STRANGER ON THE SOFA BARRY ADAMSON CENTRAL CONTROL/OLON 5/6/2006

Ε όχι και ξένοι στον καναπέ, με τον Barry Adamson κολλητοί δεν είμαστε, αλλά στα σίγουρα όχι ξένοι. Η νέα του δουλειά έχει τον τίτλο STRANGER ON THE SOFA και παρέχει μια 12άδα ιδεών σε ισάριθμα τραγούδια.

Λίγο σκοτεινά (αλοίμονο), λίγο μυστηριώδη, άλλοτε μελαγχολικά και στο φινάλε σχετικά σοβαρά, αλλά με κάποια πιο φωτεινή διάθεση. Επομένως δεν είναι διασκεδαστικός δίσκος προς ξεσηκωμό, σαν το κλίμα των παρτσακλών που πάνε να μας περάσουν. Από την άλλη όμως …η Ευρώπη έδειξε πως δε χωνεύει τις μπαλάντες…., αλλά πάλι τα σοβαρά είναι κάτι σαν τις σταθερές αξίες.

Το ξεκίνημα είναι σαν να ψιλοέσκασε μύτη η Lydia Lunch, ψιθυρίζοντας ξόρκια. Κάπως παρόμοια, αλλά πιο συμμαζεμένη, είναι η γυναικεία παρουσία που γαλλιστί συμμετέχει στο deja morte. Η συνέχεια μεταλλάσσεται με το σχετικά πιο χαλαρό the long way back again, που είναι σαν να ξανάνιωσε ο Dylan με ένα Hammond σα φυσαρμόνικα…που το πληκτρολογεί ο μάλλον Έλλην Nick Plytas, (σύμφωνα με το λιτό στα λόγια εσώφυλλο, αλλά πλούσιο σε φωτο). Το 8λεπτο και κάτι Officer Bentley’s fairly serious dilemma γίνεται ένα δίλημμα ώστε ένα ευχάριστο ξεκίνημα, που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ένα στρωτό pop κομμάτι, κάπου στα μισά το ξανασκέφτεται, αλλάζει ρότα και κάνει κάτι ροκ και λίγο progressive τσαλίμια για να κλείσει πιο έντονα …λέγοντας μας το ρεφρέν που θα μπορούσε να κάνει το κομμάτι χιτ, αλλά δεν το διάλεξα να γίνει έτσι.

Τα κινηματογραφικά περάσματα που μας οδηγούσε ο Adamson είναι πιο πίσω σε αυτό το album, εκτός ίσως από το κάπως πιο πειραματικό who killed big bird, ή το σχετικά πιο τζαζ my friend the fly ή το ακόμη πιο μυστηριώδες the sorrow and the pity (όνομα και πράγμα όντως).

Κατά τη γνώμη μου το καλύτερο κομμάτι του δίσκου είναι το inside of your head, ίσως γιατί μου θύμισε και λίγο magazine, ίσως γιατί είναι το πιο ατμοσφαιρικό τραγούδι και γιατί εκεί ο Barry Adamson κάνει μια πολύ όμορφη ερμηνεία, όπως και στο σχετικά πιο ρυθμικό Theresa green. Τα ροκ ίχνη μένουν σε κομμάτια σαν το you sold your dreams ή στο πιο dark ηλεκτρονικό ρυθμικό ύφος του dissemble, που κάπως ξεφεύγει στο τέλος με το σαξόφωνο. Το κλείσιμο είναι ένα πράγμα..όλα μαζί, που πάνω σε ένα ambient στρώμα απλώνονται στα σχεδόν 7 λεπτά του, πριν καταλαγιάσουν σε ένα παιχνίδι ήχων…του πειράγματος και της καταγραφής. Στο τέλος αυτό γίνεται πολύ ενδιαφέρον και τελικά κρίμα που τελειώνει, καθώς θα μπορούσε να δώσει πολλά ακόμη.

Οι πολλές εναλλαγές δεν ξέρω αν ήταν επιδίωξη, αλλά το αποτέλεσμα είναι τα κομμάτια να μην κουμπώνουν όλα μαζί κάτω από την κοινή στέγη ένός δίσκου, αλλά από την άλλη μήπως αυτό θα ήταν πολύ κλισέ για έναν καλλιτέχνη σαν τον Barry Adamson?

Κυριάκος Σκορδάς