|
|
|
|
ROXY MUSIC
|
Θέμα συζήτησης το συναυλιακό πρόγραμμα της προηγούμενης εβδομάδας, και συγκεκριμένα της Τετάρτης αφού την ίδια ώρα έπαιζαν οι Roxy Music, οι Toto και o Iggy με τους Stooges σε διαφορετικές γωνιές της Αθήνας (+ το Rockwave). Και ήταν και η δεύτερη ημέρα του Rockwave. Υποχρεωτικά πρέπει κανείς να επιλέξει και πως γίνεται κάτι τέτοιο εύκολα με τόσα ιστορικά σχήματα; Ευτυχώς εκεί επεμβαίνει το αφεντικό (βλ. Κ.Σ) και λέει : «Είμαστε OK για Roxy? Καλή διασκέδαση!».
Λοιπόν, οι Roxy Music φαίνεται ότι τα κατάφεραν να αντέξουν στον χρόνο, οι επιτυχίες τους, τόσο από την progressive εποχή όσο και από τα πιο mainstream μονοπάτια, δεν έσβησαν και έφεραν τους πιστούς στο Καραϊσκάκη. Όπως όμως ήταν αναμενόμενο, δεν ήταν και φοβερή η προσέλευση, στην αρένα ο κόσμος έκανε βόλτες και η απόσταση μέχρι τους καθισμένους φαινόταν τεράστια. Αυτό κόστισε σε παλμό και χρόνο μέχρι να ζεσταθούν οι παρευρισκόμενοι. Από την άλλη κατέβηκε ένα σίγουρο συγκρότημα τα μέλη του οποίου γνωρίζονται από τις αρχές του 70, αν μη τι άλλο ξέρουν τα τραγούδια τους σαν την αλφαβήτα και περιμένουν ότι το κοινό τους είναι απαιτητικό. Κι έτσι Ferry, Thompson, Mackay και Manzanera παρουσιάστηκαν δυνατοί, άνετοι και -από τη γωνία που είχα πιάσει- αειθαλείς.
Στο σχήμα υπήρχαν και άφρο τραγουδίστριες-φωνάρες και εξτρά κιθάρες-μπάσο-πλήκτρα και δεν θα περίμενε κανείς τίποτα καλύτερο, εκτός κι αν υπάρχει άνθρωπος τόσο ρομαντικός που ακόμα ελπίζει να δει και τον Eno να παίζει μαζί τους επί σκηνής [εδώ μπορώ να κάνω παρένθεση και να πω ότι ο Eno συμμετέχει ήδη στη σύνθεση καινούριου υλικού των Roxy Music αλλά έχει αποκλείσει οποιαδήποτε ζωντανή εμφάνιση].
Χωρίς εξωφρενικές αποδόσεις-επιδόσεις-ερμηνείες το σόου κύλησε όμορφα, πολύ βρετανικά, κοστουμαρισμένοι κύριοι χαρούμενα σνομπ που δεν πρόδωσαν τις art prog μουσικές ρίζες τους και δεν έκαναν αγγαρεία. Ένοιωσα πάντως τον αέρα του superstar του Ferry, ενώ ζορίστικαν λίγο να αποδείξουν οι υπόλοιποι.
Οπωσδήποτε θα κάνω αναφορά σε μερικά κομμάτια που έπαιξαν. Αυτό που όλοι νομίζω περίμεναν, το Love is the Drug παίχτηκε σε μεγαλύτερη ταχύτητα (αρκετοί γύρω μου αναρωτήθηκαν προς τι η βιασύνη) και δεν βγήκε το συναίσθημα. Αντίθετα να σημειωθούν ως μεγάλα στιγμιότυπα τα Jealous Guy, Avalon, Do The Strand, πολύ μεγάλο το More Than This και προσωπικά αποκορύφωμα και ενδοξη έξοδος το Both Ends Burning που είναι από τα αγαπημένα μου και στη συναυλία μου ακούστηκε τουλάχιστον μαγικό.
Αντε και του χρόνου με το καινούριο album…
Αριστοτέλης Ζ. |