DESERT OCEANS LANTERNA JEMEZ MOUNTAIN 8/5/2006

Τα εξώφυλλα των δίσκων των Αμερικανών Lanterna πάντα προσδιόριζαν τον «μυστηριώδη οπτικό περίγυρο» της σπουδαίας μουσικής τους. Σαν ο σύγχρονος Ηρόδοτος να μας μεταφέρει σε μέρη μακρινά και αλλότρια, σε μέρη ανέπαφα ή, άγνωστα από ποιους, κατεστραμμένα.

Η λέξη τοπίο ταιριάζει απόλυτα με τη μουσική των Lanterna, άσχετα με το ότι παράγουν ηχητικό υλικό. Μέσα από την ανεξάντλητη δύναμη της σκέψης, του πασπαρτού που ο καθένας και η καθεμιά σας κουβαλά και που μπορεί να ανοίγει συνεχόμενα πόρτες συνειρμών, οι ήχοι των Lanterna έχουν αυτό το «ξεκλειδωτικό» στοιχείο. Σπάνια μπορεί να σε απογειώσουν, δεν έχουν τέτοια δύναμη, αλλά σαν μια περιστρεφόμενη εντοιχισμένη πόρτα σε ένα μοντέρνο σπίτι μιας Αλίκης στην παγκοσμιοποιημένη χώρα των θαυμάτων, μπορούν να σε «πετάνε» από εδώ και από εκεί. Και τότε αρχίζεις και νιώθεις σαν τον μικρό πρίγκηπα που άφοβα θα πηδήξει στον επερχόμενο μετεωρίτη για να γνωρίσει κι άλλον άγνωστο πλανήτη.

Η νέα εταιρεία λέγεται JEMEZ MOUNTAIN, παρακλάδι της Badman, ώστε ένα δυνατό φυσικό στοιχείο, σαν το βουνό, να στεγάσει πια τους Lanterna.

Με μια ασυνήθιστη συχνότητα, ξαναβγάζουν μέσα σε λιγότερα από 2 χρόνια και άλλο δίσκο, τον 5^ο τους νομίζω μεγάλο και εξίσου σπουδαίο, σαν ανεξάντλητο ανανεώσιμο φυσικό πόρο. Από το εξωτικά άγνωστο Ιλινόις, ο εκ Νέας Υόρκης ορμώμενος Henry Frayne, εκ νέου εφορμά, συνθέτοντας σβώλους μιας καλά δουλεμένης λάσπης, ώστε γήινα και κάθυγρα, να δημιουργήσει καλά σμιλεμένα έργα. Η κιθάρα του έντονα παρούσα, με αυτόν τον μοναδικό έκο πολύ-επίπεδο τρόπο, όπου το άρπισμα της κιθάρας γίνεται κίνηση σε ράγες. Και τα έμβολα της μελωδίας ως alter-ego ενός injection για να σε κουβαλήσουν με το όχημα που πρώτη θέση διάλεξες. Μόνος ή με παρέα, όπως και να ταξιδεύεις με τους Lanterna, είσαι στα καλύτερα. Σαν να μπορούσες να ακολουθούσες όλους τους «εξαίρετης φυσικής ομορφιάς» δρόμους που οι χάρτες της Michelin προτείνουν.

Και τότε τα στοιχεία της φύσης θα εμφανιστούν μπροστά σου, σαν τα νέα tracks του καινούριου δίσκου. Η ομίχλη απλώνεται σε ένα επαναλαμβανόμενο μινιμαλιστικό τέμπο στο κομμάτι fog. Και τότε αιθέρια τραμπαλίζεσαι στις λεωφόρους της 48^ης και 8^ης οδού, στο κομμάτι 48^thand 8^th, μια ιδιαίτερα χαλαρωτική σύνθεση, ίσως λίγο περισσότερο από τα συνήθη γούστα μου. Και ίσως εδώ να είναι και η μόνη μου επιφύλαξη…..για να βγάλω κάρτα απεριορίστων διαδρομών και ακροάσεων, ανεβαίνοντας στο καινούριο όχημα των Lanterna. Αναρωτιέμαι πόσο θα χρησιμοποιήσω αυτά τα χαλαρωτικά στοιχεία, όχι μόνο αυτού του 7λεπτου και πλέον κομματιού, αλλά και αποσπάσματα από 1-2 ακόμη.

