ΜΟΝΑΧΟ ΣΤΗΒΕΝ ΣΠΗΛΜΠΕΡΓΚ 27/2/2006

Εκτός από τις υποκλοπές, τη γρίπη των πουλερικών, τον ανασχηματισμό, τις απεργίες των τραπεζικών και των λιμενικών, τις στάσεις εργασίας των μέσων μεταφοράς, η καθημερινότητά μας δυστυχώς διέπεται από την ίδια ρουτίνα. Ξύπνημα το πρωί για τη δουλειά, γυμναστήριο μετά, φαγητό το βράδυ (συνήθως κάτι πρόχειρο μια και δεν υπάρχει όρεξη για περίπλοκες συνταγές και κατανάλωση επιπλέον ενέργειας στην κουζίνα. Αφήστε δε που όταν υπάρχει όρεξη, συνήθως κάποια βλακεία γίνεται και βγαίνει εκτός από μαγείρεμα και φασίνα. Βράστε τα εν ολίγοις), λίγο διάβασμα μετά ή λίγη τηλεόραση, ανάλογα με το αν υπάρχει διάθεση μόρφωσης ή αποβλάκωσης αντίστοιχα, ύπνος στη συνέχεια, ξύπνημα για κατούρημα στο καλύτερο σημείο του ονείρου, προσπάθεια για να ξανάρθει το όνειρο από την αρχή, εκνευρισμός, άνοιγμα τηλεόρασης, telemarketing (θεϊκή ανακάλυψη), γλάρωμα, ύπνος με ανοιχτή την τηλεόραση, ξύπνημα το πρωί από το ξυπνητήρι του διπλανού, μπινελίκια, προσπάθεια χουζουρέματος, 8:30;!!! Πότε πήγε;…Μα είναι ζωή αυτή, όχι πείτε μου!

Για άλλη μία φορά ξέφυγα από το θέμα ρε γαμώτο! Θα ‘θελα να ‘ξερα γιατί δεν γράφω χρονογραφήματα αντί για κριτικές ταινιών, αφού ούτως ή άλλως το μισό άρθρο είναι αφιερωμένο σε άσχετα θέματα που αφορούν κυρίως στο βάρβαρο σύστημα του καπιταλισμού και του νεοφιλελευθερισμού που έχει γιγαντωθεί ύστερα από την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού (ο θεός να τον κάνει!) και εν πάση περιπτώσει….Κάποιος να με φιμώσει, ρεεε!!!

Γρήγορα. Το Μόναχο αποτελεί την καινούρια ταινία του Στήβεν Σπήλμπεργκ . Αν και καθόλου δεν τον εκτιμώ (φανατικός υποστηρικτής του Μπους και του πολέμου στο Ιράκ) εντούτοις πήγα να δω τη συγκεκριμένη ταινία κυρίως ορμώμενη από το γεγονός ότι πραγματεύεται ένα πολιτικό θέμα. Και δυστυχώς ταινίες πολιτικές σπάνια βγαίνουν στις αίθουσες. Φέτος παρόλα αυτά δεν έχω παράπονο. Δύο περίπου μήνες πριν είδαμε το εξαιρετικό Καληνύχτα και καλή τύχη του Τζόρτζ Κλούνεϊ , με θέμα, χοντρικά, τη δημοσιογραφία την περίοδο του μακαρθισμού. Ο γίγαντας Τζόρτζ έφτιαξε μία εκπληκτική ταινία, μεστή και δεμένη τόσο από άποψη λόγου όσο και άποψη εικόνας (ατμόσφαιρα). Έρχεται τώρα και ο χολυγουντιανός Στήβεν να μας δώσει μία πολύ καλή ταινία γύρω από την επίθεση τη νύχτα της 5ης Σεπτεμβρίου του 1972 μίας οκταμελούς ομάδας του παλαιστινιακού Μαύρου Σεπτέμβρη, στα αφύλακτα καταλύματα της ισραηλινής αποστολής των Ολυμπιακών του Μονάχου. Οι Παλαιστίνιοι συλλαμβάνουν έντεκα Ισραηλινούς που, ύστερα από διαπραγματεύσεις με τις Αρχές, καταφθάνουν σε στρατιωτικό αεροδρόμιο προκειμένου να επιβιβαστούν σε Μπόινγκ με κατεύθυνση την Αίγυπτο. Η παγίδα είναι έτοιμη. Αντί για Μπόινγκ πέφτουν πάνω σε ελεύθερους σκοπευτές με αποτέλεσμα όλοι, όμηροι και Άραβες, να σκοτωθούν.

Η συνέχεια αφορά στην προσπάθεια εξόντωσης από την Μοσάντ των επικεφαλής της επίθεσης, επιχείρηση που αποφασίζεται από την πρωθυπουργό του Ισραήλ Γκόλντα Μέιρ (εντελώς μισητή γριά), οργανώνεται από έναν υπεύθυνο εκεί (δεν πολυκατάλαβα να σας πω τι ακριβώς είναι ο Τζέφρι Ρας) και εκτελείται από μία ομάδα πέντε πρακτόρων με αρχηγό τον Έρικ Μπάνα (κούκλος, σε παρένθεση).

Δέσποινα Καβουσανάκη