BARRY ADAMSON 14/04/2006 Αποθήκη, Μύλος, Θεσσαλονίκη 20/4/2006

Έχασες αυτή τη συναυλία; Που να σε Barry…

Για να μην ήσουν στo live του Barry Adamson την Παρασκευή 14 Απριλίου 2006 στην Αποθήκη του Μύλου πρέπει να συμβαίνουν δύο τινά: ή να μη σε ενδιέφερε -οπότε δεκτό-, ή να είσαι κάτω από 25 χρονών -οπότε δεκτό, αλλά πρόβλημα. Αν ανήκεις στη δεύτερη κατηγορία, μάλλον δε γνωρίζεις τι εστί Barry Adamson. Αλλά πώς να γνωρίζεις;…

Ας υποθέσουμε ότι διαβάζεις τα ελληνικά περιοδικά που διαβάζω κι εγώ: το Atraktos.net δεν έχει γράψει ποτέ κάτι για τον καλλιτέχνη από το Manchester, εκτός από κάτι δελτία τύπου. Το Mic.gr στις βιογραφίες έχει απλώς μια φωτογραφία του και μια δισκοκριτική για έναν δυσεύρετο δίσκο του, συνεργασία με τους Pansonic. Το Avopolis.gr έχει μια συνέντευξη (ανήμερα της συναυλίας) και δύο δισκοκριτικές, μια «ψυχρή» του 2002 και μια «θερμή» του 1999 (αλλά τότε εσύ μάλλον το μοναδικό Barry που ήξερες ήταν ο Barry White, αλλά κι αυτός από το τραγούδι των Fun Lovin’ Criminals). Το Sonik από την άλλη, στα τεύχη Μαρτίου και Απριλίου, αφιέρωσε δυο τετριμμένες αράδες. Το Soul , τέλος, είχε μια καλή συνέντευξη του καλλιτέχνη, αλλά κυκλοφόρησε ανήμερα της συναυλίας. Ε, δε νομίζω να πρόλαβε να σε επηρέασε…

Δε θα μπω στη διαδικασία να σου μάθω το παρελθόν του Barry Adamson . Ούτε κι εγώ! Θα το βρεις καλά εξιστορημένο στο διαφημιστικό περιοδικό του Μύλου ( Fanzein ). Εγώ θα σου γράψω για το παρόν του μουσικού αυτού όπως το ζήσαμε για 80 λεπτά το βράδυ της Παρασκευής. Για το γεγονός πως από εκεί που δεν τραγουδούσε ποτέ, έχει εξελιχθεί σε δεινό performer. Είναι αξιοθαύμαστη η ικανότητά του να μετατρέπεται από soulman σε jazz ντίβα (!!!), μετά σε Dylan (σε ένα από τα νέα του κομμάτια) και προς το τέλος σε hip hoper αλά Ice T! Όταν δε έπιανε το μπάσο στα χέρια του, η συναυλία εξελισσόταν σε πάρτι και ένιωθες για ποιο λόγο οι Magazine ήταν από τα πιο σημαντικά σχήματα της αυθεντικής post punk περιόδου. Ενώ όταν έπαιζε με τη φυσαρμόνικά ή την τρομπέτα, καταλάβαινες γιατί έχει γίνει περιζήτητος στον τομέα των soundtrack.

Ο καλός performer, όμως, είναι αυτός που δεν είναι νάρκισσος. Ο Barry Adamson γνωρίζει πως για να λειτουργήσει μια συναυλία πρέπει να στηρίζεται και σε μια καλή μπάντα. Γι αυτό φρόντισε να μας φέρει μερικούς από τους καλύτερους, όπως ο James Johnston (Gallon Drunk, υπεύθυνος για μερικές από τις ωραιότερες συναυλίες που έχω δει), ο τυπάς στο hammond organ που έδινε ρέστα, ο καλός drummer. Μοναδική παραφωνία ο τύπος στα πλήκτρα και το laptop. Αυτό, γιατί ήταν υπεύθυνος για να ενεργοποιεί τα προηχογραφημένα πνευστά. Δεν έχω πρόβλημα στο να τροποποιείται η studio εκτέλεση του τραγουδιού και ζωντανά να ενορχηστρώνεται διαφορετικά. Δε θέλω, όμως, να ακούω από laptop τόσο ιδιαίτερα μουσικά όργανα, όπως τα σαξόφωνα και οι τρομπέτες.

Ο Adamson μας ερμήνευσε κομμάτια από το επερχόμενο άλμπουμ του και κάποια παλιά γνωστά κι αγαπημένα. Ο κόσμος –που ήταν ικανοποιητικός σε προσέλευση- τα αγκάλιασε όλα και διψούσε για επιπλέον χρόνο στο σετ. Στο δεύτερο encore ο ξεχωριστός αυτός καλλιτέχνης έβγαλε επιτέλους τα μαύρα γυαλιά που φορούσε καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας, συμβολίζοντας με αυτόν τον τρόπο πως η παράσταση τελείωσε. Προσεγμένος και μετρημένος σε όλη του τη συμπεριφορά! Μπράβο του, που να το Barry…

Κώστας Παπασπυρόπουλος