Reading Festival, 1st day 25/8/2006 Reading 6/9/2006

Carling Weekend : Reading Festival 2006 25-26-27 Αυγούστου

Στην γενέτειρα πόλη του Oscar Wilde, πραγματοποιείται από το 1971 ένα από τα πιο hot music festivals παγκοσμίως, που ουσιαστικά είναι και ο λόγος που την έχει κάνει τόσο γνωστή σε κάθε μουσικόφιλο. Με το καμάρι τους από φέτος στην Premier League, οι κάτοικοι του Reading περίμεναν για άλλη μία χρονιά την “επιδρομή” 70.000 κόσμου, πράγμα που αυτόματα ισοδυναμεί με ένα τεράστιο πανηγύρι και ξεφάντωμα, τόνους μπύρας, ασταμάτητο χορό, εκκεντρικά ντυσίματα και hair stylings ανάλογα με το line up της κάθε ημέρας.

1^η ημέρα – 25 Αυγούστου

Ευτυχώς ξύπνησα κατά τις 10:00 από την ζέστη και τις κραυγές γιατί λίγο ακόμα και θα τελείωνε το οξυγόνο στην σκηνή μας! Κατευθύνομαι προς τα stages και τον Mr.Fogg. Τον συνόδευαν 2 synths και drums, ενώ έλειπε η κιθάρα. Έπαιξε περίπου για 20 λεπτά, κινούμενος σε indie electro pop ρυθμoύς με τα φωνητικά να κλέβουν την παράσταση. Αν αναλογιστούμε την ώρα -11:30 το πρωί- μαζί και το άγχος, αφού άνοιγε το festival, μιλάμε για μια ώριμη και πολύ καλή εμφάνιση.

Οι Duels με το πρόσφατο “The Bright Lights And What I Should Have Learned”παρουσίασαν ένα ανάλαφρο set με το hit “Brothers and Sisters” να ξεχωρίζει, καταφέρνοντας να σηκώσει τους παρευρισκόμενους από τα χορτάρια που ξεκούραζαν τα κορμιά τους! Όσο και αν φανώ υπερβολικός μία από τις καλύτερες εμφανίσεις του τριημέρου ήταν αυτή των ανερχόμενων Fields. Μελωδικές συνθέσεις, ενέργεια, και πάθος από το πενταμελές ισλανδοαγγλικό συγκρότημα. Ξεκίνησαν με το “Song For The Fields” και για τα επόμενα 25λεπτά ζήσαμε εντελώς ανέλπιστα την απόλυτη συναυλία. Δεν ξέραμε από που μας ήρθε!

Κατά τις 13:30 εμφανίζονται οι Long Blondes. Με ήχο που παρέπεμπε σε κάτι ανάμεσα από Yeah Yeah Yeahs και Elastica η Kate Jackson έδωσε το σήμα για την έναρξη του χορού. “Once and never again” και η ατμόσφαιρα άρχισε να πλημμυρίζει από νεανικές γυναικείες φωνούλες που ούρλιαζαν “ 19, you’re only 19 for God’s sake, Oh, you don’t need a boyfriend”. Λίγο αργότερα είχε φτάσει η ώρα για τους λονδρέζους Guillemots, το δημιούργημα του Fyfe Dangerfield. Ατμοσφαιρικοί και μελωδικοί, με το εξαιρετικό “Made up love song #43” να ηλεκτρίζει συναισθηματικά την NME Stage. Αξίζει να σημειωθεί ότι κάποια στιγμή της συναυλίας χρησιμοποίησαν με ευρηματικό τρόπο και φαντασία τον ήχο μιας γραφομηχανής για μουσικό όργανο!

