Ακόμα και οι σκύλοι

Είναι πρωί τώρα. Ήθελα να γράψω από χθες το βράδυ μα δεν μπόρεσα να χύσω ούτε μια σταγόνα μελάνι στο χαρτί μου. Μήπως έπαθα αυτό το μπλοκάρισμα για το οποίο μιλάνε όλοι οι ξένοι γραφιάδες; Πόσο θέλω να γράψω! Η φιλοδοξία πάει να σκίσει το κουφάρι μου για να δραπετεύσει, να πάει να εγκατασταθεί σε άλλο σώμα, πιο ταλαντούχο και πιο ικανό από το δικό μου. Να τραφεί από κάποιον άλλο ξενιστή. Είμαι βλάκας. Δεν στρώνω τον κώλο μου κάτω να σκεφτώ την πιο πρωτότυπη ιδέα, να κατατροπώσω όλους αυτούς τους απατεώνες. Να κερδίσω έστω και μια ώρα φυσιολογικού ύπνου! Μια ώρα φυσιολογικού ύπνου στα πούπουλα των κλασικών! Σκέφτομαι πως θα ήταν ευλογία Κυρίου να μπορούσα να συνθέσω ένα, όχι πολύ μεγάλο, δεν ζητάω πολλά, μυθιστόρημα, ένα κούτσικο μυθιστορηματάκι! Να, τόσο δα, σαν το μικρούλι ποδαράκι της μαύρης μου γάτας! Μα πάντα θα με κυνηγάνε αυτές οι ηλίθιες, μικρές ιστορίες μου, που δεν κάνουν μήτε για βρεγμένο κωλόχαρτο σε εγκαταλλειμένη δημόσια τουαλέτα υπό κατεδάφιση, στο πιο άκαρπο χωράφι της Λογοτεχνίας!

Χτες το απόγευμα έβλεπα στην τηλεόραση το Fight club του Palahniukκαι έλεγα από μέσα μου πως τελικά θα ήταν καλύτερα να γίνω ένας σεκιουριτάς, ένας ιδιωτικός υπάλληλος, ένας νταβατζής δημοσιογράφος, ένας μπάτσος, ένας αναρχικός, ένας εθνικιστής ή έστω ένας επαγγελματίας δολοφόνος, παρά να προσπαθώ να φορέσω το ψεύτικο κουστούμι του συγγραφέα πάνω στο άγουρο κορμί μου! Αυτός ο Chuck! Πως τολμά να έχει τόσο καλές ιδέες, τόσο καλές ατάκες! Ποιος ξέρει, ίσως και αυτός να έχει πουλήσει την ψυχή του στον εωσφόρο του γραψίματος ή του μελανιού ή της πρωτότυπης ιδέας ή σε οποιοδήποτε άλλο εωσφόρο υπάρχει. Δεν εξηγόντουσαν αλλιώς αυτές οι φοβερές ιδέες του Palahniuk! Το σίγουρο, το πολύ σίγουρο γεγονός που ξέρω πως υπάρχει και βασιλεύει μέσα μου, καθαρό και κρυστάλλινο συναίσθημα, είναι πως τον ζηλεύω! Θα έκανα τα πάντα για να τον καταστρέψω και χωρίς καμία απολύτως τύψη να με κατατρώει μετά. Εγώ δεν είμαι Ντόστο. Και καλά τώρα!

