 |
|
|
|
CHASING THE FORM
|
Τριμελές συγκρότημα από την Virginia της ευρύτερης περιοχής της πρωτευούσης των ΗΠΑ Washington. Από αυτά τα συγκροτήματα που εναγωνίως και με απελπισμένη διάθεση θέλουν να εκφραστούν πέραν των τειχών των όποιων οικόσιτων studio τους.
Το Chasing the form είναι η τρίτη τους δουλειά και αν θέλετε να συνοψίσετε επίθετα μάλλον το πειραματικό progressive, με έμφαση στα κλειστοφοβικά ταξιδιάρικα περάσματα, ίσως να ταιριάζει για το ροκ αυτό που μας σερβίρουν. Τα λόγια είναι περιττά καθώς τα αρπίσματα της κιθάρας επιχειρούν να ισορροπήσουν στον έντονο space περίγυρο. Με instrumental λοιπόν διαθέσεις και με δεκάδες μελωδικά στοιχεία να προσπαθούν να φανούν και να σηκώσουν τη σημαία του ήχου των Ositinato. Και πολλά από αυτά παραπέμπουν στο post, με ιδανικό εκφραστή αυτών το πανέμορφο Volant που κρατά ένα μαγευτικό τέμπο. Δεν λείπουν τα ξεσπάσματα, θα έλεγα ότι κυριαρχούν όχι σε θόρυβο αλλά σε όγκο ήχου. Σου δίνουν αυτή την εντύπωση των γεμάτων κομματιών, που είναι αξιοθαύμαστο πως αυτό γίνεται μόνο από 3 άτομα και μόνο με τα συμβατικά κυρίως όργανα του ροκ (κιθάρα, μπάσο, drums). Οκτώ κομμάτια μαζί με το ως secret άτιτλο τελευταίο κομμάτι, που μέσα από την γλυκιά παραμόρφωση δημιουργεί ένα αιθέριο αποτέλεσμα.
Το τέλος είναι ίδιο με την αρχή, ίδια μελωδία, ίδια ατμόσφαιρα, ίδια λυπητερή διάθεση. Εκεί η φωνή του David Henessy έρχεται να προσδώσει με τη βραχνάδα του ψιθύρου του την απαραίτητη επισημοποίηση πως έχουμε κάτι να πούμε. Και εκεί η οργή ξεπετάγεται σε ένα ντελίριο, σαν τον Ετό στον τελικό του Champions League, οπότε και ο τίτλος του καταπληκτικού κομματιού goal for all believers έρχεται ως επιστέγασμα των προσπαθειών. Το κομμάτι λέει πολλά, έχει διάσταση, εναλλαγές, εκπληκτικά γαντζώματα πριν τινάξει την μπάνκα και τα ηχεία σας στον αέρα. Μόνο και μόνο για αυτό το κομμάτι πρέπει να αναζητήσετε αυτόν τον δίσκο. Με ένα βουκολικό παράδειγμα είναι σα να αρμέγεις κατσίκα κόντρα στον άνεμο και να βρίζεις τον τράγο τον κερατά που άφησε τα κακά του σε όλο τον αυλόγυρο.
Επίσης είναι εντυπωσιακό πως οι απλές ομιλίες με την αμερικάνικη προφορά δημιουργούν αυτό το κάπως τρομακτικό συναίσθημα, σαν την απαγγελία έξτρα κατηγορίας σε βαρυποινίτη. Λογικό η επιτάχυνση και η απογείωση στο κομμάτι monkey gestures . Όπουεκεί που το κομμάτι τρέχει σαν το space mountain κάνει μια ανέλπιστη στάση, σκορπίζοντας 2 δεύτερα σιωπής, πριν εκ νέου στροβιλιστεί σαν έμπειρος πιλότος F-16.
Καθώς απέκαμαν οι μουσικοί χαλαρώνουν με το antiaircraft, ως απάντηση στην τρέλα του πιλότου λέγοντας «εμείς θα αράξουμε για λίγο, θα ανοίξουμε και τον ασύρματο λίγο να μας πει και κανένας τίποτε νέα». Αλλά και καθιστοί πετάνε κάτι πνευστά, από αυτά τα παράφωνα, τα άσχετα με το ρυθμό και με τη μελωδία, σαν αυτά που όταν τα συμμαζέψεις μέχρι και τζαζ θα σε πούνε, αλλά εσύ μια πετσέτα θα αρπάξεις και θα παίξεις και 2-3 τέταρτα από surf, πριν ξανά στην πολυθρόνα αράξεις. Κι εκεί οι Ostinato επιχειρούν να εξαφανιστούν με τέχνη και μαεστρία με το κομμάτι the art of vanishing , και μετά με το latitude ένα δεκάλεπτο γέμισμα μπαταριών, ανοίγοντας το on/off κοιτώντας αν οι πόλοι είναι σωστοί ή αν έχεις εσύ ανεστραμμένη ή διεστραμμένη θέση. Μια ανάπαυλα στα μισά της διαδρομής, για να σηκώσουν τα μανίκια και να σμιλέψουν με τα υλικά τους το έργο τέχνης τους, εξαφανίζοντας το θόρυβο και κρατώντας στη τσίτα τον σφυγμό. Ξέρουν πως μπορούν να κάνουν με το κομμάτι σαματά, σαν να έχουν κρεμάσει ένα βαρέλι με βενζίνη από το μπαλκόνι και να αναρωτιούνται αν θα το κόψουν το σχοινί για να σκάσει κάτω με κρότο. Και τελικά καταλήγουν να παίζουν απλά με το σχοινί, να κάνουν κορδελάκια, να καμαρώνουν με την ταλάντωση του βαρελιού. Άσε θα το κρατήσουν, ακρίβυναν τα καύσιμα, δεν είναι ώρα να πετάμε βενζίνες από τα μπαλκόνια. Κι εκεί ηρεμούν και ήσυχα ήσυχα γεμίζουν μικρά μπιτόνια και αναπολούν τα χρόνια με το κομμάτι between the years , ένα αργόσυρτο ύφος του δρόμου και του πεζοδρόμου (πες το και αλά pavement).
Στα 50 λεπτά οι Ositnato μάζεψαν πολλά πράγματα και παίρνοντας πολύχρωμες πινέζες από τα συρτάρια των karate, lanterna, porcupine tree, coheed, GYBE, και άλλων στερέωσαν στο φελιζόλ του διαδρόμου το νέο τους δίσκο. Αν περνάς από τέτοιους διαδρόμους σίγουρα αξίζει να το προσέξεις.
Κυριάκος Σκορδάς |
Live
