Echo and the Bunnymen 11/3/2006 Principal Club Theater, Θεσσαλονίκη 16/3/2006

Το γεγονός ότι την ίδια μέρα πραγματοποιούνταν τρεις συναυλίες στη Θεσσαλονίκη δε με έκανε ιδιαίτερα αισιόδοξο. Να όμως που διαψεύσθηκα ,και πολύ χαίρομαι για αυτό. Μακάρι για τέτοια θέματα να πέφτω συνέχεια έξω! Σε ένα αρκετά γεμάτο λοιπόν Principal –που σημειωτέον είναι ένας από τους πιο… “συναυλιακούς” συναυλιακούς χώρους της πόλης-επέστρεψαν ύστερα από περίπου έξι χρόνια οι Echo and The Bunnymen στη Θεσσαλονίκη.

Ηλικίες; Απλά θα αρκεστώ να πω πώς δεν υπήρχαν και πολλά μαλλιά στο χώρο και αν υπήρχαν, είχαν μία ανοιχτόχρωμη απόχρωση! ΟΚ, μπορεί να υπερβάλλω λίγο αλλά όπως ήταν αναμενόμενο δεν είδαμε και πολύ νεαρόκοσμο το Σάββατο.

Άλλωστε οι τέσσερις δίσκοι που έχουν κυκλοφορήσει από την επανένωσή τους το 1997 ,αν και στέκονται σε ικανοποιητικό επίπεδο, δεν έχουν κάνει κάποιο μεγάλο hit-άντε με το ζόρι εκτός του “It’s Alright”-που θα τους περάσει σε νέες γενιές.

Το ζέσταμα της βραδιάς ανέλαβαν οι Sugarmate ,από τους οποίους άκουσα τρία τραγούδια στην αρχή προτού πιαστώ για αρκετή ώρα σε μία ενδιαφέρουσα συζήτηση με ένα φίλο. Πάντως πρέπει να σημειώσω ότι έχω πραγματικά πολύ καιρό να δω ένα support group που θα προκαλέσει το ενδιαφέρον μου. Τελευταία φορά πρέπει να ήταν τα παιδιά που είχαν παίξει μαζί με τους Franz Frdinand στην Αθήνα, αν δε μου ξεφεύγει κάποια άλλη συναυλία.

Το ξεκίνημα της εμφάνισης των Echo μας πήγε κατευθείαν πίσω και στο δικό τους ξεκίνημα πριν από 25 και βάλε χρόνια .Ήταν το “Going Up” από το “Crocodiles” και η βραδιά προμηνύονταν πολύ καλή. Ο ήχος άψογος , ο McCulloch σα να μη πέρασε μέρα από πάνω του – στιλάτος και star χωρίς να χρειάζεται να το φωνάζει, η μπάντα από πίσω του να τον στηρίζει τέλεια (όταν υπάρχει ένας Will Sergeant δίπλα σου αν μπορείς κάνε και αλλιώς!).

Το set τους διήρκησε πάνω από μιάμιση ώρα και ουσιαστικά ήταν μία απολαυστική ανασκόπηση της πορείας τους. Από τα “Rescue”, “Villiers Terrace” ,“Ocean Rain”, “The Cutter”, “The Killing Moon” , “Lips Like Sugar” των 80s, στo “Nothing Lasts Forever”(προσωπικό αγαπημένο που δεν περίμενα ν ακούσω!)των 90s και τα “Stormy Weather” , “In The Margins” των 00s.

Το κοινό σίγουρα δεν ήταν και από τα πιο ενθουσιώδη που έχω δει σε live αλλά ως γνωστόν τα τραγούδια των Echo δεν είναι τα sing-along anthems που ευνοούν τέτοιες εκδηλώσεις από τη μεριά του κόσμου.

Αυτό που σίγουρα όμως χαροποίησε τον κόσμο που πήγε να τους δει , ήταν ότι η συναυλία του Σαββάτου δεν ήταν σε καμία περίπτωση προώθηση του τελευταίου τους “Siberia”. Δείγμα, δίχως άλλο, σεβασμού στους fans τους αλλά και στους εαυτούς τους, μιας και εμμέσως πλην σαφώς αναγνώρισαν το ηλίου φαεινότερο! Ότι δηλαδή η δυνατή και συγκλονιστική τους περίοδος τελείωσε το 1987 και γι αυτό το λόγο κατέλαβε τα 3/4 της εμφάνισής τους .

Από την κυκλοφορία του “Evergreen” και έπειτα έχουμε να κάνουμε με μία αρκετά διαφορετική μπάντα που μπορεί βέβαια να διατηρεί την different class που τη διακρίνει (αυτό έλειπε) αλλά απλά μας δίνει μερικά ωραία (ανάμεσά τους και μερικά εξαιρετικά –βλ. πχ.“Rust”) μελωδικά τραγούδια. Βέβαια τα “απλά καλά” τραγούδια των Bunnymen θα μπορούσαν να θεωρηθούν…σταθμός στην καριέρα πολλών αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Στα άξια αναφοράς και ο φόρος τιμής που απέδωσαν στους ήρωες τους - Lou Reed, Doors ,Wilson Pickett ανάμεσα τους -σε ένα εμβόλιμο medley προς το τέλος, ενσωματωμένο στο “Nothing Lasts Forever”.

Παρόν και το θεσσαλονικιώτικο fan club της Liverpool, τα περισσότερα μέλη του οποίου περίμεναν πως και πως αυτή τη βραδιά! Το πανό που κρέμασαν τα παιδιά στο χώρο “ανάγκασαν” τον Ian να δώσει εντολή να πέσουν τα φώτα πάνω σε αυτό ενώ και το κασκόλ με το οποίο τον βλέπετε στην φωτό να τραγουδάει δικιά τους “δουλειά” είναι!

Συμπέρασμα; 28 χρόνια μετά το σχηματισμό τους οι Echo and the Bunnymen στέκονται , έστω και στο περιθώριο της μουσικής επικαιρότητας, με αξιοπρέπεια ,κυκλοφορούν συμπαθητικούς δίσκους και δίνουν πολύ δυνατές συναυλίες, οι οποίες και δικαιολογούν το λόγο ύπαρξης τους μέχρι τις μέρες μας.

Υπόδειγμα για μένα συγκροτήματος που ξέρει που βρίσκετα ,δεν ξεφτιλίζεται και μας υπενθυμίζει που και που τι πάει να πει “μεγάλο group”.

Photos: Δημήτρης Ρώμας

Βασίλης Σίντος