Έλεγα λοιπόν, βαριεστημένοι μου φίλοι, πως δεν μπορώ να γράψω ούτε μιαν αράδα γράμματα. Και φυσικά τα γράμματα μου αρέσουν. Τα τυπωμένα γράμματα τα λατρεύω! Είμαι ένα πρεζόνι των τυπωμένων γραμμάτων! (αυτό είναι μια αντιγραφή από στιγμιότυπο μιας ταινίας, που αν ανακαλύψετε πια είναι θα σας πω, «Μπράβο καλά μου παιδιά! Σας αγαπώ!» Και φυσικά θα είναι ένα ψέμα, γιατί εγώ δεν αγαπώ μήτε τα εντόσθια μου). Καθόμουνα στο παραθυράκι μου, εδώ στο πατρικό μου σπίτι, που τόσο τ΄ αγαπώ και τόσο το μισώ συγχρόνως, και φορώντας το φουσκωτό μου μπουφάν από χήνα, κοιτούσα σαν χαμένος το μαύρο κενό με τα κίτρινα φωτάκια της πόλης. Άκουγα το βομβικό θόρυβο των αυτοκινητόδρομων και τα αουυύ από τα σκυλιά που είχαν αϋπνίες. Τα κοκόρια άρχιζαν να κράζουν γιατί ήταν περασμένες τέσσερις, ξημερώματα και εγώ δεν μπορούσα να κλείσω μάτι. Δεν έμπαινα καν στον κόπο να πίσω τον εαυτό μου πως νυστάζω, οπότε καθόμουν και έκανα το σκιάχτρο μέσα στη νύχτα. Δεν έκανα ούτε μία όμορφη, ευγενική σκέψη.(εκείνες οι όμορφες, ευγενικές, σκέψεις μου, έχουν πάει κάπου μακριά, για permanent vacation όπως λένε, δεν μαθαίνω κανένα νέο τους και ούτε ξέρω που σκατά έχουν πάει εδώ και αρκετό καιρό). Είχα την επιθυμία να γράψω κάποιο αθάνατο, κλασικό έργο, εκεί στο παραθυράκι μου, σαν εκείνα του Φίοντορ, μα τα ουρλιαχτά και τα κοφτά γαβγίσματα των σκυλιών, που αντηχούσαν, μου τραβούσαν πλήρως την προσοχή. Τα κωλόσκυλα! Είναι πολύ κωλόσκυλα μα όταν ουρλιάζουν μέσα στη νύχτα, μου κρατάνε συντροφιά! Δεν είμαι μόνος μου. Ή έτσι νιώθω, τουλάχιστον για λίγο. Μα τι σκιάχτρο που είμαι! Τα σκιάχτρα αναζητούν παρέα; Όχι! Ελεεινός, ελεεινός!

Τέλος πάντων. Θα σας πω αυτή την βλαμμένη ιστορία που τόσην ώρα παλεύω να αφηγηθώ. Η ιστορία είναι μια συζήτηση (ο θεός να την κάνει συζήτηση δηλαδή!) που είχα μαζί με τους βραδινούς μου επισκέπτες, τους καλούς φίλους μου με τα κόκκινα μάτια και το τρίχωμα, που παραμονεύουν στο σκοτάδι, μέσα στα υγρά σοκάκια. Αυτό κάνει ρίμα; Όχι, αλλά θα μπορούσε να κάνει αν άλλαζα το επισκέπτες με το κτηνάκια! Τα πρώτα σημάδια! Τα πρώτα σημάδια κλασικού λογοτέχνη! Τι ευτυχία! Αυτά τα κτηνάκια λοιπόν είναι τα σκυλιά που γαβγίζουν μέσα στην ήρεμη, παγερή νύχτα. Αλλά θα ξαναρθούμε και σ’ αυτό!

Από καιρό τώρα πάσχω από κάποιες φοβερές ζαλάδες, φοβίες, και τρεμουλιάσματα! Νομίζω πως έχω όγκο στον εγκέφαλο, Parkinson, ίλιγγο και σύνδρομο Meniere, κατάθλιψη και άγχος για κάτι ανύπαρκτο, πολύ άγχος για κάτι ανύπαρκτο. Πολλοί θα συμφωνήσετε πως είναι ο θάνατος, μα για μένα είναι και θα μείνει ανύπαρκτο, παρόλες τις συμβουλές σας, γιατί μόνο που τον σκέφτομαι χέζω τα βρακιά μου. Επίσης έχω πόνους στο στομάχι. Δεν ξέρω από που προέρχονται και μάλλον ούτε και εκείνος ο καλοβαλμένος γιατρός πρέπει να ξέρει! Ψυχολογικά προβλήματα. Πολλά ψυχολογικά προβλήματα! Τα σκυλιά άραγε έχουν;

