 |
|
|
|
CURRENT 93
|
CURRENT 93 ++ Athens
1 & 2 Ιουνίου 2006
“όχι, δεν ήταν όνειρο…” Υπάρχουν είδη και είδη μουσικής και το καθένα από αυτά μου αρέσει για διαφορετικό λόγο.
Οι Current 93 ανήκουν στην κατηγορία της στοχαστικής (με την φιλοσοφική και όχι τη μαθηματική έννοια) σφαίρας. Αν και ξεκινήσανε ως ένα μείγμα θορυβώδους ambient, πλέον είναι το όχημα ή το μέσο αν θέλετε καλύτερα για να πει ο David M. Tibet ότι έχει να πει. Και δεδομένου ότι δεν είναι και κανένας σπουδαίος τραγουδιστής, είναι όμως σπουδαίος ερμηνευτής στον τρόπο που απαγγέλει τα λόγια του και το βασικότερο όλων, χειρίζεται εξαίσια την Αγγλική και σε συνδυασμό με τις άπειρες γνώσεις του και την μανία του περί Απόκρυφισμού και Θρησκειών, οι στίχοι του και τα κείμενα του είναι πέρα από κάθε αμφιβολία εκπληκτικοί. 
Οπότε έχοντας και την εξυπνάδα να παίρνει πάντα μαζί του στους δίσκους του εξαίσιους μουσικούς, το αποτέλεσμα πάντα ήταν ένα μυστικιστικό ντελίριο, το υπέρτατο και επίσημο soundtrack της Αποκαλύψεως, από όποια θρησκευτική γωνιά και αν την δείτε. Γιατί βλέποντας τον Tibet με την μικρή ορχήστρα του αυτό ακριβώς ένιωσα. Ότι ίσως ο κόσμος θα τελείωνε σε λίγες μέρες (ήταν και 6/6/06 σε λίγες μέρες) και θα ξεκινούσε κάτι εντελώς καινούριο, κάτι ασύλληπτο για τον ανθρώπινο νου. Την σπαρακτική αρχή του Judas As Black Moth την ένιωσα στα μάτια μου, η απόγνωση του “what monsters we’ve become” θα μπορούσε να ήταν και η τελευταία κραυγή του Ιούδα. Οι στίχοι αυτοί (που δεν υπάρχουν στο Soft Black Stars) κάνουν τη διαφορά αναφερόμενοι στη διαφθορά, από εκεί και πέρα ο δίσκος αυτός είχε την τιμητική του. Το Gothic Love Song αποτελεί έτσι κι αλλιώς ύμνο στα σκοτεινά μουσικά λημέρια και η εκτέλεση του με την πλήρη ορχήστρα ήταν ακόμα πιο φορτισμένη, ενώ το δεύτερο βράδυ ακούστηκε στο τελευταίο encore γυμνό όπως στον δίσκο, με πιάνο και την συγκινητική ερμηνεία του Tibet.
Τα νέα κομμάτια από το Black Ships διανεμήθηκαν ανάμεσα από παλιά, Thunder Perfect Mind, All The Pretty Little Horses, Sleep Has His House. Φαντάζομαι ότι πολλοί σαν και εμένα που λάτρευαν τους Coil ένιωσαν κάτι μέσα τους όταν ο David αφιέρωσε το ομώνυμο Sleep Has His House “σε έναν πολύ καλό φίλο μας, έναν προφήτη και έναν άγιο.. τον John Balance”.
H υπερκινητικότητα του Tibet ήταν διασκεδαστική -για να σπάει και λίγο το κλίμα, οι εκτός μικροφώνου κραυγές του, οι βόλτες του πάνω και κάτω από τη σκηνή και πάνω από όλα η μεγάλη του αφοσίωση σε αυτά που λέει: τα απαλά μαύρα αστέρια, τις γάτες του, την γυναίκα του, τα άλογα, τον Χριστό, τον Αντίχριστο, το λιγοστό φως, το λιγοστό σκοτάδι, όσα δεν βλέπονται μα υπάρχουν, όσα δεν υπάρχουν μα βλέπονται. Παραπάνω από μια απλή συναυλία, ήταν μια μικρή κάθαρση για τις βρώμικες ψυχές μας. Αυτές που όταν τελειώσουν από εδώ ποιος ξέρει που θα πάνε…
ΥΣ. Για τους γνωστούς και μη εξαιρετέους εκπληκτικούς μουσικούς που απαρτίζανε την μικρή ορχήστρα των Current 93 και κάνανε και εμφανίσεις support στις δυο βραδιές μπορείτε να διαβάσετε εδώ: www.current93athens.gr.
Την πρώτη μέρα άνοιξε την βραδιά η Maja Elliot , τραγουδώντας αέρινα μόνη αλλά και με το πιάνο, και όντας μουσικός με κλασική παιδεία, ήταν απλά πανέμορφή, μου άρεσε το πώς ανεβοκατέβαζε τα δάχτυλά της στα πλήκτρα, φάνηκε ότι το πιάνο της είναι πολύ παραπάνω από ένα μουσικό όργανο που απλά ξέρει να παίζει πολύ καλά.
Μετά ακολούθησε ο Ben Chasny ή αλλιώς Six Organs Of Admittance , παρέα μόνο με την κιθάρα του και τα πετάλια του, έπαιξε με πάθος και φαντασία, η φωνή του δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο βέβαια αλλά ως κιθαρίστας είναι αξιοπρόσεκτος. Το κακό είναι ότι με live overdubs στον εαυτό του σε μισή ωρίτσα στα γρήγορα δεν βγαίνει και το καλύτερο συναυλιακό αποτέλεσμα, οπότε καλύτερα θα ήταν να τον δούμε μόνο του και να απολαύσουμε τα δεκαπεντάλεπτα ψυχεδελοfolk στα οποία είναι μαέστρος.
 Τη δεύτερη νύχτα άνοιξε ο Simon Finn , τροβαδούρος από τα παλιά που ξέθαψε ο Tibet, ο οποίος με την ακουστική του κιθάρα (και σε μερικά με το βιολί της Joolie Wood ) είπε μερικά από τα τραγούδια του, συμπαθητικός ήταν και το τελευταίο του κομμάτι, το οργισμένο Jerusalem άφησε θετικές εντυπώσεις.
Τη σκυτάλη πήρε η Baby Dee (γυναίκα μάλλον, στα πρότυπα του Genesis P Oridge) με άρπα, πιάνο και βαθιά οπερετική φωνή. Μου άρεσε πολύ γιατί σπάνια βλέπω άρπα επί σκηνής σε dark opera κομμάτια. Άσε που είπε και την εκδοχή της στο Idumea του Black Ships Ate The Sky. H οποία είναι καλύτερη από αυτήν του Antony. Αμάν πια με αυτόν τον Antony! :-)
David Tibet - Current 93: «H Baby Dee είναι η Μούσα που διαμόρφωσε όσο κανείς την μουσική και το ύφος των Antony & the Johnsons»
Antony - Antony & the Johnsons : «Με αλάνθαστη φωνή και εκστατικές μελωδίες η Baby Dee παρασέρνει τον ακροατή σε ένα ντελίριο Αγάπης. Μίας αγάπης που είναι ισχυρότερη και από τον Θάνατο»
Γιώργος Γoργογέτας |
Live
