THE FALL 11/3/2006 Αποθήκη, Μύλος 23/3/2006

Αλήθεια πως γίνεται να διατηρείς μια μπάντα τριάντα και βάλε χρόνια και ο κόσμος να μην σε έχει βαρεθεί καθόλου? Πολύ απλό, την ανανεώνεις συνεχώς προσλαμβάνοντας και απολύοντας συνεχώς μέλη και φροντίζεις να είσαι ένας απόλυτα ιδιαίτερος και εκκεντρικός performer.

Οι Fall λοιπόν με την 2006 σύνθεσή τους είναι μια μπάντα δυναμίτης, όσοι βρεθήκαμε στην Αποθήκη του Μύλου το καταλάβαμε, γκάζια και ένταση στο τέρμα, αυθεντική ροκ ενέργεια και φυσικά ένας αυθεντικός ροκ μπροστάρης (front man αγγλιστί). Ο Mark E. Smith είναι βέβαια μεγάλη ιστορία και ο πραγματικός λόγος που οι Fall είναι μόνο ο ίδιος είναι ότι σιγά μην αντέχει κανείς για πολύ καιρό μαζί του.

Για τα ελληνικά δεδομένα βέβαια είναι μια συνηθισμένη εικόνα, μπείτε ένα μεσημεράκι σε ένα τσιπουράδικο και θα δείτε μέσα δεκάδες Mark E. Smith. Ακριβώς αυτό ήταν η σκηνική του παρουσία. Τσιπουράς γερο-μπάρμπας. Και όταν δεν είχε με τι να ασχοληθεί πείραζε τους ενισχυτές, έβγαζε μικρόφωνα, έπαιζε πλήκτραή σκεφτότανε που βρίσκεται και πως βρέθηκε στην Ελλάδα. Νόμιζα κάποιες στιγμές ότι έβλεπα ζωντανά κάποιο σκετσάκι του αγαπημένου μου Benny Hill. Είχε γέλιο, δε μπορώ να πώ, ήταν ξεκάρφωτος με την υπόλοιπη καλοδεμένη μπάντα, έχει όμως ο μπαγάσας χαρακτηριστική φωνή και παρόλη την –τεράστια- κωμικότητα του έχει και χαρακτηριστικότατο τρόπο ερμηνείας που εντέλει αποτελεί και την όλη ταυτότητα των Fall.

Encore δεν υπήρξε διότι ούτε καν ζητήθηκε, μάλλον μας διασκέδασε αρκετά ο Mark και αισθανθήκαμε γεμάτοι και πλήρεις. Κάτι σαν stand up comedy με ροκ υπόκρουση και συνοδεία. Και μπράβο στην μπάντα του. Διότι αν πχ ήταν κανενας άλλος μπασίστας σίγουρα θα του έφερνε το μπάσο στο κεφάλι όταν έβγαζε την παραμόρφωση και πείραζε τον ήχο του. Αλλά Mark είναι αυτός, τι να τον κάνεις;

Γιώργος Γoργογέτας