ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΚΟΥΝΤΑΡΟΥΛΗΣ 9/2/2006 Ξυλουργείο, Μύλος 27/2/2006

Δύσκολοι καιροί για την ελληνόφωνη ηλεκτρονική μουσική. Το λέω αυτό διότι δεν είδα πολύ κόσμο στην συναυλία του Βασίλη Γκουνταρούλη και μάλλον αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι κάποτε ήταν μέλος των Ξύλινων Σπαθιών. Κακά τα ψέματα αλλά ένας σνομπισμός υπάρχει γύρω από τα σπαθιά, κατατάσσοντας τα σε μια κατηγορία πέραν των ανεξάρτητων-υπόγειων ακουσμάτων που όλοι εμείς –ας πούμε- θέλουμε να ακούμε.

Και ο Κωνσταντίνος Βήτα όμως απολαμβάνει πολύ περισσότερο κόσμο στα live του. Και καλά κάνει, μουσικά όμως δεν έχει κάτι παραπάνω να δώσει. Είναι ίσως και θέμα hype, χαμηλού προφίλ και φυσικά προώθησης, αλλά την Πέμπτη το βράδυ όσοι επιλέξανε την συναυλία του Βασίλη σίγουρα δεν ξοδέψανε ένα άσκοπο βράδυ.

Τρία άτομα στη σκηνή με ηλεκτρονικά μόνο όργανα, κέντρο ο Βασίλης με το μικρόφωνο και πίσω οθόνη με προβολές εικόνων, σχημάτων και άλλων συμπληρωματικών ως προς τον ήχο χρωμάτων. Δυστυχώς το ξυλουργείο δεν είναι και ότι καλύτερο όμως για τέτοιου είδους συναυλίες, όχι ότι ο ήχος είχε πρόβλημα, απλά δεν υπήρχε η κατάλληλη ατμόσφαιρα για να αφεθείς στους δυνατούς ρυθμούς, τα έντονα συνθετικά στρώματα και τις εναλλαγές της δυναμικής που ο Γκουνταρούλης βάζει στα τραγούδια του. Η ίδια η ερμηνεία του κάπου παραπέμπει λίγο στα σπαθιά, ταυτόχρονα όμως απομακρύνεται από αυτά και βάζοντας την φωνή σε δεύτερο ρόλο κάτω από delay, reverb και άλλα εφφέ, φέρνει σε πρώτο πλάνο τους συνθετητές και τους δειγματολήπτες του, πρωταγωνιστές με τους ρυθμούς να χτυπάνε ασταμάτητα.

“ Βάζω φωτιά στην πόλη μου ” λέγεται ο τελευταίος δίσκος του, αλλά φαίνεται ότι φωτιά θέλει να βάλει και στον εγκέφαλο και στα πόδια μας. Μακριά από ακίνδυνες chill out σούπες και easy listening φιδέ, η μουσική του Βασίλη Γκουνταρούλη έχει όγκο και δύναμη, λόγια που έχουν κάτι να πουν και έστω και αν δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, έχει τον δικό του προσωπικό ήχο. Και τώρα πουέχουμεΑπόκριες ας την κάψουμε επιτέλους αυτήν την πόλη! Devil’s Night που έλεγε και ο Top Dollar στο Κοράκι..

Γιώργος Γoργογέτας