 |
|
|
|
JOSH PEARSON, ALEX ABRAVANEL
|
Κατέβαινα τη Χαριλάου Τρικούπη για τον σταθμό Πανεπιστήμιο του Μετρό. Στα ακουστικά μου άκουγα το υποτιμημένο Superwolf των Sweeney και Oldham. Σκεφτόμουνα πόσο καθαρτική μπορεί να αποδειχθεί μια τέτοια μουσική, όταν γύρω σου όλα κινούνται και γίνονται τόσο αγχωμένα, πόσο μπορείς να απομονωθείς στις σκέψεις σου, παρόλο που έξω η βουή της πόλης μπορεί να υπερκαλύψει κάθε σπαραγμό του τραγουδιστή.
Ανέβαινα την Δράκου σχεδόν μόνος για να βρεθώ στη Βεϊκου που στεγάζεται το Μικρό Μουσικό Θέατρο παρατηρώντας το παρηκμασμένο μετα-χριστουγεννιάτικο τοπίο των φωτισμένων δρόμων. Ήταν 9 Ιανουαρίου και ήξερα πως μάλλον δεν θα βρω έναν συναυλιακό χώρο που θα σφύζει από κόσμο. Δύσκολη βραδιά η Δευτέρα, δύσκολες οι νύχτες μετά το overdose διασκέδασης των εορτών. Αλλά να είναι μόνο αυτό; Μήπως είναι και η συνεχιζόμενη αφελής διαμαρτυρία των αθηναίων ότι στην πόλη τους δεν γίνεται τίποτα; Για βγείτε και προς τα έξω να δείτε…
Στο σχεδόν άδειο λοιπόν ΜΜΘ, έπιασα μια ωραία άκρη στο μπαρ, παρήγγειλα το ουίσκι μου και άρχισα ακούω τις πρώτες νότες από την κιθάρα του Alex Abravanel, του support act του Josh Pearson. Ο Abravanel επιβεβαίωσε τη σκέψη που διατυπώνω στην πρώτη παράγραφο. Οι ήρεμες folk, country και blues μελωδίες του ήταν εξίσου καθαρτικές από τις αγχωτικές προηγούμενες ώρες της ημέρας. Ο Abravanel –όπως με ενημέρωσε ο διοργανωτής- είναι ένας έλληνας που έζησε για πολλά χρόνια στο Texas –τόπος καταγωγής και του Pearson- έκανε μια σχετικά καλή καριέρα ως τροβαδούρος και τα τελευταία τέσσερα χρόνια περίπου ζει στη χώρα μας. Το ημίωρο της παρουσίας του στη σκηνή μας χαλάρωσε πολύ σε σχέση με αυτό που ακολουθούσε…
Ο Josh Pearson κάθισε στην ξύλινη καρέκλα που υπήρχε πάνω στη σκηνή, συνέδεσε με ενισχυτή την ακουστική του κιθάρα μετατρέποντάς την σε ηλεκτρακουστική, ξεκαθάρισε πως το σετ του θα είναι ακριβώς το ίδιο όπως αυτό της προηγούμενης βραδιάς (έπαιξε στο ΜΜΘ και την Κυριακή 8/1) και άρχισε με μανία να χτυπάει τις χορδές «φτύνοντας» με τις κραυγές του το μικρόφωνο. Απόρησα με το πώς μπορεί να βγάζει τόση ενέργεια όντας καθήμενος σε μια καρέκλα, αλλά διαπίστωσα ότι τη διοχέτευε όλη στο αριστερό του πόδι το οποίο χτυπούσε δυνατά την ξύλινη σκηνή, δίνοντας το ρυθμό στα τραγούδια του. Ο Pearson, όμως, μου υπενθύμισε και το πόσο καθαρτικά και λυτρωτικά μπορεί να λειτουργήσει μια τόσο θορυβώδης μουσική όταν εκφράζεται μουσικά και φωνητικά με τόσο έντονο και σπαρακτικό τρόπο.
Ο πάλαι ποτέ ηγέτης των Lift to Experience έμεινε για δύο περίπου ώρες στη σκηνή. Το πρώτο ημίωρο κύλησε με τόσο θόρυβο, που πιθανόν να ακουγόταν μέχρι την πλατεία Βεϊκου. Στο υπόλοιπο σετ διασκεύασε κυρίως παλιά country τραγούδια, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση σε αυτά του Hank Williams, και τραγούδησε και κάποια δικά του στο ίδιο στυλ (ούτως ή άλλως ετοιμάζεται και για δύο solo κυκλοφορίες μέσα στο 2006, η μια με διασκευές και η άλλη με δικό του υλικό, και για ένα split single με τους Dirty Three). Δήλωσε πως τα τραγούδια των Lift to Experience τα άφησε στο Denton του Texas γιατί δεν είχαν άδεια να βγουν από τη χώρα (!), ενώ κοντραρίστηκε (χαριτωμένα) με έναν τύπο που του είπε πως δεν του αρέσει η country.
Όμως δεν περιορίστηκε μόνο σε αυτά. Ο Pearson ήταν ιδιαίτερα κεφάτος -τον βοήθησε και το γνωστό αμερικάνικο bourbon το οποίο ρουφούσε λες και ήταν νερό- και για περίπου μια ώρα μιλούσε και έλεγε αστείες ιστορίες και αρκετά ανέκδοτα που έδωσαν μια άλλη διάσταση στη βραδιά. Κάποια στιγμή αισθανόμουν ότι βρισκόμουν σε ένα stand up comedy. Έκανε πολλές νύξεις για τους γάλλους και την κουλτούρα τους, ενώ επιτέθηκε και στο art rock λέγοντας πως όλα έχουν ξεκινήσει από την country… Χμ, δε με χάλασε καθόλου η τοποθέτησή του!
Αφού απάντησε και στην ερώτηση μιας κοπελιάς περί της ζωής στο Texas, μας προέτρεψε να πάμε να κοιμηθούμε, φόρεσε το καουμπόικο καπέλο του, έστρωσε λίγο τα μαλλιά του και τα μούσια του, τα οποία αμφότερα έφταναν περίπου στη μέση του και κατέβηκε από τη σκηνή. Μια απρόσμενα ωραία βραδιά έφτασε στο τέλος της. Στο δρόμο για το ταξί, ξεφυλλίζοντας το πρόγραμμα Ιανουαρίου του ΜΜΘ αναλογίστηκα το πόσες τέτοιες ωραίες βραδιές έχουν την ευκαιρία να ζουν πολύ συχνά οι μουσικόφιλοι της πρωτεύουσας. Κρίμα που πάνε χαμένες…
(Πηγή φωτογραφίας http://home.swbell.net/cabe5/photos/joshpearson.htm)
Κώστας Παπασπυρόπουλος |
Live
