NEW ORDER, Hooverphonic – EJECT festival 3/6/2006 Ελληνικό 9/6/2006

Έφτασα αργά, οπότε έχασα και το 1^ο έργο (πες το FILM) και το ραδιόφωνο (πες το Radio 4). Τους FILM τους έχω δει και τους εκτιμώ πολύ. Τους Νεοϋορκέζους όμως Radio 4, που επίσης εκτιμώ, θα ήθελα να ήξερα πως είναι να παίζουν μπροστά σε χιλιάδες κόσμο…και όχι μπροστά σε 50 άτομα, όπως στην προηγούμενη βόλτα τους από τη χώρα μας.

Τέλος πάντων έφτασα, περίμενα υπομονετικά, έβαλα το βραχιολάκι της εισόδου (ζήτησα για γαλάζιο, αλλά μου είπαν πως πια το φουξ είναι unisex χρωματάκι). Όταν λοιπόν έμπαινα στο χώρο, οι Hooverphonic ήταν επί σκηνής, με ένα ωραίο κόκκινο φόρεμα να στολίζει τη σκηνή, μαζί με την πολυμελή παρέα των Βέλγων. Προτίμησα να περιδιαβώ και να περιεργαστώ το χώρο, να χαζέψω το λιγοστό κόσμο που ακολουθούσε τους έντονους ρυθμούς στο κλειστό παραδίπλα, να πάρω καμιά μπυρίτσα, να πω 3-4 κουβέντες, να απορήσω με το κρύο και να ζηλέψω τα φουτεράκια των φίλων…και παρόλα αυτά πρόλαβα επίσης και να βαρεθώ με τους Hooverphonic. Καλό συγκρότημα, με αυτό τον γλυκό συνδυασμό Vaya Con dios και trip-hop, αλλά κακά τα ψέματα, οι New Order ακολουθούσαν.

Να προσθέσω όμως την άνεση του χώρου, τον καλό εν γένει κόσμο, το…..τεράστιο παρκινγκ, που όμοιό του μόνο στη Disneyland θυμάμαι…, τα ωραία κουπόνια για το μπαρ, τις σχετικά υποφερτές ουρές, τα πολύ καλά μπλουζάκια του φεστιβάλ, τον αρκετά πολύ νεαρόκοσμο, τον γενικά ευδιάθετο κόσμο που μπορεί και να ήταν και καμιά 9.000 ! (βγάλαμε αυτό το νούμερο συγκρίνοντας τα αυτοκίνητα που είχε στον ίδιο χώρο για τους 2.500 κόσμου του Busta…πριν λίγες μέρες).

Οι διοργανωτές είχαν στήσει 2 σκηνές. Λίγο μετά τους Hooverphonic οι ετοιμασίες πήγαν δίπλα και σε λίγο τα ζωηρά χειροκροτήματα ζέσταιναν την ατμόσφαιρα. Οι NEW ORDER έδειχναν πια την ηλικία τους, οπότε μη μπορώντας πια να κρυφτούν μας αποστόμωσαν ξεκινώντας με το Love will tear us apart. Ένα κομμάτι ύμνος, που όσο και αν κινδύνεψε να γίνει σούπα από τις πολλές ραδιοφωνικές μεταδόσεις, εγώ παραμένω απτόητος, οπότε και ως ευσυγκίνητος που είμαι ανατρίχιασα (αλήθεια).

Είναι ίσως από τις περιπτώσεις που «δικαιούνται» να παίζουν τα αλησμόνητα. Για αυτό και λίγο αργότερα μας έπαιξαν και άλλα joy division, ειδικά το 24 hours ήταν εκπληκτικό.

Ο ήχος όμως ήταν κακός και σε χαμηλή ένταση, η δε φωνή γερασμένη, δεν έβγαινε. Είναι όμως τόσο σπουδαία τα τραγούδια των New Order, που και κάποια πράγματα μπορείς να παραβλέπεις, ακούγοντας υπέροχα (μυθικά θα τά ’λεγα) τραγούδια σαν τα Crystal, True Faith, και το πάντα καταιγιστικό Blue Monday. Βέβαια είναι κρίμα να αναφέρεσαι μόνο στα προ 15ετίας κομμάτια τους, αλλά κακά τα ψέματα, τα άλλα με τη δύναμη της αδράνειας τα έφτιαξαν.

Καλά περάσαμε, λίγο για να βγούμε από το χώρο στάθμευσης παιδευτήκαμε, καθώς οι περισσότεροι…περίμεναν στο φανάρι. Πολύς κόσμος όμως έσπευδε στο κλειστό για πιο δυνατά beat, εμείς όμως για New Order πήγαμε και μετά η κούραση του ταξιδιού μας βγήκε.

Κυριάκος Σκορδάς