SCAB DATES MARS VOLTA 6/2/2006

Mars Volta –

Abrasions mount the timpani
Take the veil cerpin taxt

A. Gust of mutts

B. And ghosted pouts

Caviglia

Concertina

Haruspex

Cicatriz

A.Part I

B.Part II

C.Part III

D.Part IV

Mε το “ Frances the Mute ” οι Mars Volta , έκαναν αυτό που πραγματικά είχαν στο μυαλό τους να κάνουν, και όχι αυτό που θα έπρεπε να είχαν κάνει, προκειμένου να ικανοποιήσουν τους νόμους μιας κοινότυπης αλληλουχίας πράξεων. Τους νόμους, που θα αποτελούσαν την καλύτερη ευχή για το κοινό τους, κατάρα όμως για τους ίδιους.

Το ίδιο γίνεται και σ΄αυτό το δίσκο, με τη μόνη διαφορά ότι το μονοπάτι που διάλεξαν προκειμένου να οδηγήσουν τους ακροατές στη μουσική τους δεν έμελλε να είναι το πιο κατάλληλο.

Με αυτά που οι MV έχουν επιλέξει να συμπεριλάβουν στο δίσκο, δείχνουν ότι επί σκηνής οι διαθέσεις τους είναι διαφορετικές, έχοντας πάρει την απόφαση ν’αναδείξουν ένα άλλο προσωπείο, αυτό του καθαρόαιμου ροκ συγκροτήματος.

Το ερώτημα είναι πώς ένα συγκρότημα με δύο δίσκους και ένα σίνγκλ, έχει αποφασίσει να μην συμπεριλάβει κομμάτια από τον δεύτερο (“Frances the mute”) ο οποίος είχε μαζική απήχηση, άριστες κριτικές και συνεχώμενες sold out συναυλίες.

Τί έχει λοιπόν το μενού;

Πτυχή 1

Ολίγον από τους Mars Volta που ξέραμε και θαυμάζαμε και μαζί μπόλικη σάλτσα. Σάλτσα, με βάσιμες υποψίες για περασμένη ημερομηνία λήξης και που χωρίς λόγο τη γεύεσαι υπερβολικά πικάντικη, έτοιμη να σε κάνει να ξαγρυπνήσεις μιας και θα σου΄χει κάτσει στο στομάχι.

Για όσους θαυμάζατε τους MV για τη τζαζο-λατινο-εγχορδο-λυρική πλευρά τους, ξεχάστε τη. Η εγκεφαλικότητα και οι ατμόσφαιρες που ήξεραν πολύ καλά να χτίζουν προβάλλονται εδώ μέσα από ενστικτώδη τζαμαρίσματα.

Το χειρότερο βέβαια είναι όταν ο Omar προσπαθεί με την κιθάρα του να μιμηθεί τον R. Fripp (King Crimson), όπου τα φάλτσα πάνε και έρχονται με εμφανή παραβίαση των κανόνων αρμονίας. Δεν λέω καλή και η πρωτοπορία, αλλά πάντα με μια στοιχειώδη διακριτικότητα για να μη γίνεται αντιληπτή από εμάς του απ’έξω. Επίσης, ο τρόπος με τον οποίο έχει γίνει η μείξη, και το ανακάτεμα διαφορετικών κομματιών, κάνει τη προσπάθεια αυτή να μοιάζει περισσότερο με πτυχιακή εργασία σπουδαστή του τμήματος μουσικής τεχνολογίας, που απεγνωσμένα προσπαθεί να φέρει εις πέρας.

Στη μεγαλύτερη διάρκεια ο δίσκος κυλάει εντελώς αυθαίρετα, χωρίς καμία διακριτή δομή (Βέβαια, live είναι αυτό θα μου πείτε). Ούτε αυτοτελή κομμάτια, ούτε αποθεωτικά ξεσπάσματα, ούτε concept θεματολογίες με κατάληξη τη λύτρωση όπως άλλωστε γίνεται στο “Frances the mute”.