Καθόμουν στο παραθύρι μου και άρχισα να γαβγίζω, δεν είχα τίποτα καλύτερο να κάνω. Μου γαβγίζανε και τα σκυλιά. Εγώ τα ρωτούσα και αυτά μου λύνανε τις απορίες. Χα χα! Είχε πολύ πλάκα! Τέτοια κουβέντα είχα να κάνω απ’ το δημοτικό! Μου είπανε πως αυτά είχαν πιο πολλά ψυχολογικά προβλήματα από εμάς τους ανθρώπους και πολύ πιο σοβαρά, μιας, που αυτά, ήταν πιο κοντά στο χώμα (έχουν κοντά πόδια τα σκυλιά) και είχαν περισσότερες πιθανότητες να ψοφήσουν και να επιστρέψουν σε αυτό! Τα ρώτησα αν φοβόντουσαν τις νύχτες να μην πεθάνουν στον ύπνο τους από την επίσκεψη της μαύρης κηλίδας. Μου λένε ναι, γιατί; Εμείς δεν πεθαίνουμε; Ναι είπα, πεθαίνετε αλλά εσείς είστε σκυλιά, ζώα χωρίς νοημοσύνη και βούληση, πως είναι δυνατόν να έχετε ψυχολογικά προβλήματα; Και εκεί ακριβώς είναι που έγινε μεγάλος σαματάς! Τα σκυλιά αρχίσανε να σκυλιάζουνε και να βγάζουνε αφρούς από τα στόματα και απ’ τις κωλοτρυπίδες τους!

- Τι μας λες ρε καραγκιόζη!

- Συγνώμη αν σας πρόσβαλα! Δεν ήθελα να φανώ αγενής!

- Είσαι αγενής και μαλάκας! Θυμάσαι τότε που έγινε εκείνος ο σεισμός τα Χριστούγεννα και λέγατε στις ειδήσεις σας πως ήταν μεγάλος και μετά από λίγο το ξεχάσατε;

- Ναι, θυμάμαι.

- Εμείς ακόμη τρέμουμε απ’ το φόβο μας! Παλιοκάθαρμα, βγαίνεις όποτε σου καβλώσει στο σκατοπαράθυρο σου και έχεις και το θράσος να μας αποκαλείς και ζώα χωρίς νοημοσύνη! Ρώτα και τη γάτα σου τη βλαμένη τι ξύλο έχει φάει για τις προσβολές της! Αυτό θα πει βούληση! Και θυμήσου πως εμείς ήμαστε σκυλιά, δεν μας νοιάζουν οι αναλογίες στους καβγάδες. Δεν έχουμε τιμή, γι’ αυτό το νου σου!

- Να αφήσετε ήσυχη τη γατούλα μου.

- Άντε γαμήσου.

- Καλά. Τώρα πείτε μου, έχετε ψυχολογικά προβλήματα;

- Ναι καμιά φορά, όταν το φαγητό είναι σκάρτο ή λίγο ή μας πιάνουν οι μαύρες μας!

- Ναι, αλλά εννοώ μικροπροβλήματα όπως τρεμουλιάσματα, ζαλάδες, ίλιγγος, κουφαμάρες, πόνους σε όλο το σώμα. Έμενα με έχουνε ρημάξει και οι γιατροί δεν ξέρουν τι έχω.

- Ναι.

- Τι ναι; Αυτό έχετε να πείτε μόνο;

- Άντε γαμήσου. Σκυλιά είμαστε όχι φιλανθρωπικό ίδρυμα.

- Τι πάει να πει αυτό;

- Πάει να πει πως είσαι ένας μαλάκας που φοβάται το θάνατο πιο πολύ από τη μιζέρια του.

- Ναι ίσως, αυτό νομίζω κι εγώ αλλά....

- Τι αλλά, και εμείς τι νομίζεις; Φοβόμαστε το θάνατο. Εμένα ας πούμε με πιάνει τρέμουλο και λιποθυμία όταν σκέφτομαι ότι μπορεί να με κάνεις κομμάτια με το ηλίθιο αμάξι σου καθώς περνάω απέναντι από τον ηλίθιο δρόμο σου.

- Ναι. Ο σκύλος όμως δεν είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου;

- Όχι. Δεν ήμαστε αρκετά χαζοί σαν τις γάτες που το παίζουν έξυπνες και ανεξάρτητες. Το ποσοστό της πατημένης και σκοτωμένης γάτας ήταν πάντα μεγαλύτερο από αυτό των σκυλιών. Εμείς το παίζουμε πιστοί για να τρώμε και κανά κοκαλάκι που και που, να στυλωθούμε. Παίρνουμε βέβαια σαν αντίτιμο το κολάρο και την αλυσίδα. Εσύ αυτό το λες φιλία;

- Δεν μπορώ να πιστέψω ότι μιλάτε σοβαρά.

