 |
|
|
|
BALLAD OF THE BROKEN SEAS
|
Ο Mark (ex-Screaming Trees) και η Isobel (ex-Belle Sebastian) είναι μάλλον το ζευγάρι της χρονιάς. Εεεε...συγνώμη η συνεργασία της χρονιάς ήθελα να πώ, για την ώρα τουλάχιστον.
«Έλα Isobel, σου επισυνάπτω το στιχάκι μαζί με το ρίφ για το “DeusIbiest.”
Κάπως έτσι υποψιάζομαι ότι ηχογραφήθηκε και διαμορφώθηκε το “Ballad of the broken seas”, από απόσταση και με την αμέριστη βοήθεια του διαδικτύου. Ύστερα από πρόσκληση της Isobel για συνεργασία, οι δύο τραγουδοποιοί βρέθηκαν και τα κανόνισαν επί Ευρωπαϊκού εδάφους. Από’ κεί και ύστερα το λόγο είχε η τεχνολογία.
Αυτό ίσως να είναι και ένα παράδειγμα επιροής της τεχνολογίας στους καλλιτέχνες τον αιώνα που διανύουμε. Αν κρίνουμε από αυτή και άλλες δουλειές που έχουν ηχογραφηθεί με παρόμοιο τρόπο η επιροή αυτή κρίνεται μάλλον θετική αφού οι γεωγραφικές αποστάσεις μεταξύ των μουσικών μηδενίζονται, ενώ επίσης δεν απαιτείται από τα μέλη μιας μπάντας να πράττουν αυτό το καθημερινό ‘πρόσωπο με πρόσωπο’ αλησβερήσι απόψεων και μουσικών ιδεών που μπορεί να προκαλέσει σταδιακή φθορά.
Για να επανέλθουμε, αυτό που αναδύεται από το δίσκο είναι η ομορφιά της σύμπραξης δύο διαφορετικών κόσμων ή καλύτερα δύο διαφορετικών φωνών.
Η μια βαριά, επιβλητική, μεγχολική, να ‘αχνίζει’ καπνό και ουίσκι, αναδύοντας μια ζεστασιά με ένα μοναδικό τρόπο.
Η άλλη εύθραυστη, διακριτική (έως ‘γατήσια’) ζεστή από μια άλλη αφετηρία και με ιδιόμορφη γοητεία.
Κοινό σημείο αναφοράς παραμένει όμως αυτό που πολύ εύκολα θα αποκαλούσαμε συναίσθημα. Και αυτό ακριβώς είναι το στοιχείο που ξεπροβάλλει έντονα από το δίσκο, η ανάγκη του να βιώσεις κάποιο συναίσθημα ή να ενισχύσεις κάποιο άλλο, μέχρι να ικαναποιήσεις μια αναπόφευκτη και απροσδιόριστη εσωτερική ανάγκη. Μέχρι να νιώσεις ότι η διαδικασία έχει ολοκληρωθεί με επιτυχία, χωρίς να ξέρεις αν έχεις βγεί αλώβητος ή όχι απ’αυτή.
Όσοι γνωρίζετε το Lanegan από τις μέχρι τώρα προσωπικές του δουλειές, ήρθε η ώρα να τρίψετε τα χέρια σας από την αγωνία λίγο πριν εισάγετε το δισκάκι στο μουσικό παίχτορα. Σίγουρα θα πάρετε τη απόλαυση που ψάχνατε εδώ και καιρό (ίσως από το “Field songs”) και σε πολλές περιπτώσεις γιατί όχι να οδηγηθείτε και σε μουσικό παραλήρημα, που το ίδιο φυσικά ισχύει και για την Isobel.
Χωρίς αμφιβολία ο δίσκος απέχει παρασάγγας από το να χαρακτηριστεί σπουδαίος, σίγουρα όμως θ’αφήσει το στίγμα του για τη χρονιά που διανύουμε μέσα από τις ικανότητες ή καλύτερα το χάρισμα δύο ανθρώπων, που ξέρουν να σε κάνουν να κοιτάζεις τα πράγματα με λίγη περισσότερη ευαισθησία. Δύο τραγουδοποιοί που έχουν κάνει ‘παλιά τους τέχνη κόσκινο’ την πρόκληση λυρισμού και την έκλιση ενέργειας.
...Και πέρασαν αυτοί καλά και’μείς καλύτερα...
Χάρης Αποστολόπουλος
Atraktos.Net |
Foreign Office
