ROLLING STONES, SUPPORT: FEEDER 11/7/2006 SAN SIRO G. MEAZZA STADIUM, ΜΙΛΑΝΟ, ΙΤΑΛΙΑ 19/7/2006

Ήταν ένας χρόνος που τα είχε όλα για τους Rolling Stones – και ανώμαλες πτώσεις από φοινικόδεντρα και επεμβάσεις στο κεφάλι για τον Keith Richards, και αποτοξινώσεις από το αλκοόλ για τον Ronnie Wood αλλά και πολλές αναβολές και ματαιώσεις στο συναυλιακό τους πρόγραμμα – κάπως έτσι χάσαμε κι εμείς την ευκαιρία να τους δούμε στην Αθήνα.

Ακολουθώντας όμως το γνωστό ρητό για τον Μωάμεθ και το βουνό, αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε στην Ιταλία για να τους δούμε στην πρώτη τους συναυλία της Ευρωπαϊκής Περιοδείας για το 2006 στο Μιλάνο. (Την ίδια ιδέα πρέπει να είχαν και αρκετοί άλλοι Έλληνες, αφού τουλάχιστον εμείς σε μια μέρα συναντήσαμε άλλους πέντε που βρίσκονταν στο Μιλάνο για τη συναυλία!).

Σε μια Ιταλία που γιόρταζε για την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, το κλίμα ήταν ούτως ή άλλως εορταστικό, οπότε εύκολα φαντάζεται κανείς τι ατμόσφαιρα επικρατούσε μέσα στο Μεάτσα λίγο πριν την έναρξη της συναυλίας. Η… διασκευή των Ιταλών οπαδών στο τραγούδι των White Stripes ακούστηκε αρκετές φορές, ενώ οι σημαίες που κυμάτιζαν με μηνύματα και συνθήματα για τους Stones, είχαν για φόντο τους εκείνη της Ιταλίας.

Σε τέτοιο κλίμα λοιπόν ανέβηκαν οι Feeder στη σκηνή γύρω στις 7.30, κάτω από έναν ήλιο που έφτανε τους 40 βαθμούς Κελσίου εύκολα και την υγρασία του Μιλάνου να δίνει δυναμικά το παρών. Κεφάτοι και καλοί ως support οι Feeder, αν και οι παρακλήσεις τους προς τον κόσμο για να τραγουδήσει μαζί τους μάλλον… έπεσαν στο κενό. Παίξανε για περίπου σαράντα λεπτά, για να ακολουθήσει το διάλειμμα για την προετοιμασία της σκηνής για το… κύριο πιάτο.

Λίγο μετά τις εννιά, η μεγάλη οθόνη της σκηνής των Stones αρχίζει να προβάλλει εικόνες από το διάστημα και ο Keith Richards ξεκινάει δυναμικά την πιο αναμενόμενη συναυλία των Stones την τελευταία δεκαετία, με τα πρώτα ακόρντα του «Jumping Jack Flash». Ίσως να έπαιξε το ρόλο της η Πανσέληνος, αλλά και όλο το κλίμα της αμφιβολίας που είχε δημιουργηθεί με τα όσα ταλαιπωρούσαν το συγκρότημα τους τελευταίους μήνες, πάντως ολόκληρο το Μεάτσα παραδόθηκε ολοκληρωτικά στον ήχο των περιβόητων «Γερόλυκων» ενώ κι οι ίδιοι έδειχναν να το χαίρονται περισσότερο από ποτέ.

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την αξία του Jagger ως performer και τραγουδιστή, πάντως αυτό που έδωσε εκείνη τη νύχτα λίγοι θα το περιμένανε, αφού έδειχνε να ξεφεύγει από το προσεκτικά «χορογραφημένο» πρόγραμμα που θέλει να ακολουθεί τα τελευταία χρόνια και να παραδίνεται κι αυτός όπως κι οι υπόλοιποι Stones σε αυτό το «έξτρα» κάτι που τους δόθηκε, σε μια δεύτερη ευκαιρία ας πούμε, μετά από όλα όσα θα μπορούσαν να είχαν πάει στραβά. Χωρίς υπερβολή, και όσο κι αν είναι χιλιοειπωμένο, περισσότερο εικοσάρη θύμιζε ο Mick, παρά εξηντάρη.

