ΘΗΛΑΣΤΙΚΑ 13/3/2006

ΘΗΛΑΣΤΙΚΑ

Πιέρ Μερό

Υπήρξαν, υπάρχουν, και πάντοτε θα υπάρχουν, συγγραφείς που οι πένες τους μας αποκαλύπτουν μοιραίες αλήθειες, σκληρές και βίαιες, σχεδόν απάνθρωπες, μα που το κάνουν με τόσο γοητευτικό και συνάμα απροσδόκητο τρόπο, χωρίς ποτέ να γίνονται υπερβολικά μελοδραματικοί μα ούτε και αφόρητα διδακτικοί, υπάρχουν τέτοιοι συγγραφείς λοιπόν-λίγοι είναι η αλήθεια-, που η ανακάλυψη των γραπτών τους-τυχαία τις περισσότερες φορές - και ακόμα περισσότερο η άδολη απόλαυση των λεκτικών και νοητικών ακροβασιών τους, αποτελεί μια αυθύπαρκτη και αυτόφωτη ψυχοσωματική εμπειρία…

‘Κάθε τυπική οικογένεια διαθέτει υποχρεωτικά έναν αποτυχημένο’ , μ’αυτή τη πρόταση ξεκινάνε τα Θηλαστικά , το λογοτεχνικό μανιφέστο του Πιέρ Μερό , πρόταση αρκούντώς αποκαλυπτική για να μπάσει τον ανίδεο αναγνώστη στο κλίμα του βιβλίου. Τα πάντα φαίνονται να κινούνται ακροπατώντας πάνω σε αυτές τις εφτά λέξεις, πάνω σε αυτή τη μεταμοντέρνα διαπίστωση που τυλίγει τον τραγικό ήρωα του βιβλίου σαν ένας σιδερένιος κισσός, και που ο ίδιος, καθ όλη τη διάρκεια της εξιστόρησης του πολυτάραχου βίου του, δεν φαίνεται διατεθειμένος να κάνει το παραμικρό για να ξεφύγει από την αδέκαστη Μοίρα του. Ίσα, που καθώς η αφήγηση προχωράει, οι πράξεις, τα λόγια και τα έργα αυτού του αμετανόητου παρία φανερώνουν τις πραγματικές προθέσεις του.

Ο θείος- ο ήρωας του βιβλίου-αποφεύγει συνειδητά και με χαρακτηρηστική ευκολία τις συμβάσεις της μικροαστικής καθημερινότητας. Αντιμάχεται τον καθωσπρεπισμό και τα αποστειρωμένα συναισθήματα αντιτάσσοντας σε όλα αυτά το καυστικό χιούμορ, την παιγνιώδη –με πολλές φορές ολέθρια αποτελέσματα- συμπεριφορά του, μα πάνω και πέρα απ όλα-και αυτό είναι τελικά που τον σώζει από το ζόφο και την απόγνωση – τον ανελέητο αυτοσαρκασμό και βεβαίως βεβαίως την άκρατη, μα τόσο λυτρωτική οινοποσία του. Ένας συνδυασμός που άλλοτε συνοδεύεται από ακατάπαυστα γέλια και άλλοτε από λυγμούς και χαροκαμένα αγκαλιάσματα, ένας φαύλος κύκλος δηλαδή, ένας ατελείωτος κλαυσίγελος.

Άκρατος σεξουαλισμός, λιποψυχία, ανούσιοι ψυχαναλυτικοί όροι, νευρώσεις, έρημα μπαρ, ηλικιωμένες πόρνες, παστίς, αποτυχημένες προσπάθειες συναινετικής δέσμευσης, παράλογη αισιοδοξία, απουσία οικογενειακής θαλπωρής, ωριμότητα αντιστρόφως ανάλογη με τα χρόνια του ήρωα, έρωτας και προδοσία…τα πάντα κινούνται σε ένα πλαίσιο εθελούσιας παραίτησης, λυτρωτικής όμως, πάντα σύμφωνα με τα δεδομένα του θείου.

Ο Μερό με την αιχμηρή, γεμάτη στιλιστικές ακροβασίες γλώσσα του και τον αντικομφορμιστή, μα τόσο γοητευτικό ήρωα του, κατευθείαν απόγονο των γάλλων μποέμ του 18^ου αιώνα, μας προσφέρει ένα μυθιστόρημα -καθρέφτη μιας κοινωνικής πραγματικότητας που όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχει δίπλα μας, αλλά που λίγοι την αποδεχόμαστε και ακόμα λιγότεροι την έχουμε βιώσει.. Μια λοξή ματιά πάνω στην σύγχρονη αστική πραγματικότητα, με τους εξαντλητικούς ρυθμούς, την απουσία κινήτρων και την αέναη αναζήτηση της «πρώτης ύλης» αυτού του κόσμου:της Αγάπης.

Κυριάκος Γιαλένιος