THE APE OF NAPLES COIL Threshold House 1/3/2006

Ο Θάνατος έρχεται μόνος ή με πρόθυμες ενισχύσεις; Ακούγοντας το τελευταίο αυτό album των Coil θα έλεγα ότι μάλλον φέρνει μαζί του αρκετή παρέα. Οι τελευταίες ηχογραφήσεις του Jhonn Balance ακούγονται πιο τραγικές από ποτέ, ειδικά όταν ο δίσκος ξεκινά με μια τόσο επιβλητική φράση με το Fire In The Mind, έχοντας ως υπόβαθρο μια τόσο πλούσια ενορχήστρωση.

Και για τον ήχο βέβαια που έχουμε μάθει από τους Coil δεν θα έχω ποτέ το παραμικρό παράπονο. Christopherson, Thighpaulsandra, Stapleton, Hyde και άλλοι εκλεκτοί της μεγάλης Coil παρέας έχουν βάλει εδώ μέσα την ψυχή τους, μιας και αυτή του Balance εγκατέλειψε τα εγκόσμια. Πολλά από τα κομμάτια είναι παλιά, οι εκτελέσεις όμως είναι φρέσκιες, ανανεωμένες, αναδιοργανωμένες, ανοικοδομημένες και ακούγονται αβίαστα χωρίς να σε παραπέμπουν σε ακρόαση συλλογής, διατηρώντας ένα βατό Coil κλίμα (αν υπάρχει αυτό βέβαια, απλά δεν τραβιέται στα άκρα του Queens Of The Circulating Library ή του Constant Shallowness Leads To Evil ας πούμε).

Το Amethyst Deceivers μεταμορφώνεται σε The Last Amethyst Deceiver, απλώνεται σε χώρο μουσικά και στιχουργικά και με την marimba του Tom Edwards ακούγεται ακόμα πιο τελετουργικό. Το αργόσυρτο βαλσοειδές Tattooed Man, από τα τελευταία νέα κομμάτια τους, θα μπορούσε να έχει μια μπάντα από παρανοϊκούς κλόουν να το εκτελούν, με τις μελόντικες να συνοδεύουν στίχους όπως there’s a man lying down on a grave somewhere with the same tattoos as me. Τα ηλεκτρονικά συναγωνίζονται σε αγριάδα την φωνή του Balance σε κομμάτια όπως το It’s In My Blood, όπου δεν ξέρεις αν αυτό που ουρλιάζει είναι κάποιο synth η ανθρώπινη φωνή.

To Heaven’s Blade επαναφέρει τον ρυθμό σε πιο μετρήσιμα μέτρα, όχι όμως και σε πιο ανθρώπινα ακούσματα. Το Amber Rain με τα συρσίματα του δοξαριού στην βιόλα και τα υπόκωφα πιάνα και πνευστά του σε λούζει πραγματικά σαν κιτρινοκαφέ βροχή, όπου και αν υπάρχει αυτή. Και το Cold Cell στέκει εδώ ακόμα πιο παγωμένο, απογυμνωμένο και ερημωμένο, με λιγοστά μπάσα να περιτριγυρίζουν την φωνή του Balance: “Oh Lord save my simple soul, from local punishment”.

Πηγαίνοντας δεκαπέντε χρόνια πίσω, το Teenage Lightning –που έτσι και αλλιώς έχει πάρει πολλές μορφές- εδώ απλά με την ταμπέλα 2005 μετατράπηκε στην musick to play in the dark ρέπλικά του, σαν φυλλοβόλο δέντρο στη μέση του χειμώνα. Και ξανά υποκλίνομαι στην εφευρετικότητα των Coil που παίρνοντας κομμάτια από τα τελευταία δέκα και βάλε χρόνια μαζί με τις τελευταίες ηχογραφήσεις του Balance καταφέρανε να φτιάξουνε έναν απίστευτα ομοιογενή δίσκο που θα μείνει κλασσικός στην αφύσικη ιστορία τους, όχι απλά επειδή ο Balance πέθανε, αλλά διότι όλο το κλίμα είναι τόσο επιβλητικό και σκοτεινό που πραγματικά σου δίνει την αίσθηση ότι γνώριζε για τον επικείμενο θάνατό του και τραγούδησε για αυτό. Όπως στο φινάλε του δίσκου. Όχι ότι περίμενα κάτι λιγότερο, πάντα για το τέλος οι Coil φυλάγανε το καλύτερο, όπως πχ τα Batwings, The Dreamer Is Still Asleep και The First Five Minutes After A Violent Death. Όμως εδώ ένιωσα μια ανατριχίλα ανόμοια με όλα τα άλλα.

Το Going Up με την οπερετική φωνή της Francois Testroy είναι βασισμένο σε ένα θέμα μιας σειράς του BBC ή κάτι τέτοιο, δεν έχει σημασία, σημασία έχει ότι είναι ίσως το πιο συγκλονιστικό και θλιβερό τραγούδι των Coil, ο Balance πέθανε, η ψυχή του ανέβηκε ψηλά και όλοι εμείς που ψάχνουμε που και που το νόημα της ζωής και του θανάτου δεν έχουμε και πολλά δεδομένα για το πρόβλημά μας. Και όμως η απάντηση ακούγεται σε αυτούς τους τελευταίους απόκοσμους ψίθυρους που κλείνουν έναν από τους καλύτερους δίσκους των Coil: “It just is.. It just is..”

Γιώργος Γoργογέτας