- Στ’ αρχίδια μου. Κάνε ότι θες.

- Πιστεύετε στον Άγιο-Βασίλη;

- Φυσικά και πιστεύουμε. Είμαστε και εμείς ζωντανά πλάσματα, μαλάκα, αν δεν είχαμε και μια χαζή ελπίδα παραπάνω, κάθε χρόνο, από τις κανονικές τι σκατά θα την κάναμε αυτή τη ζωή;

- Μάλιστα. Από γαμήσι; Ποτά πίνετε; Μεθάνε τα σκυλιά;

- Ναι σε όλα.

- Πως σε λένε;

-Δεν έχει σημασία αλλά θα σου πω. Με λένε Λάσι.

- Η Λάσι έχει πεθάνει.

-Δεν είναι η Λάσι, ο Λάσι ήτανε πάντα, απλά είστε λίγο μαλάκες εσείς οι άνθρωποι και μπερδεύετε τη πούτσα με τη βούρτσα.

-Πιστεύεις στο θεό;

-Όχι.

-Γιατί;

-Τι γιατί ρε μαλάκα. Ρωτάς κιόλας. Είμαι σκύλος! Εδώ εσείς που είστε τα ανώτερα πλάσματα του θεού δεν πιστεύετε, εμείς θα πιστεύουμε!;

-Σωστά.

-Πάω να φύγω. Δεν είμαι καλά.

-Γιατί ουρλιάζετε διαρκώς;

(Γαβγίζει φεύγοντας) -Δεν έχουμε κάτι καλύτερο να κάνουμε και επίσης καβλώνει τις σκύλες.

-Α, καταλαβαίνω.

-Τίποτα δεν καταλαβαίνεις.

Μετά από αυτό το σκυλί έφυγε από το παραθύρι μου και πήγε και βρήκε τη σκυλοπαρέα του λίγο πιο πέρα. Ίσως τώρα να έχετε αρκετά στοιχεία για να με κλείσετε σε κάποιο τρελάδικο αλλά αυτό που μόλις διαβάσατε έχει γίνει και δεν δίνω διάρα αν το πιστεύετε ή όχι. Και μην τολμήσει καμία αναιδέστατη κουράδα, όπως λέμε κριτικός λογοτεχνίας, να πει πάλι πως αυτό ήταν ένα σουρεαλιστικό κείμενο, θα τον πάρει ο διάολος και αυτόν και την κωλοφυλλάδα του. Αν πάλι με θάψει, λέγοντας πως δεν έχω ιδέα για το τι μου γίνεται ή γράψει πως μου αξίζει φρικτός θάνατος από μια αγέλη κόκκινα μυρμήγκια της ζούγκλας, καλά θα το κάνει.

Τελικά όμως κάτι έγραψα και κάτι έμαθα. Έμαθα πως ακόμα και τα σκυλιά μεθάνε και το πρωί έχουν πονοκέφαλο, φοβίες, αρρυθμίες, καρδιόπαθειες, όγκους, αιμορροΐδες, παρανυχίδες και κάλους στα δάχτυλα και αυτόεμένα μου δίνει αρκετό fuel για να συνεχίσω. Και ευτυχώς τη γλιτώνει και η γάτα μου! Δεν πρόκειται να ψάξω στο καμπινέ της, για κανένα λόγο, για να βρω και να αναμίξω τα κόπρανα της με fuel, για να φτιάξω νάπαλμ, όπως ο Palahniuk λέει πως μπορείς να κάνεις αν είσαι αρκετά παιγμένος. Βαριέμαι να φτιάχνω νάπαλμ και φοβάμαι το αίμα. Συνεχίζω να είμαι ένα άγρυπνο σκιάχτρο μέσα στην νύχτα Και ξέρετε κάτι; Δεν είναι καθόλου εύκολη η δουλειά του σκιάχτρου και το κυριότερο, κανείς δεν σου κολλάει ένσημα όσα χρόνια κι αν είσαι στην «υπηρεσία». Πάω να φύγω τώρα. Δεν είμαι καλά.

Σ.Γ.Παπαγρηγόρης.

17/1/2006

Atraktos.Net