Οθέλλος Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος 16/8/2006

To καλοκαίρι-όπως λέει και ο λαός – είναι η εποχή του έρωτα, των ρομαντικών περαντζάδων κάτω από το φως του φεγγαριού κ.ο.κ. Είναι όμως παράλληλα και η εποχή των υπαίθριων και ανοιχτών θεάτρων, αλληλένδετων με παραστάσεις αρχαίου δράματος ή μη, που κάθε άλλο παρά φειδωλές είναι και φέτος, για ακόμη μια χρονιά.

Με τα φεστιβάλ να ξεφυτρώνουν από παντού και τα ΔΗΠΕΘΕ να βρίσκονται στο απόγειο των ενδιαφερουσών ομολογουμένως περιοδειών τους εντός και εκτός των τειχών, κατεβήκαμε που κατεβήκαμε στην πρωτεύουσα καλοκαιριάτικα να ‘χτυπηθούμε’ με τους Depeche Mode, δεν θα μπορούσαμε να αφήσουμε ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία να ‘χτυπηθούμε’ και από Σαίξπηρ και τον Οθέλλο του, ακριβώς μια εβδομάδα αργότερα.

Μακριά από τα μεγάλα επιβλητικά αθηναϊκά θέατρα, βλέπε Επίδαυρος κτλ. βρεθήκαμε λοιπόν στο καταπράσινο θέατρο Ρεματιάς Χαλανδρίου όπου εδώ και πολλά χρόνια πραγματοποιείται μια καλή προσπάθεια αξιοποίησης ενός πολύ όμορφου χώρου. Στα πλαίσια λοιπόν και του φαινόμενου που οι κακές γλώσσες ονομάζουν πολιτιστική πολιτική, περάσαμε την όγδοη του Αυγούστου παρέα με τον Β. Θεοδωρόπουλο και τον θίασο του Θεάτρου Νέου Κόσμου σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες θεατρικές βραδιές του καλοκαιριού, και για κάτι παραπάνω από δυόμιση ώρες παρακαλώ (αφού η αρχική διάρκεια του έργου άγγιζε τις τέσσερις ώρες)!

Ας έρθουμε όμως στην ουσία. Οι Άγγλοι υποστηρίζουν ότι ο Σαίξπηρ έφτασε ή και ξεπέρασε τους τρεις μεγάλους Έλληνες τραγικούς. Δεν ξέρω κατά πόσο θα συμφωνήσω μα η αλήθεια είναι πως ο «Οθέλλος» (στην ‘ποιητική’ μετάφραση του Δ. Καψάλη) , αποτελεί ένα πολύ σπουδαίο κείμενο-επωδό για το ερωτικό πάθος, τη ζήλια, την εμπιστοσύνη. Ο Οθέλλος (Αιμίλιος Χειλάκης ) είναι ο Άλλος, ο ‘Μαύρος’, ο διαφορετικός που βρίσκει την αγάπη στα μάτια του πιο αθώου πλάσματος, της Δυσδαιμόνας ( Αθηνά Μαξίμου) ώσπου ο έρωτας τους και οι ίδιοι να οδηγηθούν στην καταστροφή όταν ο μηδενιστής και δολοπλόκος Ιάγος (Γεράσιμος Γεννατάς )σπείρει ανάμεσά τους τα δαιμόνια της ζήλιας και του φθόνου. Ο τελευταίος επιβεβαίωσε με αξιώσεις τις φήμες που θέλουν το αδιαπραγμάτευτο ταλέντο του να βρίσκεται στο ζενίθ τα τελευταία χρόνια, αντίθετα ο Αιμ.Χειλάκης, λιγότερο ενεργετικός από ότι θα περιμέναμε, έδειχνε να έχει πέσει στην παγίδα του βάρους της σύγκρισης που κουβαλάνε οι τόσο κλασικοί ρόλοι, για αυτό και ήταν απλά διεκπεραιωτικός Η Αθ.Μαξίμου ως εύθραυστη Δυσδαιμόνα περιπλανιόταν στην σκηνή σαν αερικό, μα κατά ένα περίεργο τρόπο όλα της τα χαρακτηριστικά ήταν απόλυτα ταιριαστά με τον ρόλο. Το υπόλοιπο κάστ της παράστασης έβαζε με τη σειρά του το λιθαράκι του στην απίστευτη χημεία και συναίσθημα των ηθοποιών οι οποίοι, σε συνδυασμό με την πραγματικά πολύ καλή σκηνοθεσία τουΘεοδωρόπουλου, ήταν στην κυριολεξία καθηλωτικοί.

Το μεγάλο όμως ατού της παράστασης βρισκόταν κάπου αλλού. Ο Β. Θεοδωρόπουλος έχει την τύχη να συνεργάζεται σταθερά με μια από τις κατά την γνώμη μου μεγαλύτερες ελληνίδες χορογράφους. Η Αγγελική Στελλάτου «έπιασε» για τα καλά το στίγμα της ελισαβετιανής ατμόσφαιρας και δεν το άφησε να φύγει ούτε στιγμή, τόσο που παράλληλα και με την αντίστοιχη μουσική του Θ.Αμπαζή, λίγο έλειψε να πιστέψουμε πως βρισκόμαστε σε κάποιο θέατρο του Σάσεξ! Βέβαια, αν θέλει κάνεις να γκρινιάξει όλο και κάτι θα βρει , και τότε θα ασχοληθεί με την μικρή σκηνή, την κακή ακουστική κτλ. Αλλά έχοντας – όλοι εμείς οι τυχεροί εκείνη την βραδιά στη Ρεματιά – το φεγγάρι σχεδόν ολόγιομο από πάνω μας, ποιος έχει διάθεση για γκρίνιες;

Τι διδαχθήκαμε τελικά όμως εκείνο το αυγουστιάτικο βράδυ από την σοφία του μεγάλου Σαίξπηρ και τις περιπέτειες του γενναίου Όθέλλου του; Διδαχθήκαμε ότι ακόμα και καθετί αθώο, ακόμα και ο έρωτας διαφθείρεται στο τέλος από την λογική και τον φθόνο, εκεί όπου χάνεται και η τελευταία σταγόνα τιμιότητας. Για αυτό να έχετε το νου σας όλες οι απανταχού Δυσδαιμόνες εκεί έξω, αυτήν την εποχή, την εποχή του έρωτα που λέγαμε και στην αρχή, ο Ιάγος προειδοποιεί: « φτάνει να δείχνει κανείς τίμιος για να είναι»…

Ειρήνη Καραχρήστου