Reading Festival, 2nd day 26/8/2006 Reading 8/9/2006

2^η ημέρα-26 Αυγούστου

Το ξεκίνημα της δεύτερης μέρας έγινε με τους-ούτε κρύο, ούτε ζέστη- 747s.Τους ακούσαμε ξαπλωμένοι στο χορτάρι και πάνω στην προσπάθειά μας να οργανώσουμε το Σαββατιάτικο πρόγραμμα, η οποία και έλαβε τέλος όταν ακούστηκαν οι πρώτες νότες από τους Giant Drag. Fuzzαριστές κιθάρες, τύμπανα και πλήκτρα(τα δύο τελευταία παιγμένα από τον ίδιο άνθρωπο ταυτοχρόνως!),ωραίες μελωδίες και...βρώμικες ατάκες από την Annie έκαναν ένα 35λεπτο να φύγει χωρίς καν να το καταλάβουμε.

Ο Plan B που ακολουθούσε δυστυχώς "θυσιάστηκε" για τους Serena Maneesh, ένα group που τον τελευταίο καιρό υμνείται από πολλούς. Όσα τραγούδια τους είχα ακούσει δε με έκαναν να συμμερίζομαι αυτόν τον ενθουσιασμό και η εμφάνισή τους, που δεν έπεισε σε καμία περίπτωση, ήρθε να με επιβεβαιώσει. Από ένα σημείο και μετά θα μπορούσα να τους χαρακτηρίσω ενοχλητικούς. Ίσως η διπλανή Comedy Stage να τους ήταν πιο ταιριαστή (ΟΚ υπερβάλλω λίγο, αλλά μου άρεσε αυτή η ατάκα και είπα να την κολλήσω εδώ!). Επιστροφή μετά την απογοήτευση λοιπόν στην ΝΜΕ/Radio 1 Stage για ένα συγκρότημα που ρισκάρω την πρόβλεψη ότι θα ακουστεί πάρα πολύ μέσα στους μήνες που έρχονται. Λέγονται Milburn, όλα τους (ναι, όλα!) τα τραγούδια ήταν ξεσηκωτικά και ενθουσιώδη, έχουν μία συνεχώς αυξανόμενη fanbase, και μας πρόσφεραν ένα φανταστικό μισάωρο! Βρετανικό indie rock στα πολύ καλά του! Καθώς αρχίζει να μεσημεριάζει τρέχουμε στην κεντρική σκηνή, όπου προλαβαίνουμε 2-3 τραγούδια από τους Cribs, ανάμεσά τους για καλή μας τύχη και το "Hey Scenesters!". Τους Futureheads ήταν η δεύτερη φορά που τους παρακολουθούσα και παρουσίασαν το ίδιο, ενεργητικό και νευρώδες set με το "Hounds of Love" βέβαια να αποτελεί το highlight από πλευράς συμμετοχής του κόσμου. Τα tracks του ντεμπούτου τους ακούγονται ακόμη τόσο, μα τόσο γεμάτα ζωή και έμπνευση! Ίσως πάντως ένας πιο συμμαζεμένος χώρος να τους είναι πιο ταιριαστός, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν περάσαμε καλά.

Αν έπρεπε να διαλέξω το Top-3 από όλες τις εμφανίσεις, αυτή των Dirty Pretty Things σίγουρα θα έμπαινε μέσα! 50 λεπτά αλήτικου rock ’n’ roll από την εν μέρει συνέχεια των Libertines, μετέτρεψαν τη Main Stage σε ένα πανηγύρι χορού! Κάτι τέτοια live δίνουν νόημα στον όρο "ατμόσφαιρα festival"! Απέδειξαν με τον καλύτερο τρόπο ότι το "Waterloo To Anywhere" είναι ένα από τα albums της χρονιάς και αν συνεχίσει έτσι ο Carl Bart δεν έχει να νοσταλγεί τίποτα από το (τόσο λατρεμένο από τους Βρετανούς) παρελθόν του.