Το ξεκίνημα είναι επικό με το Luninous, καλπασμός ενός αξιοπρεπή καβαλάρη με ένα πλακάτ «lanterna, φτώχεια και φιλότιμο». Μου αρέσει όταν η μελωδία επιταχύνεται μαζί με το παίξιμο της κιθάρας του Frayne, που τα δάκτυλα σερφάρουν πάνω στα τάστα, όπως πολύ εύστοχα συμβαίνει στο surf. Μου αρέσουν τα πιτσικάτα κόλπα στην κιθάρα όταν θα πάμε παρέα στις όχθες του ποταμού των μουσικών ιδεών τους στο riverside, όπου παρηχήσεις ομοειδών ήχων, δίνουν την αίσθηση της ροής, σαν να το νερό που κουβαλά προς το υδρογραφικό γνωστό, αλλά μυθιστορηματικό άγνωστο, ένα ανυπεράσπιστο φύλλο, απομεινάρι δρυός, λίγο πριν τα καινούρια φύλλα ξεπεταχτούν. Μια δυο στιγμές στο cross county που αντιλαμβάνεσαι μια πιο blues στροφή σαν τον Knopfler να σκέφτεται, ή και λίγο τζαζ ύφος (έτσι κι αλλιώς η τζαζ είτε πειραματιζόμενη είτε στοχοθετημένα σκεπτόμενη διεύρυνε τα όρια, εμβολίζοντας τα όποια στεγανά πλαίσια) είναι στοιχεία που προσέχεις.

Οι Lanterna είναι από τα συγκροτήματα που επικαλείσαι όταν θέλεις να αναφερθείς στο instrumental ροκ (θυμηθείτε ένα παλαιότερο review για όποια σχέση των Lanterna με το post κάνοντας κλικ εδώ) αλλά δεν μπορείς να μην σημειώσεις που στον καινούριο δίσκο ακούμε και τη χροιά της φωνής του Henry Frayne. Όχι βέβαια δεν τραγουδά, προτιμά αυτό το απόμακρο εκφραστικό α-στιχο ά-λογο μουρμουρητό, ένα μμμμ συνεπαρμένο από τη μελωδία. Σαν έναν που από περιέργεια Μεγάλη Εβδομάδα πάει στην εκκλησία, και ακούγοντας το αι γενεαίαι πάσαι του Επιταφίου σιγομουρμουρίζει με κλειστά χείλη. Στο Hope αυτό γίνεται με συναισθηματική φόρτιση, στο venture όμως είναι πιο εκφραστικό για τα εώς τώρα δεδομένα των Lanterna, δίνοντας και έναν χαρακτήρα…alternative και ραδιοφωνικά αποδεκτού ακόμη και στην κομπιουτερίστικα οργανωμένη ροή του κάθε ελληνικού ροκ σταθμού. (κάλλιστα θα μπορούσες να βάλεις φίλε προγραμματιστή του όποιου ραδιοφώνου μετά nada surf, πιο πριν να θυμηθείς τους church και θα προσφέρεις έτσι ένα δεκάλεπτο που δεν θα αλλάξουμε τη βελόνα).

Για πρώτη φορά λοιπόν οι Lanterna οικειοποιούνται τη λέξη desert ονομάζοντας το νέο τους δίσκο desert oceans. Εκεί με ένα βαθυσκάφος που παράτησε στην βαθυσφαίρα ο Smog-Callahan μας πάνε στα άπατα, στην άβυσσο χωρίς φακό, εκεί που οι κυματισμοί της σκέψης μπορούνε να σε πνίξουν, αν αρχίζεις να αναπολείς και ντύνεσαι με μια μελαγχολική στολή δύτη. Τελικά δεν χαλαρώνεις, άσε τα new age δεν περνάνε εδώ. Θα τη βγάλω την κάρτα απεριορίστων διαδρομών και ακροάσεων, και ας μη με συμφέρει, απλά θα ακούω το summer break και έωλα θα κτίζω όνειρα ότι στις διακοπές μπορείς να ξεφύγεις και να αφοσιωθείς σε αυτούς που αγαπάς. Και μετά η μανιβέλα και πάλι ας γυρίσει και ο δίσκος των Lanterna μαζί.

Κυριάκος Σκορδάς