TEN SILVER DROPS THE SECRET MACHINES Reprise Records 25/5/2006

Οι Secret Machines φτιάχνουν “μεγάλη” μουσική. Φτιάχνουν μουσική για ταξίδια.

Ταξίδια όχι μόνο του μυαλού αλλά και πραγματικά. Άκουσα αρκετές φορές το δεύτερο τούτο δίσκο τους σε ένα πρόσφατο…road trip μου, μιας και δεν μπορούσα να πάρω το χέρι από το repeat (τρόπος του λέγειν βέβαια μιας και το φτωχό μου cd player δεν έχει ούτε καν repeat!). Δεν ενδιαφέρονται να δημιουργήσουν το τέλειο τρίλεπτο τραγούδι. Χτίζουν τις συνθέσεις τους καρτερικά, λοξοκοιτάνε στα “επάρατα” 70s (αυτά και η δεξιά…) αλλά ανήκουν στο 2006, στο οποίο χαρίζουν απλόχερα ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ακούσματά του.

Άλλοτε ξεφεύγουν και χάνονται μέσα σε οκτάλεπτους λαβύρινθους (“ Daddy’s In The Doldrums ”) και άλλοτε ανεβάζουν παραμορφώσεις και εντάσεις για να μας δώσουν έξυπνα μοντέρνα ψυχεδελικά hits σαν τα “ Lightning Blue Eyes ” και “ Faded Lines ”.

Στιβαρά drums, βαριά υπνωτικά riffs, επαναλαμβανόμενοι krautrock ρυθμοί αλλά και χώρος για space synths γραμμές και μελωδίες.

Πάντοτε με γοήτευαν τα συγκροτήματα που έπαιζαν με τα όρια των μουσικών “ειδών”, που έκαναν να πράξη την (φυσιολογική και μεγάλη) πιθανότητα να αρέσει σε κάποιον να χτυπιέται με δυνατές κιθάρες αλλά και να αφήνεται σε μακρόσυρτες ψυχεδελικές ατμόσφαιρες. Βέβαια το θέμα είναι ότι στην περίπτωση τους αυτό δε συμβαίνει “ανάλογα με τη διάθεση και την ώρα”! Συμβαίνει μέσα σε ένα συγκρότημα, μέσα σε ένα δίσκο, σε ένα τραγούδι. Και σαν φυσικό επακόλουθο δεν ανήκουν σε καμία από τις σύγχρονες σκηνές που δημιουργεί ο μουσικός Τύπος.

Δημιουργήθηκαν πριν από έξι χρόνια στο Dallas από τα αδέρφια Curtis και τον Josh Garza ,τρεις μουσικούς με προϋπηρεσία σε groups με ονόματα όπως UFOFU, Captain Audio, Comet και Tripping Daisy. Got it eh? Λίγο μετά μετακόμισαν στη Νέα Υόρκη, έβγαλαν ένα EP και τελικά το ντεμπούτο τους πριν από δύο χρόνια.

Stoner pop; Psychedelic indie; Φουτουριστικό classic rock; Αλλόκοτοι όροι ε; To ίδιο αλλόκοτο θα σας φανεί αν ακούσετε δίπλα δίπλα , την radio-friendly μπαλάντα “ I Want To Know If It’s Still Possible ” με τα πιανάκια της και τους στίχους περί γοργόνων που έρχονται από τα αστέρια και την αλά Mogwai βαβούρα στο τέλος του “ I Hate Pretending ”.

Οκτω uncool-σύμφωνα με τα σύγχρονα δεδομένα-κομμάτια από ένα εξίσου uncool group. Πολύ pop για κάποιον που αρέσκεται στον γενικότερο ψυχεδελικό ήχο, πολύ tripαριστοί για αυτούς με πιο light γούστα. Super για αυτούς που τα συνδυάζουν!

Και για να επανέλθω στην εισαγωγή του κειμένου, δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερο φετινό soundtrack καθώς η άσπρη γραμμή του δρόμου έρχεται καταπάνω σου…

Και κάτι τελευταίο… Αλήθεια θυμάται κανείς τα πρώτα albums των Mercury Rev;

Βασίλης Σίντος