ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ "Έχουμε βάλει τις τρίτες γνώμες στη ζωή μας..." 27/2/2001

Το 2000 ήταν ίσως μια από τις σημαντικότερες χρονιές στην καριέρα των Διάφανων Κρίνων. Η ίδρυση της δικής τους εταιρίας, η κυκλοφορία δύο δουλειών τους μέσα από αυτήν, αλλά και η έναρξη μιας ακόμα περιοδείας τους στη χώρα, δείχνουν ότι αυτή η χρονιά ήταν μια άκρως παραγωγική περίοδος γι αυτούς.

Χαρακτηριστικό όλων αυτών των κινήσεών τους, το ρίσκο. Η σύσταση της This Is My Voice Records συνιστά μια κίνηση που δεν γίνεται εύκολα από συγκροτήματα που έχουν πολλές προτάσεις από μεγάλες δισκογραφικές εταιρίες. Ήταν μια βουτιά σε έναν κόσμο άγνωστο για τα μέλη του συγκροτήματος. Από την μόνιμη ασχολία τους, τη μουσική, έπρεπε να μετατοπίσουν την προσοχή τους σε θέματα με τα οποία δεν είχαν ασχοληθεί ποτέ ξανά και τα οποία θα μπορούσαν να αποδειχθούν ανασταλτικοί παράγοντες για την εξέλιξη της καριέρας τους. Παρόλα αυτά συνέχισαν.

Και συνέχισαν παίρνοντας ένα ακόμη ρίσκο. Την συνεργασία με τον Coti K για την παραγωγή του ep τους. Έναν άνθρωπο προερχόμενο από διαφορετικό χώρο από αυτούς, ο οποίος θα μπορούσε με τις επεμβάσεις του να αλλάξει ολοκληρωτικά το μουσικό πρόσωπο των Κρίνων.

*2*"Ο ίδιος ήθελε να επέμβει πολύ περισσότερο από αυτό που τελικά επενέβη", λένε γελώντας οι ίδιοι σε μια συνάντηση που είχαμε πριν λίγο καιρό εδώ στη Θεσσαλονίκη. "Αυτό που έκανε ουσιαστικά ήταν ένα χαΐδεμα, ένα πολύ μικρό ποσοστό από αυτό που θα ήθελε να κάνει πραγματικά". Δηλαδή, μάλλον τα Κρίνα εδώ μετρίασαν κάπως το ρίσκο: "Ίσως θα έπρεπε να τον είχαμε αφήσει τελείως μόνο του. Αλλά νομίζω δεν ήμασταν έτοιμοι, σαν χαρακτήρες, να αφήσουμε την απόλυτη παρέμβαση. Στο μέλλον μπορεί..." Και ενώ όλοι πιστεύουν ότι το ep που κυκλοφόρησε το Μάιο αποτελεί προπομπό της νέας τους τρίτης ολοκληρωμένης δουλειάς, τα Κρίνα φέρνουν το κοινό προ εκπλήξεως με την κυκλοφορία αυτής. Νέος παραγωγός, διαφορετικός ήχος, διαφορετική αντίληψη. "Αν πρόσεξες όμως το EP έχει κομμάτια που το καθιστούν αυτόματα αυτόνομη δουλειά. Αυτό λέει και η λέξη EP. Αν ήταν θα είχαμε βγάλει κάποιο single προπομπό, με κάποιο χαρακτηριστικό απόσπασμα από την κύρια δουλειά. Σίγουρα οι δύο δουλειές είναι διαφορετικές αλλά ήταν στην εξερεύνηση αυτό το πράγμα". Από τον έναν μεγάλο παραγωγό στον άλλο. Τα Κρίνα δεν φαίνεται να ανησυχούν. Έχουν διάθεση για πειραματισμούς. Εξάλλου οι γνώμες των τρίτων πρέπει να είναι πάντα δεκτές. "Τις τρίτες γνώμες τις έχουμε βάλει στη ζωή μας από τη συνεργασία με τον Coti K, που ήταν η πρώτη φορά που βάλαμε κάποιον άλλο να κάνει στην ουσία την παραγωγή μιας δουλειά μας. Περίπου το ίδιο έγινε και με τον Άρη Χρήστου. Έχει ένα μεγάλο μερίδιο, τεράστιο μάλλον".