Το πρόγραμμα περιείχε τα πάντα, από τα κλασικά Brown Sugar, Start Me Up, Honky Tonk Women, μέχρι τα πιο αγαπημένα από τους σκληροπυρηνικούς fans, όπως το Midnight Rambler και το Tumbling Dice, αλλά και μια διασκευή στο The Night Time is the Right Time με εκρηκτικά φωνητικά από τη Lisa Fischer, φτάνοντας ως και τα πιο «καινούρια» τους, όπως το Rough Justice, το Oh No, Not You Again αλλά και το Streets of Love που το εκτίμησαν ιδιαίτερα οι Ιταλοί, αφού το είχαν εμπεδώσει από σχετική τηλεοπτική διαφήμιση που το χρησιμοποιούσε ως soundtrack.

Η μεγαλύτερη έκπληξη της βραδιάς ήταν σίγουρα μουσικά η διασκευή του As Tears Go By στα Ιταλικά. Οι φήμες ότι το Con Le Mie Lacrime (όπως είναι ο Ιταλικός του τίτλος) θα παιζόταν ζωντανά, είχαν οργιάσει απ’ τη στιγμή που οι Stones το πρόβαραν λίγες μέρες πριν, όμως τελικά ήταν σίγουρα για όλους μια έκπληξη, αφού άλλωστε τα τελευταία χρόνια οι Stones δύσκολα κάνουν ριζικές αλλαγές στις setlists τους.

Η βραδιά ανήκε ομολογουμένως στον Keith Richards, μετά απ’ όσα τράβηξε φέτος, και ο ίδιος φαινόταν να το απολαμβάνει και να αισθάνεται ιδιαίτερα συγκινημένος. Πάντως η… τούμπα απ’ το φοινικόδεντρο (ή κάποιο μικρότερο δέντρο, αφού κι ο ίδιος δήλωσε ότι τελικά δεν πρέπει να ήταν φοίνικας!) δεν άλλαξε στο ελάχιστο την απόδοσή του. Με τα περιστασιακά λάθη που δεν γίνεται να λείπουν από ζωντανή συναυλία, ο Richards ήταν το ίδιο δυναμικός, ευδιάθετος και γεμάτος ψυχή όσο και πριν την εγχείρηση.

Στο τέλος της συναυλίας οι Stones τίμησαν και την Ιταλική νίκη στο Μουντιάλ, προβάλλοντας στη μεγάλη οθόνη τα γκολ αλλά και καλώντας στην σκηνή τον Ντελ Πιέρο και τον Ματεράτσι. Οι Ιταλοί το καταευχαριστήθηκαν, αλλά ίσως να ήταν και λίγο άστοχο ως επιλογή στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή (στην τελευταία υπόκλιση που κάνει το συγκρότημα) – ο Charlie Watts μάλιστα δεν φάνηκε να συμφωνεί, αντίθετα με τον Ronnie Wood που έκανε σαν μικρό παιδί όταν τους είδε!

Μοναδικό αρνητικό σημείο ίσως λοιπόν το παραπάνω αλλά και ο πολύ κακός ήχος, μιας και το Σαν Σίρο έχει επιβάλλει… ανώτατο όριο στα ντεσιμπέλ που έρχονται από το στάδιο, με αποτέλεσμα πολλές φορές σχεδόν να μην ακούμε τον Jagger.

Μακάρι να μπορούσαμε να τους απολαύσουμε κι εδώ… Πάντως , έτσι κι αλλιώς δεν θα πρέπει να απογοητευόμαστε, γιατί απ’ ότι φάνηκε στο Σαν Σίρο, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται σε μερικούς, έχουν πολλά ακόμη να πούνε και να κάνουνε πριν το οριστικό αντίο. It’s only rock ‘n’ roll, but they like it!

Φωτεινή Δράκου