Τα πάντα τρέχουν σε διπλάσιες ταχύτητες, όταν δεν σιγοντάρουν τους πειραματισμούς του Omar.

Πτυχή 2

Απ΄την άλλη πάντα θα υπάρχει και ο αντίλογος και σε κάθε τέτοια περίπτωση ισχύει και το ότι: “ο καλλιτέχνης εκτός από το πεπόνι έχει και το μαχαίρι...”. Αυτός έχει το πρώτο και το τελευταίο λόγο για το που τελικά θα σε οδηγήσει μέσα στους μουσικούς του μικροκόσμους. Και από τη στιγμή που θα μπεί στο κόπο να αναζητήσει τρόπους να μορφοποιήσει τη μουσική του με τέτοιο τρόπο ώστε να σε ικανοποιήσει, το έργο παύει από τη πρώτη κιόλας νότα της σύλληψης του να είναι αυθεντικό και αυθόρμητο.

Ακούγοντας το δίσκο έκανα το λάθος που πολύ φοβόμουνα ότι θα κάνω. Άλλα περίμενα και άλλα έφτασαν στ’ αυτιά μου.

Και πραγματικά τρομάζω στην ιδέα, να δεχτώ ότι τις περισσότερες φορές τα πράγματα συμβαίνουν κάπως έτσι.

Tο ‘λάθος’ δηλαδή που εντωπίζουμε και καταλογίζουμε στις δουλειές ανθρώπων με ‘αγνές’ καλλιτεχνικές προθέσεις (οι εξαιρέσεις βέβαια αρκετές), να οφείλεται μόνο και μόνο στο γεγονός ότι ο εγκέφαλoς μας άλλοτε τείνει ασυνείδητα ν’απορρίπτει οτιδήποτε δεν του αρμόζει και δεν έχει συνηθίσει και άλλοτε να μην μπορεί να χωνέψει ότι δεν χωράει στα πεπερασμένα όρια του.

Με εξαίρεση πάντως τον Omar, ο οποίος είπαμε τί κάνει πιο πάνω, όλοι οι άλλοι μουσικοί αποδεικνύουν και ζωντανά την αξία τους. Κάθε σημείο αυτοσχεδιασμού φαίνεται να είναι καλά προετοιμασμένο, με πολλές δουλεμένες λεπτομέρειες. Για το ρυθμικό υπόβαθρο, ουδέν σχόλιο. Ο Theodore (ντράμερ) ακούγεται σα δαιμονισμένος να προσπαθεί να γκρεμίσει τους τοίχους γύρω του, με τον Alderete να κάνει ότι περνάει από τα δακτυλά του για να βοηθήσει στο έργο του προηγούμενου, γεμίζοντας με ογκώδης μπασογραμμές.

Δυστυχώς, και οι δύο, μα ιδιαίτερα τα πλήκτρα του Isiah, τρώνε κανονικό θάψιμο, μιας και ακούγονται σα να έρχονται από χιλιόμετρο μακρυά.

Όπως και νά’χει, οι MV έχουν ήδη καθορίσει νέα standards στη σύγχρονη εναλλακτική ρόκ σκηνή και πολλοί θα συνεχίσουν να είναι αυτοί που θα προσπαθούν να τους μιμηθούν.

Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, χωρίς να μας ρωτούν θα καταλαμβάνουν τον απαραίτητο χώρο στο μυαλό μας και πολλές φορές θα μας αφήνουν την απορία γι’αυτά που συμβαίνουν στη μουσική τους.

Στη περίπτωση αυτού του live όμως είναι σίγουρο ότι άλλος έμελλε να είναι ο προορισμός μας και αλλού τελικά βρεθήκαμε. Για άλλους καλύτερα και για τους περισσότερους ίσως χειρότερα.

Το δείλλημα μεγάλο αυτή τη φορά...

Διαλέγετε και παίρνετε (...κουρτίνα 1 ή κουρτίνα 2...).

Χάρης Αποστολόπουλος

Atraktos.Net