Έτσι, μπήκε στο CD player το "Ευωδιάζουν Αγριοκέρασα Οι Σιωπές". Αμέσως, από το πρώτο δευτερόλεπτο του πρώτου κομματιού, ανακαλύπτει κανείς ότι αυτό το άλμπουμ δεν έχει καμία σχέση με το ep. Οι ηλεκτρικές κιθάρες γεμίζουν από άκρη σε άκρη τα κομμάτια, ρεφρέν δεν υπάρχουν και οι αναφορές στην electronica αποτελούν παρελθόν. Ξάφνου, εμφανίζονται κάποιοι γνώριμοι ήχοι από αλλού. Τρομπέτες που θυμίζουν επίκαιρα ακούσματα της χώρας μας: Calexico, Friends of Dean Martinez. "Εμείς βάλαμε την τρομπέτα πριν ακούσουμε Calexico", προλαβαίνει να πει ο Παντελής, διεκδικώντας... δάφνες αυθεντικότητας. Ο Νίκος, που είναι υπεύθυνος για αυτούς τους ήχους, αποδεικνύει τα λεγόμενα του Παντελή. "Ξεκίνησα να μαθαίνω τρομπέτα πριν από 4 χρόνια, πριν εμφανιστούν αυτά τα σχήματα και απλά όσο μαθαίνω και παίζω καλύτερα την χρησιμοποιούμε και πιο πολύ. Μου άρεσε σαν ηχόχρωμα, άρεσε και στα παιδιά και έτσι κολλάει και ωραία μέσα στη μουσική". Συμπληρώνει ο Παντελής: "Δεν έγινε δηλαδή με κάποιο σκεπτικό. Το σκεπτικό είναι η ίδια η μουσική. Τα συγκροτήματα που είπες σίγουρα μπορεί να είναι αναφορές για κάποιους αλλά, και να μην υπήρχαν αυτοί, θα υπήρχαν κάποιες άλλες αναφορές. Όταν ασχολείσαι με τη μουσική, μαθαίνεις ένα όργανο , λατρεύεις κάποια συγκροτήματα, θέλεις δε θέλεις θα περάσει μέσα στη μουσική σου ένα συγκεκριμένο ηχόχρωμα. Από τη στιγμή που ο Νίκος άρχισε να ασχολείται με την τρομπέτα, -και είμαστε μουσικοί μην το ξεχνάμε, η τρομπέτα είναι ένα πολύ όμορφο όργανο- νιώσαμε ότι έπρεπε να μπει στα τραγούδια μας.. Αν δεν έπαιζε τρομπέτα δεν θα βάζαμε, ίσως μόνο κάπου θα βοηθούσε αν θέλαμε". Φυσικά και δεν πίστευα ότι έγινε με κάποιο συγκεκριμένο σκεπτικό όλη αυτή η ιστορία, αλλά μάλλον τα παιδιά δεν φαίνεται να πιστεύουν ότι έχω πειστεί. Έτσι, προσθέτει τη δική του εκδοχή και ο Θάνος: "Υπήρχε κι ένας άλλος λόγος. Από τη στιγμή που δεν είχαμε τα πλήκτρα, κι ενώ στα τραγούδια μας υπάρχει και η μελωδία και ο θόρυβος, προσπαθήσαμε να καλύψουμε αυτές τις αρμονικές βάσεις είτε με μελωδίες είτε με την προσθήκη κάποιας ακουστικής κιθάρας, ή κάποιων ακουστικών κιθάρων".

*3*Αυτή η κουβέντα του Θάνου ήταν η αφορμή για το άνοιγμα ενός νέου μικρού θέματος. Ενώ τα Κρίνα δεν έχουν πια "πληκτρά, κάποια πλήκτρα προστέθηκαν στον δίσκο: "Ναι, όσων αφορά στο studio μέσα, δισκογραφικά, νιώσαμε την ανάγκη κάποιες μελωδίες να παραμείνουν παιγμένες από πιάνο, το οποίο μπορεί να μην υπάρχει στα live, αλλά μπορεί να το βάλουμε κάποια στιγμή. Αυτό είναι το παιχνίδι του να βάζεις στη ζωή σου διάφορα πραγματάκια". Ποια είναι δηλαδή η αναγκαία προϋπόθεση για να ξαναμπεί πιάνο στις ζωντανές εμφανίσεις; "Όταν βρεθεί κάποιο που θα μπορεί ο Ανεστόπουλος να το παίζει!", απαντούν χιουμοριστικά τα υπόλοιπα μέλη.

