RATHER RIPPED SONIC YOUTH GEFFEN/UNIVERSAL 10/7/2006

Τα κάπως ανεύθυνα κοψίματα στο κομμάτι do you believe in rapture?, είναι σαν οι Sonic Youth να κοντοστέκονται και να αναρωτιούνται «πως πάει, όλα καλά;».

Πέρα από το ρυθμό και τη μελωδία που είναι αναγνωρίσιμα...και με κλειστά ...αυτιά, ελάχιστες είναι οι φορές που μοιάζει εμφανής η διάθεση για πειραματισμό, για θόρυβο, για προσθήκη έστω και ενός χαλικιού στο δρόμο που οι ίδιοι έχουν φτιάξει και χαράξει και περπατήσει. Ένας δρόμος που ξεκίνησε όντως κακοτράχαλος χαλικόδρομος και σήμερα είναι μια καλοδιατηρημένη λεωφόρος, όπου χωρίς καν διόδια χιλιάδες σύγχρονα συγκροτήματα από όλον τον κόσμο τρέχουν, γκαζώνουν, κάνουν ελιγμούς, προσπεράσεις, στάσεις, τρακάρουν, κάνουν εμετό οι μουσικοί, κατουράνε στις πρασιές, και χίλια δυο άλλα. Ο δρόμος όμως πάντα είναι η οδός των Sonic Youth (και όχι απλά μια murray Str.) και συνεχώς ακούγοντας καινούρια συγκροτήματα, λες καλοί με πολλές επιρροές από Sonic Youth.

Αυτή η φορά οι Sonic Youth μπήκαν για μια βόλτα στο δρόμο που αυτοί έχουν φτιάξει, όχι για να δοκιμάσουν το οδόστρωμα, αλλά για να δοκιμάσουν το δικό τους όχημα. Μάλιστα δεν έχουν και συνοδηγό τον Jim O’ Rourke και είπαν να πάνε μια απλή βόλτα, να δουν τι κάνει το εργαλείο.

Στο σχόλιο πως όντως τα κομμάτια είναι στρωτά, μελωδικά, ακόμη και με πιασάρικα riff πρέπει να σας υπενθυμίσω πως: Και τα 4 σημερινά μέλη του συγκροτήματος (St. Shelley, Lee Ranaldo, Kim Gordon, Th. Moore) συνεχώς συνεργάζονται αλλά και συμμετέχουν ενεργά σε πάρα πολλά άλλα συγκροτήματα και μουσικές παρέες, όπου με υπέρτατη δόση πειραματισμού ξεχαρμανιάζουν μαζί τους (να πω μόνο τους wolf Eyes!!!!) …, που ίσως για αυτή τη χρονιά τους φάνηκε περιττό…να αποδείξουν, να δείξουν, να επισημάνουν, να τονίσουν…πως είναι η μπάντα που έδωσε ανάστημα στον πειραματισμό μέσα στο σύγχρονο ροκ. Από την άλλη όμως και για αυτούς, αλλά και για μας τους παλιούς τους φίλους, είναι τόσα καλά χωνεμένα τα στοιχεία των γουργουρητών στις κιθάρες, ο οδηγός ρόλος στο μπάσο, τα καλοδουλεμένα ρουλεμάν που γυρνούν σαν ρόδα τη μπότα στα τύμπανα, η αναγνωρίσιμη φωνή της Kim, που έτσι αβίαστα χαρακτηρίζουμε αυτόν τον δίσκο απλά στρωτό.

Για μένα δεν είναι στρωτός…είναι οδοστρωτήρας, που τον ακούω στη τσίτα, στο μάξιμουμ της έντασης, δοκιμάζοντας τις αντοχές των ηχείων μου, της οικογένειας μου, της γειτονιάς. Ευτυχώς οι πολλές μεταδόσεις με αγώνες Μουντιάλ έσωσαν την οικογενειακή μου γαλήνη, όσο και αν στα ημίχρονα οι αρουραίοι στο καταπληκτικό Rats (το όντως αρκετά σκοτεινό κομμάτι), τριγύριζαν από τους φωταγωγούς ως την ταράτσα της οικοδομής.

Γιατί η μπαλάντα του turquoise boy χάλασε κανέναν σας ή αυτά που παίζονται πίσω από το άρπισμα της κιθάρας είναι απλό γέμισμα;

Ο δίσκος λέει πάρα πολλά, και θα το ξανατονίσω με ένα απλό μεταφορικό παράδειγμα:

Ο μεγάλος καλλιτέχνης και αρχιτέκτονας Gaudi, που έδωσε άλλο νόημα στη συμμετρία και στη χρωματική αποτύπωση των αρχιτεκτονικών ιδεών, που με τεράστια δόση πειραματισμού χειρίστηκε τα πλακάκια σε κτήρια, πάρκα και αλλού, αν, λέω αν, είχε ένα πρόβλημα στο μπάνιο του και από υγρασία του χαλούσαν τα πλακάκια, θα φώναζε λέτε έναν μάστορα για να του αλλάξει τα πλάκάκια στο μπάνιο του; Ε όχι βέβαια, θα έπαιρνε ένα μυστρί, λίγη λάσπη, και μερικά πλακάκια διαλογής και θα έκλεινε το μπάλωμα! Ε έτσι και οι Sonic Youth, γνωρίζοντας τη τέχνη του μουσικού και όχι του πλακά, πήραν τα εργαλεία τους και έκλεισαν την αναγκαία τρύπα στο χρόνο τους, προσφέροντας έναν κατά βάση απλό, αλλά εν τέλει σπουδαίο και λειτουργικό για αυτούς και για όλους τους μουσικόφιλους δίσκο. Με όλους τους αρμούς στην εντέλεια, όλα στοιχισμένα μια χαρά, με πολύ γλυκά χρώματα που μια χαρά ταιριάζουν με τον μπιντέ στη γωνία!

Το rather ripped είναι απλά ένα αριστούργημα και με χαρά μου θύμισε και με συγκίνησε σε κάποια του σημεία, ότι όντως υπήρξε μια περίοδος που οι Sonic Youth μαζί με τους Dream Syndicate ήταν η πρωτοκαθεδρία στον ανεξάρτητο ροκ ήχο. Και είναι υπέροχο συναίσθημα να ξαναβιώνεις τις καταδικές σου εμμονές και μάλιστα αυτές να αναπαύονται πάνω σε έναν από τους καλύτερους δίσκους του 2006.

Κυριάκος Σκορδάς