Γυρνώντας από την εμφάνιση των Dirty Pretty Things,πέτυχα τον κιθαρίστα των Serena Maneesh να παρακολουθεί στο videowall τους Fall και μπήκα στον πειρασμό να του πω 2-3 κουβέντες για το "δήθεν" κιθαριστικό ντελίριο που παρουσίασαν αλλά κάτι το ότι η δίμετρη ξανθιά μπασίστρια τους υπήρξε μία παρηγορητική σκέψη, κάτι το λυπηρό άκουσμα της ακύρωσης των The Organ, τον έσωσαν από τον πύρινο λόγο μου!

Δε ήθελε και πολλή σκέψη για να καταλάβει κανείς με πόση ανυπομονησία περιμέναν όλοι τους Arctic Monkeys. Είχαν τα περισσότερα T-Shirts από κάθε άλλο συγκρότημα στο χώρο και τα τραγούδια τους ακουγόταν συνέχεια από τις (τουλάχιστον)... εύθυμες παρέες στο camping! Το όνομά τους-μαζί με...κάτι άλλο- μύριζε στον αέρα! Γι αυτόν ακριβώς το λόγο ήμουν πολύ περίεργος να δω πως θα παρουσιαζόταν ζωντανά το group που πέρυσι έπαιζε νωρίς νωρίς στην Carling Stage και φέτος βρέθηκε ακριβώς πριν τους headliners της κεντρικής σκηνής! Εμφανίστηκαν απλά και λιτά, χωρίς ούτε καν το πανό που σχεδόν όλα τα groups κρεμούσαν από πίσω. Ούτε χαζομάρες στο μικρόφωνο, ούτε φλυαρίες, ούτε κάποιου είδους show. Με ωμή punk διάθεση έπαιξαν σε μία ώρα όλα τα τραγούδια-ύμνους της τελευταίας χρονιάς, τα οποία νομίζω πως φαντάζεστε τι ακριβώς προκάλεσαν στο κοινό! Ξεκινώντας απρόσμενα το set τους με το "I Bet You Look Good On The Dancefloor" έβαλαν με τη μία φωτιά στον κόσμο που δε σταμάτησε να τραγουδάει ούτε στιγμή. Ξέρω ότι αρκετοί τους αντιμετωπίζετε με καχυποψία λόγω του υπερβολικού hype αλλά να είστε σίγουροι ότι κάτι υπάρχει εδώ! Γυρίζοντας στην Ελλάδα ήταν το πρώτο cd που έβαλα να ακούσω...

Υποθέτω ότι για αρκετούς οι Arctic Monkeys ήταν οι πραγματικοί headliners της ημέρας. με όλη αυτή τη μανία που έχουν σκορπίσει. Για μένα βέβαια υπήρχε και ένας λόγος παραπάνω αφού οι Muse ποτέ δεν κατάφεραν να με συγκινήσουν, οπότε το μόνο που πρόλαβα να κάνω ήταν να δω ένα 20λεπτο από τους Raconteurs και να συρθώ μέχρι τη σκηνή μου, παρέα με ένα πιάτο...φιλιπινέζικα noodles with chicken. Δε με χάλασαν καθόλου, αν και τα παπούτσια μου να έτρωγα μετά από τόσο τρέξιμο το ίδιο θα μου φαινόταν! Οι εντυπώσεις πάντως που μου μετέφερε ο ορκισμένος τους fan Απόστολος ήταν κάτι παραπάνω από θετικές!

Ολιγόλεπτη ξεκούραση...λίγο αποσμητικό (!) και ώρα για Silent Disco. Είναι πράγματι άκρως διασκεδαστικό και εν μέρει αστείο να βλέπεις 500 άτομα με ακουστικά στα αυτιά να χορεύουν και να τραγουδάνε το "Hounds of Love" και το "Wonderwall" ενώ κατά τ’ άλλα στο χώρο να επικρατεί απόλυτη ησυχία! Δυστυχώς ο περιορισμένος αριθμός ατόμων που χωρούσε η σκηνή είχε συμπληρωθεί και έτσι δεν μπορέσαμε να ζήσουμε οι ίδιοι την εμπειρία. Η κλασσική και γνώριμη όμως...εμπειρία του ύπνου που ακολούθησε ήταν απολαυστική!

Βασίλης Σίντος