Αυτό που χαρακτήριζε τα Κρίνα από την αρχή της πορείας τους, ήταν ο στίχος. Στον στίχο, στον οποίο δίνουν μεγάλη βάση τα παιδιά. Και δεν είναι μόνο τα ποιήματα που μελοποιούν, αλλά και το ότι και οι δικοί τους στίχοι θα μπορούσαν να υπάρξουν σαν ξεχωριστά ποιήματα. Τους στίχους στα Κρίνα τους γράφουν ο Παντελής Ροδοστόγλου και ο Θάνος Ανεστόπουλος. Αυτό που πάντα ήθελα να μάθω, και που τώρα μου δινόταν απλόχερα η ευκαιρία, ήταν κατά πόσο εύκολο είναι για τον Θάνο να τραγουδά στίχους του Παντελή, και αν ο Παντελής νοιώθει την ανάγκη να τραγουδήσει τους δικούς του στίχους. Από τις απαντήσεις, λοιπόν, αποκομίζω τα εξής: Ο Θάνος δεν φαίνεται να δυσκολεύεται να τραγουδήσει στίχους του Παντελή. Μου δίνει όμως τη δική του εκδοχή για το τι είναι δύσκολο: "Δύσκολο ξέρεις τι είναι; Όταν έχει φέρει ο Παντελής μια μουσική και πρέπει να τη ντύσουμε με στίχο. Δυσκολεύεσαι πάρα πολύ να χώσεις τις λεξούλες μέσα στη μουσική. Είναι περίεργο αυτό που λέω, αλλά πολύ σημαντικό για να καταλάβω και να νιώσω το κομμάτι. Επίσης, δύσκολο είναι κάθε φορά που ξέρεις ότι πρέπει να πεις την ίδια ιστορία, πάρα πολλές φορές μέσα σε ένα διάστημα, οπότε, κάθε φορά πρέπει να κάνεις μια ολόκληρη διεργασία μέσα σου. Πολλές φορές δεν αποφεύγω να μη μπορώ να μπω μέσα στο live αμέσως, αλλά προσπαθώ να μην καταργώ την ερμηνεία". Ούτε ο Παντελής φαίνεται να θέλει να τραγουδήσει τους στίχους του: "Όχι, δε νιώθω την ανάγκη να τραγουδήσω τους στίχους μου. Μ´ αρέσει που έχω τον τομέα μου και μέσα από το μικρό κομμάτι αυτό που μου ανήκει μπορώ να εκφράσω λίγο τον εαυτό μου. Και ο Νίκος αυτό κάνει, και ο Τάσος, και όλο αυτό έρχεται και δένει και έτσι παίρνεις την απόλυτη χαρά. Να μοιράζονται δηλαδή, έξι άνθρωποι τις μικρές τους στιγμές, την αγάπη τους για τη μουσική, την αγάπη τους ο ένας για τον άλλο. Δε μου αρέσει η φωνή μου γενικώς, αλλά ειλικρινά δε μου έχει δημιουργηθεί αυτή η ανάγκη, την καλύπτω μέσα από αυτό που κάνω. Και ξέρω ότι ο Θάνος το κάνει πολύ καλύτερα από εμένα. Δεν έχω φιλοδοξίες δηλαδή να γίνω Ανεστόπουλος!".

Πλησιάζοντας προς το τέλος της συνομιλίας μας λέω να θέσω και δύο ερωτήματα κλασικά. Το πρώτο αφορά το εξωτερικό: "Δεν το έχουμε συζητήσει αλλά ξέρουμε πάνω κάτω πως σαν καριέρα δεν είναι στα σχέδια μας. Είναι κάτι που το έχουμε αφήσει αν προκύψει. Είναι δύσκολο και ξέρουμε ότι η γλώσσα είναι ένας φραγμός. Αυτό που μας ενδιαφέρει κυρίως είναι αυτό που κάνουμε εδώ πέρα. Εξάλλου δεν υπάρχουν μεγάλες φιλοδοξίες, έστω και αν κάποιοι έχουν κάποια όνειρα. Και που να πας να παίξεις, δηλαδή; Στο Λονδίνο θα έρθουν μόνο έλληνες φοιτητές και άντε να φέρουν και κανένα ξένο φίλο τους. Μόνο το ταξίδι έχει αξία. Ακόμα και αυτά τα συγκροτήματα που έχουν ξένο στίχο, άρα και περισσότερες πιθανότητες για καριέρα στο εξωτερικό, και αυτά παλεύουν". Το δεύτερο, και τελευταίο, ερώτημα αφορά το τι ακούνε και τι ακούγανε παλιότερα.. Μου απαντά ο Θάνος: "Αυτή την εποχή δυστυχώς δεν ακούω πολλά πράγματα αλλά πάντα μου αρέσουν οι δουλειές που έχουν πάρα πολύ ζεστές φωνές και μιλάνε για πράγματα που μπορώ να τα καταλαβαίνω. Τέτοιες μπάντες είναι οι Tindersticks, οι Bathers, οι Walkabouts, οι Radiohead. Παλιότερα άκουγα rock ´n´ roll και garage. Κάποια στιγμή, όταν γνώρισα και τους κυρίους από εδώ, άρχισα να ακούω και άλλα πράγματα. Εγώ πήγαινα σε άλλα μαγαζιά, άκουγα άλλα πράγματα, όμως όλα αυτά ταίριαξαν και βγάλαμε τη δική μας μουσικούλα".

Αυτή η "μουσικούλα" μας κάνει να ασχολούμαστε τόσο πολύ με τα Διάφανα Κρίνα, να παίρνουμε τους δίσκους τους, να πηγαίνουμε στις συναυλίες τους, να τραγουδάμε τα τραγούδια τους και να θέλουμε να συνομιλήσουμε μαζί τους. Αυτή η "μουσικούλα" θα με ωθήσει να ξαναμιλήσω μαζί τους κάποια άλλη στιγμή. Τους ευχαριστώ.

Κώστας Παπασπυρόπουλος