 |
|
|
|
SIMPATICO
|
Ότι πρόκειται για τους μοναδικούς επιζήσαντες από τη σκηνή του Madchester των αρχών της δεκαετίας του ‘90 το γνωρίζετε.. Ότι συνεχίζουν παρά τις κατά καιρούς (τραγικές) απώλειες μελών τους το ίδιο. Αυτό που επίσης υποθέτω ότι γνωρίζετε οι περισσότεροι, είναι ότι κυκλοφορούν σταθερά καλά albums από το ξεκίνημά τους ,από ένα σημείο όμως και μετά –εκεί προς το τέλος των 90s-στο περιθώριο της επικαιρότητας. Άμεση συνέπεια της παραπάνω διαπίστωσης , οι Charlatans σιγά σιγά να αφορούν ολοένα και λιγότερους ακροατές .
Δεν μπορώ να φανταστώ δηλαδή πολλούς που έγιναν fans ακούγοντας το “Forever” του 1999 , ή το “Love Is The Key” του 2001. Άλλωστε ας μη ξεχνάμε ότι δεν κατάφεραν ποτέ να ξεπεράσουν το breakthrough που είχαν κάνει με το “The Only One I Know”. Και μα την αλήθεια δεν έχω ακούσει ποτέ άλλο τραγούδι τους σε bar ! Μα ποτέ!
Τι έφταιξε; Ίσως το ότι ναι μεν πάντοτε έβγαζαν καλούς δίσκους αλλά …μέχρι εκεί! Είναι πολύ πιθανόν δηλαδή, κανείς από αυτούς να μη μπορεί να μπει σε μια από αυτές τις λίστες που συντάσσονται συχνά πυκνά π.χ. με τα καλύτερα των 90s ή τα καλύτερα βρετανικά albums ever.
Φυσικά από την άλλη για να βγάζουν καινούρια δουλειά εν έτι 2006, δεκαεπτά χρόνια μετά το σχηματισμό τους , σημαίνει ότι έχουν μία σταθερή fanbase την οποία φροντίζουν να μην απογοητεύουν. Όλα αυτά βέβαια μέχρι τώρα. Γιατί σα μέλος της προαναφερθείσας fanbase πρέπει να δηλώσω ότι τα πράγματα αρχίζουν να δυσκολεύουν για αυτούς , μιας και το “Simpatico” είναι το ναδίρ της πορείας τους.
Ενώ λοιπόν το album ξεκινάει με τις καλύτερες ενδείξεις η συνέχεια δεν είναι καθόλου ανάλογη. Το πρώτο single “Blackened Blue Eyes” όταν το πρωτοάκουσα με ενθουσίασε και μου υπενθύμισε γιατί τους ακολουθώ εδώ και τόσα χρόνια. Κλασικά charlies πλήκτρα, super refrain,,ανεβαστική διάθεση. Το “NYC(There Is No Need To Stop) επίσης στέκεται πολύ καλά φέρνοντας μας λίγα χρόνια πριν, όταν κυκλοφορούσαν την groovy funk δισκάρα “Wonderland”.
Από εκεί και πέρα όμως; To “For Your Entertainment” σε κάνει να πιστεύεις ότι πρόκειται για ένα “διάλειμμα” και απλά το προσπερνάς μιας και ανυπομονείς για τη συνέχεια. Ακολουθεί όμως το “Dead Man’s Eye” και αρχίζει να ψυλλιάζεσαι κάτι.
Στα “City Of The Dead”και “Architect” δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους στη reggae με αδιάφορα έως.. επώδυνα αποτελέσματα. Το επίθετο ίσως που μπορεί να χαρακτηρίσει αρκετά από tracks του “Simpatico” είναι άνευρα. Αν και τα όρια μεταξύ “ατμοσφαιρικού” και “υποτονικού” αρκετές φορές είναι δυσδιάκριτα και στην κρίση του ακροατή , εδώ μάλλον έχουμε να κάνουμε με το δεύτερο.
Συνθέσεις τετριμμένες, που παρόμοιες τους έχουμε ακούσει πολλές φορές στο παρελθόν από αυτούς. Στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου ακούμε ένα κουρασμένο group.
Δε θα πρέπει να παραλείψω όμως να τονίσω και την παρουσία εξαιρετικών στιγμών, όπως το “Muddy Ground” που δε λένε να φύγουν από το cd player το τελευταίο διάστημα,!
Κρατάμε λοιπόν 3-4 τραγούδια και…περαστικά μας!
Και επειδή μου άρεσε ο τρόπος που έκλεισα το review για τους Secret Machines θα τον επαναλάβω! Αλήθεια πήρατε μυρωδιά το καλό solo album που είχε βγάλει πριν 2-3 χρόνια ο Tim Burgess;
Βασίλης Σίντος |
Live
