Μέσα στους ρυθμούς ενός -από όλες τις απόψεις – καταιγιστικού Μάη, όπου φεστιβάλ, συναυλίες και πάσης φύσεως παραστάσεις ξεφυτρώνουν από παντού, ο Κωνσταντίνος Ρήγος αφήνει για λίγο την Φρουτοπία και την Πέγκυ Ζήνα και επιστρέφει με το χοροθέατρο του ΚΘΒΕ, διασκευάζοντας Διονύσιο Σολωμό για εννέα παραστάσεις, στην Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών. Σηματοδοτώντας με αυτό τον τρόπο την απομάκρυνση του από καλλιτεχνικό διευθυντή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, αποχαιρετά οριστικά πια το κοινό της Θεσσαλονίκης και κατεβαίνει νότια…

Αρχικά, έχω την εντύπωση ότι η απόπειρα κριτικής μιας παράστασης του Κ.Ρήγου ακούγεται λιγάκι περίεργη, δεδομένου ότι ο σουρεαλισμός αποτελούσε και αποτελεί ακόμα ως κάποιο βαθμό ένα από τα βασικότερα και προφανέστερα σκηνοθετικά στοιχεία του ως χορογράφου. Στους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» όμως συμβαίνει κάτι διαφορετικό, κυρίους για όσους από εμάς πηγαίνουν προετοιμασμένοι να παρακολουθήσουν ένα τυπικό-όσο είναι βέβαια αυτό δυνατό- δείγμα της δουλειάς του. Η συγκεκριμένη παράσταση δείχνει ‘στρατευμένη’ τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος της, συντηρώντας κατά έναν κάπως παράδοξο τρόπο μια άμεση σχέση με το εξίσου, μα λογικά, ‘στρατευμένο’ ποίημα του Σολωμού.

Η υποβλητική ατμόσφαιρα, η μελαγχολική διάθεση και οι σκηνές-σκιές αποτελούν κάποια από τα στοιχεία που έρχονται να επιβεβαιώσουν τα παραπάνω. Στην πορεία είναι εύκολο να αισθανθείς ότι η παράσταση στο σύνολο της ισορροπεί επικίνδυνα μεταξύ λιτότητας και ελλείψεων, δομημένη πάνω σε μάλλον «αμήχανους» χορευτικούς αυτοσχεδιασμούς και σε μια αναπάντεχα μικρών απαιτήσεων χορογραφία. Σε αντίπαλο δέος, η εξαιρετικά ενδιαφέρουσα μουσική επένδυση από τον Δημοσθένη Γρίβα- συνεργάτη του Ρήγου από τον πολυταξιδεμένο Ταξιδιώτη του χειμώνα- έδινε παρόλα αυτά την εντύπωση ότι “έσπρωχνε” τη ροή του έργου παρέχοντας χείρα βοηθείας σε κοινό και χορευτές.

Από την άλλη πλευρά, θα ήταν λάθος να μην αναφερθεί, η ύπαρξη κάποιων κορυφαίων, αισθητικά κυρίως, εικόνων-κλειδιών της παράστασης, με δυνατότερη στιγμή αυτή της –κυριολεκτικής!-πτώσης του Μεσολογγίου και των συμβολικών χτυπημάτων στο εθνικιστικό στοιχείο. Την κυριότερη όμως έκπληξη της βραδιάς αποτέλεσε, προσωπικά μα και αντικειμενικά, το γεγονός ότι για πρώτη φορά, παράλληλα με τους συνήθεις χορευτές του, ο Κ.Ρήγος επέλεξε να χρησιμοποιήσει επιπλέον ομάδα σπουδαστών, προκαλώντας από την μια ένα είδος θετικά φορτισμένης ατμόσφαιρας ερασιτεχνισμού, μα δίνοντας παράλληλα την αίσθηση ότι βρισκόμαστε α μη τι άλλο ενώπιον του ντεμπούτου κάποιου πρωτοεμφανιζόμενου χορογράφου.

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η νέα παράσταση του χοροθεάτρου του ΚΘΒΕ δημιουργεί, χωρίς όμως να απογειώνει, την αίσθηση της καταπιεσμένης ελευθερίας του τότε αλλά και του σήμερα. Μπορεί να απέχει αρκετά από τα μικρά αριστουργήματα του παρελθόντος, που αναμφισβήτητα ανέβασαν ψηλά τον πήχη των χορευτικών δρωμένων για την πόλη, δεν παύει όμως να αποτελεί ένα αξιοπρεπέστατο αντίο του σκηνοθέτη-χορογράφου, όπου οι απανταχού ‘ακόλουθοί’ του οφείλουμε να δώσουμε το παρόν. Όπως συμβαίνει λοιπόν σε όλους αυτούς που είναι ελεύθεροι μα συνάμα πολιορκημένοι , η έξοδος φαντάζει αναπόφευκτη. Και ο Κωσταντίνος Ρήγος το γνωρίζει καλά αυτό.

Χορεύουν: Π.Βοϊκου, Κ.Καφαντάρης, Π.Κοντονής, Γ.Μάρτος, Αμ.Μπένετ, Ν.Σταματοπούλου, Δ.Χαραλάμπους, Π.Χριστοπούλου, C.Griset, Chr.Setien.

Σκηνικά-κοστούμια: Διονύσης Φωτόπουλος

Οι παραστάσεις θα διαρκέσουν ως τις 28 Μαϊου.

Πληροφορίες- κρατήσεις: 2310 288000

Ειρήνη Καραχρήστου