Ανανέωση με παγωμένες μπύρες και φύγαμε για την Main Stage, όπου εμφανίζονται οι Subways. Πριν καν ξεκινήσουν, ήδη ο Billy Lunn και η κοκκινομάλλα πλέον καλλονή Charlotte Cooper είχαν αρχίσει να χτυπιούνται (όχι δεν φορούσε mini φούστα όπως συνήθως!). Όπως και πέρυσι με άφησαν άναυδο από την σκηνική τους παρουσία, σκαρφάλωσαν όπου υπήρχε ηχείο και σκαλωσιά, έπαιξαν με τον κόσμο ενώ στα “Rock & Roll Queen” και “Oh Yeah”, που τα άφησαν για το τέλος, μπορείτε να φανταστείτε τι έγινε! Είναι μόλις 21 ετών, και αν ψωνίσθηκαν λίγο, λογικό είναι και καλά κάνουν!

Οι Yeah Yeahs Yeahs ήταν δίχως άλλο από τις μεγαλύτερες ατραξιόν του τριημέρου και δεν χανόταν με τίποτα –χάθηκε όμως η εμφάνιση των Secret Machines, που μόνο τα κλάματα δεν με πήραν στην σκέψη ότι έπαιζαν λίγα μέτρα πιο πέρα και δεν θα τους έβλεπα-. Τώρα να περιγράψω τι φορούσε η ευδιάθετη και απόλυτη frontwoman Karen O είναι λιγάκι δύσκολο. Σκεφτείτε ένα συνονθύλευμα πολύχρωμων ρούχων συνοδευμένα με δεινοσαυρένιο καπελάκι και έντονο make up (απορώ όλα αυτά πως τα δέχεται ο drummer του group, Brian Chase, που τυχαίνει να μοιάζει με έναν φιλόλογό μου στο γυμνάσιο!). Όλα τα hits τους (“Pin”, “Gold Lion”, “Cheated Hearts”) ήταν εκεί με αποκορύφωμα την ακουστική εκτέλεση του “Maps” και όλο το κοινό να σιγοτραγουδάει.

Καθώς είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει και η κατάσταση στις μπροστινές σειρές να γίνεται όλο και πιο ασφυκτική, μας καλωσορίζει ο Ricky Wilson και οι υπόλοιποι Kaiser Chiefs με το “ Na na na na naa”, έτσι για να καταλάβουμε τι θα ακολουθήσει. Το μεγαλύτερο party του τριημέρου!. Με τα αρχικά του group (K.C.) να αναβοσβήσουν σε κόκκινες αποχρώσεις παραδοθήκαμε στην βροχή που μόλις είχε ξεκινήσει να πέφτει ασταμάτητα -πολύ ρομαντικός δεν είμαι; - αρπάζοντας ταυτόχρονα μερικές κλωτσιές από το crowd surfing! Μας άφησαν με το “Oh my god” και εμένα με μελανιές και κάποια δέκατα πυρετό λίγες ώρες αργότερα.

Το set των Twilight Singers μπήκε από τα πρώτα τραγούδια στα highlights της ημέρας! Λίγο σουρεάλ βέβαια να βλέπεις τον Dulli-μαζί με τον Lanegan για δέκα λεπτά-να παρουσιάζουν τις κολασμένες μουσικές τους μπροστά σε δεκαπεντάχρονα αγγλάκια αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία!

Μεταξύ Franz Ferdinand και Primal Scream, αποφάσισα να δω… μισό set και από τους δύο. Οι Primal Scream με τον Bobby Gillespie νηφάλιο και χωρίς να κρεμιέται-στηρίζεται από την βάση του μικροφώνου ξεσήκωσαν εύκολα το κοινό και μας θύμισαν ότι πέρα από οτιδήποτε άλλο είναι μια rock n roll παρέα που πολύ απλά "το νιώθει" και περνάει καλά! Μετά από 30 λεπτά περίπου βγαίνω στην Main Stage και τους Franz Ferdinand. Εδώ η κατάσταση είναι λιγάκι περίεργη. Ίσως να φταίει εκείνη η συναυλία στο Ρόδον που όπως φαίνεται τείνει να γίνει αξεπέραστη, ίσως το ότι δεν είδα ολόκληρο το set, αλλά για κάποιο λόγο περίμενα περισσότερα. Παρασκευή τέλος!

Απόστολος Κατσαβριάς

Εξωτερικός Συνεργάτης