ΛΟΥΔΙΑΣ Μια συνέντευξη... ποταμός!!! 19/12/2000

Αν και το βιογραφικό των Λουδίας αναφέρει ότι είναι ένα νέο συγκρότημα από τη Θεσσαλονίκη, εντούτοις, η δημιουργία του τοποθετείται στα 1993, με την τελική μορφή να διαμορφώνεται στα 1998. Παρ´ όλα αυτά, μόλις στις αρχές του 2000 εδέησα να τους γνωρίσω, σε ένα live που έδωσαν στα Πανεπιστήμια, στη Θεσσαλονίκη. Εκεί, συνάντησα ένα συγκρότημα με πολύ καλή τεχνική κατάρτιση, που ήξερε από μουσική, με αυξημένη την αίσθηση του χιούμορ, που έκανε όλους τους παρευρισκόμενους να χορεύουν και να περνάνε καλά με τη μουσική του. Αυτή η εμπειρία που είχα τότε, η πρόσφατη κυκλοφορία του πρώτου τους άλμπουμ (το οποίο σας έχει παρουσιάσει το Atraktos.Net), καθώς και μια ακόμη εμφάνισή τους (την Παρασκευή 1 Δεκεμβρίου στο DIZZY DOLLS), με οδήγησαν στην απόφαση να έχω μια συνομιλία με τον Στέφανο Χρυσάκη, τον μπασίστα του συγκροτήματος.

«Σε ευχαριστούμε γι αυτά που λες, αλλά δεν νομίζω ότι έχουμε κάποια ιδιαίτερη τεχνική κατάρτιση στο παίξιμό μας», μου επισήμανε όταν του είπα τις εντυπώσεις μου από τις εμφάνισεις τους. Κι όμως, οι Λουδίας υπερέχουν στο παίξιμο από πολλά άλλα ελληνικά συγκροτήματα: «Εάν το θέτεις έτσι, σίγουρα υπάρχουν μπάντες από τις οποίες παίζουμε καλύτερα», είπε μετριόφρωνα. Ο τόσο καλός τρόπος με τον οποίο παίζουν τα τραγούδια τους, σε αποπροσανατολίζει από το να σκεφτείς ότι ο ήχος τους δεν είναι καθόλου προοδευτικός, το αντίθετο μάλλον, μας γυρίζει αρκετές δεκαετίες πίσω: «Ποτέ δεν είπαμε ότι κάνουμε κάτι πρωτότυπο, ούτε στιχουργικά, ούτε μουσικά. Οι στίχοι μας είναι απλοί, καθημερινοί και σπανίως υπάρχει κάποιος προβληματισμός σε αυτούς. Από την άλλη, η μουσική μας είναι παλιά, γιατί αυτήν αγαπάμε και επιπλέον είναι και πιο εύκολη να την παίξεις! Δεν υπάρχει πια πρωτοτυπία στη μουσική. Ό,τι ήταν να παιχτεί έχει παιχτεί εδώ και 20 χρόνια. Απλά τώρα γίνεται μια ανακύκλωση ήχων. Πρωτότυπος είναι μόνο ο τρόπος με τον οποίο θα σερβίρεις τη μουσική σου».

Ωραία η τελευταία αυτή κουβέντα του Στέφανου, αλλά τότε ποιος είναι ο πρωτότυπος τρόπος με τον οποίο αυτοί σερβίρουν τη μουσική τους; «Το γέλιο και το κέφι που προσφέρουμε σε αυτούς που μας ακούνε». Μήπως όμως έτσι θεωρηθούν ως ένα ακόμα συγκρότημα, όπως οι ΤΣΟΠΑΝΑ RAVE, ή τα Ημισκούμπρια, τα οποία οι περισσότεροι τα ακούνε κυρίως για να γελάσουν; «Αν είναι να μας πουν ΤΣΟΠΑΝΑ RAVE δεν με πειράζει καθόλου, γιατί μου αρέσουν πάρα πολύ. Όμως, νομίζω ότι διαφέρουμε αρκετά και από τους δύο». Δεν τον πειράζει το γεγονός να ακούει κάποιος τα τραγούδια τους μόνο για να γελάει: «Αν είναι να έρχεται να μας βλέπει μόνο γι αυτό, να έρθει. Εμάς στόχος μας δεν ήταν να βγάλουμε τον δίσκο για να πουλήσουμε και να βγάλουμε χρήματα. Στόχος ήταν μέσω του δίσκου να μας γνωρίσει περισσότερος κόσμος, ώστε να έρχεται στις συναυλίες μας. Εμάς μας αρέσει να παίζουμε ζωντανά και το καλύτερο είναι όταν αυτό γίνεται μπροστά σε πολύ κόσμο».

