VIOLENT FEMMES - Thessaloniki 17/2/2006 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΜΥΛΟΣ (ΑΠΟΘΗΚΗ) 21/2/2006

Και το ‘χα υποσχεθεί στον εαυτό μου, δεν θα πάω με τ’ αυτοκίνητο, δεν θα πιω, δεν θα φλερτάρω…

Χαράματα Σαββάτου (ε καλά σχεδόν μεσημέρι) 18.02.06 ξεκινώ αυτές τις γραμμές με κεφάλι «χοσέ Αρβανιτίδης» στομάχι «τενεκές ξεγάνωτος» και στόμα «αρβύλα». Που στο καλό έχω αφήσει το αυτοκίνητο και ποια στο διάολο είναι αυτή που κοιμάται στο κρεβάτι μου.

Είναι ολοφάνερο, χθες ήμουν στη συναυλία των Violent Femmes… («βίαιοι δηλοί» my ass).

7^η φορά στη ζωή τους που με είχαν στο ακροατήριο τους (4^η στην ημεδαπή) και το σκηνικό πληκτικά το ίδιο. Ο χώρος ασφυκτικά γεμάτος. 3 γενιές (μη σου πω και 4) να ανυπομονούν. Και το “country death song” να βάζει φωτιά στην Αποθήκη.

Εντελώς περιττό να αναφέρω ποια τραγούδια έπαιξαν. Περιττό αφού στα μισά έκλαιγα για τη «χαμένη μου εφηβεία» 1982 -1985 και στα υπόλοιπα χόρευα σαν έφηβος !!!.

Ξεκίνησαν αργοπορημένοι κατά τις 11:00 με έναν απαράδεκτο μπόζο να γρατζουνάει ένα κιθαράκι. Να κάτσω Να φύγω Να πιω ακόμη ένα κουβά αλκοόλ

Έκανα πέτρα τη καρδιά μου και ΑΠΟΖΗΜΙΩΘΗΚΑ. 11:20 και οι Gordon Gano, Brian Ritchieκαι Victor DeLorenzoποιο νέοι από ποτέ ήταν για ακόμη μια φορά στη πόλη μου.

Ο Gano με μπλουζάκι ξεχειλωμένο τύπου «μόλις ξύπνησα» δεν έχει χάσει σταγόνα απ τον ωκεανό της υπέροχης εκφραστικής φωνής του. Ο Ritchie άλλαξε καμιά 30αριά όργανα επί σκηνής και μας μάγεψε και ο DeLorenzo για μία ακόμη φορά απέδειξε ότι και με ντέφι να εμφανιζόταν ο ρυθμός δεν θα έχανε διόλου.

Υπήρχαν και 10-15 άλλοι μουσικοί που εμφανίστηκαν. Πνευστά, κρουστά, έγχορδα μπλα, μπλα, μπλα. Απόλυτα περιττοί αλλά καθόλου κουραστικοί. Δεν είμαι μουσικός αλλά όταν πρόκειται για τους Femmes μου αρκούν οι τρεις τους. Blister in the sun, Gone Daddy gone, kiss off, Jesus walking on the water ήταν ίσως οι κορυφαίες στιγμές της βραδιάς με κερασάκι μια απίστευτη εκτέλεση του Children of the revolution και τον οργασμό στο μοναδικό Add it up στο οποίο νομίζω υπήρξαν 2 ή 3 μέσα στην αίθουσα που δεν το τραγουδούσαν.

Ίσως τα μοναδικά λεπτά που δεν απόλαυσα να ήταν όταν (όπως συνηθίζουν τελευταία) έπαιξαν Πυξ Λαξ (ήμαρτον) αλλά και πάλι φάνηκα να είμαι ο μόνος που διαφωνούσα.

Πότε είπαμε ότι ξανάρχονται οι Femmes. Θα είμαι και πάλι εκεί…

Χρήστος Αρβανιτίδης