βρετανικό Συμβούλιο για την ποίηση του. Ε ,εδώ κάνει όσους τον είχαν προτείνει για αυτό το βραβείο να βροντοφωνάξουν “σας τα λέγαμε εμείς !”. Και πάλι θα σας συνιστούσα να ψάξετε την ακουστική εκτέλεση που κυκλοφορεί στο δίκτυο και για μένα είναι ανώτερη της συγκεκριμένης που υπάρχει στο δίσκο.

Το ΝΜΕ έγραψε ότι πρόκειται για το καλύτερο demo που θα ακούσετε όλο το χρόνο. Πάνω κάτω έτσι είναι τα πράγματα. Σπουδαίες, ημιτελείς και …καθόλου ιδέες σε χύμα και street μορφή με τον Mick Jones ,φαντάζομαι, να προσπαθεί να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Αν πάντως το “Down In Albion” έβγαινε με τα δέκα περίπου tracks που αξίζουν εδώ μέσα ,χωρίς δηλαδή τις φλυαρίες και τα γεμίσματα, θα μιλούσαμε για μία σπουδαία κυκλοφορία.

Ακόμα και έτσι όμως ,παίρνουμε μια γενναία δόση από το ταλέντο του Pete Doherty ,ο οποίος ψυχορραγεί ανάμεσα στα ναρκωτικά ,τη δημοσιότητα και τις συνεχείς συλλήψεις. Αν καταφέρει και ξεκολλήσει μας περιμένουν και άλλα σημαντικά πράγματα από αυτόν. Αλλά από την άλλη Pete …fuck forever if you don’t mind…

Βασίλης Σίντος