Οι Λουδίας δεν είχαν πρόβλημα με τις εταιρίες δίσκων. Σε μια απευθύνθηκαν, σε αυτήν κυκλοφόρησαν και τον δίσκο: τη LEGEND. Είναι ευχαριστημένοι από την επιλογή τους; «Με την εταιρία δεν είχαμε κανένα πρόβλημα. Η παραγωγή έγινε εξ ολοκλήρου από εμάς, χωρίς να έχουμε καμιά παρέμβαση. Και το κυριότερο είναι το ότι σπρώχνει το προϊόν της και δεν το αφήνει στη μοίρα του». Ο Στέφανος μου λέει μάλιστα, ότι αν και η εταιρία ήθελε συμβόλαιο 3 δίσκους σε 3 χρόνια, αυτοί επέλεξαν να βγάλουν 2 δίσκους στην ίδια χρονική περίοδο. Είναι όμως ευχαριστημένοι με το τελικό αποτέλεσμα, ή θα έκαναν κάποιες αλλαγές; «Κατά το μεγαλύτερο ποσοστό είμαστε πολύ ευχαριστημένοι. Απλά, ίσως να κάναμε κάποιες αλλαγές στην παραγωγή, τις οποίες θα είχαμε προλάβει, αν είχαμε λίγο περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μας».

Άραγε, τι μπορεί να περιμένει ο κόσμος στα live τους; «Να χορέψει και να περάσει καλά», μου απαντάει, αλλά αυτό δεν λείπει ποτέ απο τις συναυλίες τους. Από τη μουσική πλευρά, όμως, τί γίνεται; Οι Λουδίας έχουν ηχογραφήσει τα τραγούδια τους με μια πλειάδα από μουσικά όργανα. Πως τα αντικαθιστούν ζωντανά, ενώ είναι μόνο τέσσερις; «Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Τα τραγούδια αυτά τα έχουμε παίξει τόσες πολλές φορές οι τέσσερίς μας, που ακούγονται μια χαρά στο live. Επιπλέον μας αρέσει να τα διαφοροποιούμε στο live. Την τελευταία φορά, μάλιστα, τα παίξαμε πιο αργά από ότι είναι, ενώ υπήρξαν και περίοδοι που τα παίζαμε και πιο γρήγορα. Αυτό το έχουν κάνει και οι Metallica και έχει πετύχει απόλυτα!», μου αναφέρει με έντονα χιουμοριστική διάθεση.

Λίγο πριν αποχωρήσουμε από το ζεστό καφέ-μπαρ που τα λέγαμε, του ζήτησα να μου αναφέρει μερικά από τα συγκροτήματα που αγάπησε: «Μέχρι τα 17 μου δεν ήξερα ότι υπάρχουν και άλλα συγκροτήματα, εκτός από τους Iron Maiden!», αναφέρει σχεδόν αυτοσαρκαστικά. Μετά ανακάλυψα και τους Purple, και τους Zeppelin, και τους Sabbath και τα κέλτικα. Φυσικά, ακούω τώρα πια και καινούρια πράγματα, αλλά πάντα θα αγαπώ τα παλιά». Στον επόμενο δίσκο τους θα του άρεσε να μπουν και πιο σύγχρονοι ήχοι; «Θα μου άρεσε, αλλά δεν θα ήταν Λουδίας!», απάντησε και με αποστόμωσε, αναγκάζοντάς με να κλείσω εκεί την συνομιλία μας...

Κώστας Παπασπυρόπουλος